Μια απελπισμένη ζωντάνια

        […]    VIII

 «Ήρθα στον κόσμο την εποχή

της Αναλογικής.

Δούλεψα

σ’ αυτό τον τομέα σαν μαθητευόμενος.

Ύστερα ήρθε η Αντίσταση

κι εγώ

αγωνίστηκα με τα όπλα της ποίησης.

Αποκατέστησα τη Λογική, και ήμουνα

ένας πολιτικός ποιητής.

Τώρα είναι η εποχή

της Ψυχαγωγικής.

Μπορώ να γράφω μόνο προφητεύοντας

συνεπαρμένος με τη Μουσική

από περίσσεμα σπόρου ή συμπόνιας». 

«Αν τώρα επιβιώνει η Αναλογική

κι έχει περάσει η μόδα της Λογικής

(μαζί κι η δικιά μου:

Κανείς δε μου ζητά πια ποίηση), υπάρχει

η Ψυχαγωγική

(εις πείσμα της Δημαγωγίας

που πάντα είναι περισσότερο κυρία

της καταστάσεως).

Γι’ αυτό

μπορώ να γράφω για Θέματα και Θρήνους

ακόμη και Προφητείες

σαν πολιτικός ποιητής, α, ναι, πάντα!». 

«Όσο για το μέλλον, άκου:

οι γιοι σου οι φασίστες

θ’ απλώσουνε πανιά

για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.

εγώ θα στέκομαι εκεί,

σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του

στις όχθες της θάλασσας

απ’ όπου ξεκινά η ζωή.

Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία

ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,

τη Ραβένα

την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –

με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά

όπως η πάλη των τάξεων –

που

διαλύονται…

σαν ένας παρτιζάνος

που πέθανε πριν το Μάη του ‘45

θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι

μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,

ποιητής και πολίτης ξεχασμένος».

 (Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου, Τυπωθήτω)

Pier Paolo Pasolini