Ο ταύρος

Στεκόταν μόνος στην αυλή, τόσο σκοτεινός

που η νύχτα μάβιαζε γύρω του.

Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Άνοιξα την πόρτα

& βγήκα. Αέρας

στα κλαδιά. Με κοίταξε με κηροζίνης-

μπλε μάτια. Τι θέλεις; ρώτησα, ξεχνώντας πως

δεν έχω γλώσσα. Συνέχισε να αναπνέει,

για να μείνει ζωντανός. Ήμουν αγόρι –

που σημαίνει πως ήμουν δολοφόνος

της παιδικής μου ηλικίας. & όπως όλοι οι δολοφόνοι, θεός μου

η ησυχία. Θεέ μου, ήταν ακόμα

εκεί. Σαν κάτι που προσευχήθηκε

ένας άντρας δίχως στόμα. Η πράσινη-μπλε λάμπα

στριφογύρισε στην υποδοχή της. Δεν

τον ήθελα. Δεν τον ήθελα να

είναι όμορφος – μα καθώς είχα ανάγκη η ομορφιά

να είναι κάτι περισσότερο από πληγή απαλή

αρκετά να την κρατήσω,

πλησίασα. Πλησίασα – όχι τον ταύρο –

μα τα βάθη. Όχι μία απάντηση αλλά

μία είσοδο στο σχήμα

ενός ζώου. Όπως εγώ.

Μτφ. Μαριάννα Πλιάκου

Ocean Vuong