Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα’ θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μην με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

Τίτος Πατρίκιος

2 σχόλια:

  1. Με πονάει κάθε φορά που το διαβάζω...
    Δεν είναι σπουδαίο αυτό για ένα ποίημα;

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά. Αυτός, φαντάζομαι, είναι και ένας από τους στόχους. Να μεταδώσει ένα ισχυρό συναίσθημα. Το καταφέρνει...
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή