(απόσπασμα)
Είχα ένα φίλο, τον Τσίκο,
που με είχε βαφτίσει ''Nina'', το
ισπανικό αντίστοιχο του ''μικρή''.
Ο Τσίκο με φώναζε έτσι συνέχεια
και μου άρεσε όπως ακουγόταν.
Μου άρεσε, επίσης, το όνομα
''Simone'', από τότε που είδα
την ηθοποιό Σιμόν Σινιορέ
σ' εκείνες τις γαλλικές ταινίες.
Έτσι, έφυγα από τη Φιλαδέλφεια
ως Γιούνις Γουέιμον,
και έφτασα στο Ατλάντικ Σίτυ
ως Νίνα Σιμόν.
Το μόνο πρόβλημα ήταν
μήπως η μαμά ανακάλυπτε
ότι έπαιζα πιάνο σε μπαρ.
Άκουγα κιόλας τη φωνή της
να αντηχεί στ' αυτιά μου:
''Σε μπαρ;
Για όνομα του Θεού!''
Δεν έβλεπα πώς η μαμά
θα μπορούσε να το ανακαλύψει,
αλλά με κάποιο τρόπο, σε τέτοιες
περιπτώσεις, πάντα το μάθαινε...
Αν υπήρχε ταμπέλα
στο δρόμο με τ' όνομά μου,
- Απόψε παίζει η Γιούνις Γουέιμον -
οι πιθανότητες θα ήταν αυξημένες.
Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω
καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Η στάση μου
απέναντι στην ερμηνεία ήταν αυτή
ενός μουσικού με κλασσική παιδεία.
Όταν παίζεις
είσαι συγκεντρωμένος στη μουσική
επειδή αξίζει πλήρη σεβασμό,
και το κοινό πρέπει να είναι
ήσυχο και σιωπηλό.
Αν ένας μεθυσμένος
άρχιζε να φωνάζει και να τσακώνεται
όσο έπαιζα,
με αποσπούσε
από τη συγκέντρωσή μου.
Έτσι, σταματούσα μέχρι να ησυχάσει,
και αν δεν ησύχαζε δε μπορούσα
να συνεχίσω.
Όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο,
άρπαζαν τον τύπο και τον πέταγαν
έξω, στο δρόμο.
Η συμπεριφορά μου
απέναντι στο εκάστοτε ακροατήριο
διαμορφώθηκε εκεί,
στο Μινττάουν Μπαρ εντ Γκριλ
και δεν άλλαξε ποτέ,
ανεξάρτητα από το ακροατήριό μου
ή από το πόσο μεγάλη ήταν
η αίθουσα συναυλιών.
Δεν επιλέγω εγώ το κοινό μου.
Αν ένα κοινό δε με σέβεται,
προσβάλλει τη μουσική που παίζω.
Και αν δε θέλει
να ακούσει τη μουσική μου,
τότε ούτε εγώ θέλω να παίξω.
Και αν δεν τους αρέσει η στάση μου,
δεν είναι υποχρεωμένοι να έρθουν
να με δουν.
Δεν τους χρειάζομαι.
Θα έρθουν άλλοι.
Nina Simone
