Έτσι ειν' η ζωή

 Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω

είπα να χαθώ να μη γυρίσω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω

από τους καημούς για να ξεφύγω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Δημήτρης Ευαγγελίδης

 Ζεϊμπέκικο 

Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια

και με τους φίλους τους παλιούς

τριγυρνάμε στα σκοτάδια

κι όμως εσύ δε μας ακούς

Δε μας ακούς που τραγουδάμε

με φωνές ηλεκτρικές

μες στις υπόγειες στοές

ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε

τις βασικές σου τις αρχές

Ο πατέρας μου ο Μπάτης (Απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα και ουρανό)

ήρθε απ’ τη Σμύρνη το `22 ( θα χαθώ απ’ τα μάτια σου τα δυο)

κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)

σ’ ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ’ ένα κατώι μυστικό)

Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)

τρώνε βρώμικο ψωμί

(του λόγου σου οι πιστοί)

κι οι πόθοι τους ακολουθούνε

υπόγεια διαδρομή

Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο

σαν ξωτικό να τριγυρνά

πάνω στη μοτοσικλέτα

και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα

βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)

βάλε στα όργανα φωτιά ( βάλε στα όργανα φωτιά)

να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα)

η τρομερή μας η λαλιά

Διονύσης Σαββόπουλος (αυτός που το χάλασε, να λέμε και τις αλήθειες)

Περασμένες μου αγάπες

 Περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε

με το πέρασμα του χρόνου την ανάμνηση του πόνου

στην καρδιά μου αφήσατε

περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε

Για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα

ένιωσα ανατριχίλα μέχρι της καρδιάς τα φύλλα

σαν τα πρωτοφίλησα

για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα

Περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα

όσο μακριά κι αν πάτε στη ζωή μου τριγυρνάτε

σαν χλωμά φαντάσματα

περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου 

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

Ποτέ δε θέλω πια να ξαναρθείς στ’ ομολογώ

ποτέ στο δρόμο μου να μη βρεθείς για να σε δω

θα μου θυμίσεις τα παλιά τα πρώτα βράδια μας

θα μου θυμίσεις και τα πρώτα χτυποκάρδια μας

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά

δε θέλω πια να σ’ αγαπώ

να σε ξεχάσω προσπαθώ

Αφού με άφησες γιατί ζητάς να ξαναρθείς

προτού να φύγεις έπρεπε καλά να το σκεφτείς

σε αγαπούσα κι ήσουν η αδυναμία μου

πολύ λυπάμαι που χωρίσαμε λατρεία μου

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά

δε θέλω πια να σ’ αγαπώ

να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μανώλης Χιώτης

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

που κρυφά τις καρδιές οδηγεί

κι όποιος το 'νιωσε το νοσταλγεί

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή

της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα

δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

που σε κάνει να λες το σκοπό

σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

στο λεπτό που σου δίνει φτερά

κι είναι λύπη μαζί και χαρά

Δανάη Στρατηγοπούλου

Από μέσα πεθαμένος

Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί

στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή

τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί

γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ

Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς

απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά

μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί

από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί

Αττίκ

Άτιτλο

 Να γράφεις ποιήματα που, αν τα πετάξεις στο παράθυρο, θα σπάσει το τζάμι.

Daniil Kharms

Ο νεκρός τις γιορτές

Εδώ και πολλά χρόνια

σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα

(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου

δε θέλει δώρα

δε θέλει χρήματα

πάγο και χρόνια

χιόνια και πάγο

σκισμένα ρούχα

αχνά παπούτσια

ο χρυσός νεκρός

θα βγει έξω

δεν τον γνωρίζει κανένας

τον αλήτη νεκρό

θα κάτσει στο πικρό καφενείο

να πιει τον καφέ του

κι ύστερα πάλι

σε λίγες μέρες

ήσυχα θα πεθάνει

(ο νεκρός)

όταν έρθει ο χρόνος

κι όλες οι ρόδες

κόκκινες όπως πρώτα

θα γυρίζουν πάλι.

Μίλτος Σαχτούρης

Το χέρι που παίρνει

Όταν γδέρνεις το λαγό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν τεντώνεις τα πλευρά πάνω στο δέρμα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν χώνεις το σύρμα στα βράγχια, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ψάχνεις με τα δάχτυλα τον βολβό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ψάχνεις στο λαρύγγι για μια πρόκα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν λύνεις τον κόμπο βαθιά μέσα στη γούρνα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν χαϊδεύεις τα αχυρένια μαλλιά, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν αποχαιρετάς την κόκκινη ομίχλη, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ράβεις κουμπί στον αφαλό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν βάζεις την τελευταία σφραγίδα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν σκουπίζεις το αίμα από τα μάτια, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν καθαρίζεις το γράσο από τα φτερά στην πλάτη, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι.

Όταν κρατάς τον λαγό για να μασάς, όταν χαϊδεύεις τα πλευρά που εξέχουν απ’ το δέρμα, όταν φοράς τα βράγχια, όταν ρουφάς το βολβό, όταν πλέκεις ξανά τον κόμπο, όταν ξεριζώνεις τα αχυρένια μαλλιά, όταν υποδέχεσαι πάλι την κόκκινη ομίχλη, όταν ξηλώνεις το κουμπί από τον αφαλό, όταν ελέγχεις την τελευταία σφραγίδα, όταν βουτάς στη μαύρη γούρνα, όταν δένεις με γάζες τα φτερά, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι.

Millions of dead tourists 

Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί

Το ελεύθερο πουλί πηδά

Πάνω στου ανέμου τη ράχη

Κι απ’ την ορμή του παρασύρεται

Ώσπου το ρεύμα του να σβήσει

Και βυθίζει τα φτερά του

στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες

Και έχει την τόλμη να ζητάει

όλον τον ουρανό

Δικό του.

Μα ένα πουλί που νευρικά βαδίζει

Μες στο στενό του το κλουβί

Σπάνια μπορεί να δει πιο πέρα

Απ’ της οργής τα κάγκελα

Τα φτερά του είναι κομμένα και

Τα πόδια του δεμένα

Κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη

Να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει

Μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο

Για κείνα, τ’ άγνωστα

Που ακόμα τόσο λαχταρά.

Κι η μελωδία του αντηχεί

Στο μακρινό το λόφο

Γιατί το πουλί στο κλουβί

τραγουδάει για ελευθερία.

Το ελεύθερο πουλί σκέφτεται

Το επόμενο αεράκι που θα ‘ρθεί

Και τους αληγείς ανέμους να γλυκαίνουν

Μέσα από τους ανασασμούς των δέντρων

Και τα παχιά σκουλήκια να καρτερούν

Πάνω στο φωτεινό της αυγής γρασίδi

Και αποκαλεί πια

όλον τον ουρανό

Δικό του.

Μα στο κλουβί, ένα πουλί στέκει

πάνω στον τάφο των ονείρων

Κι η σκιά του φωνάζει

Μ’ ένα ουρλιαχτό εφιαλτικό

Τα φτερά του είναι κομμένα

και τα πόδια του δεμένα

Κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη

Να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει

Μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο

Για κείνα, τ’ άγνωστα

Που ακόμα τόσο λαχταρά.

Κι η μελωδία του αντηχεί

Στο μακρινό το λόφο

Γιατί το πουλί στο κλουβί

τραγουδάει για ελευθερία.

Maya Angelou

Ποιο είναι το σπουδαιότερο μάθημα που πρέπει να μάθει μια γυναίκα;

 Ότι από την πρώτη μέρα, έχει ήδη τα πάντα

που χρειάζεται μέσα της. Είναι ο κόσμος που

την έπεισε ότι δεν τα έχει.

Rupi Kaur

Ποιος είπε ότι ήταν απλό

Υπάρχουν τόσες πολλές ρίζες στο δέντρο του θυμού   

που μερικές φορές τα κλαδιά θρυμματίζονται   

πριν καρποφορήσουν.

Καθισμένες στο Nedick's

οι γυναίκες συσπειρώνονται πριν διαδηλώσουν   

συζητώντας για τα προβληματικά κορίτσια   

που προσλαμβάνουν για να τις ελευθερώσουν.

Ένας σχεδόν λευκός αντιπρόσωπος τις προσπερνάει

για να σερβιριστεί πρώτος

και οι κυρίες ούτε παρατηρούν ούτε απορρίπτουν   

τις μικρότερες απολαύσεις της δουλείας τους.   

Αλλά εγώ που είμαι δέσμια του καθρέφτη μου   

όπως και του κρεβατιού μου

βλέπω τους λόγους στο χρώμα

όπως και στο φύλο

και κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι   

ποια από τις δύο μέσα μου θα επιβιώσει

από όλες αυτές τις απελευθερώσεις.

Audre Lorde

Φεμινισμός τσέπης

Το μόνο άλλο κορίτσι στο πάρτι

μιλάει για τον φεμινισμό. 

Το κοινό: μια θάλασσα από αστεία βιασμού και καγκουροκαπέλα

και ποτήρια από φελιζόλ και εμένα. Κοιτάζουν

το στόμα της σαν να είναι αποχέτευση

φραγμένη με πάρα πολλές απόψεις. 

Της ρίχνω ένα συμπονετικό βλέμμα

και δεν λέω τίποτα. Αυτό το σπίτι είναι για

γυναίκες της ταπετσαρίας. Τι καλό

έχει η ταπετσαρία που μιλάει;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

σε ποιο σιωπηλό τραπεζάκι του καφέ

θα ακουμπήσουν τα πόδια τους αυτά τα αγόρια;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

τι θα γίνει αν κάποιος πάρει τη θέση μου;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

τι θα γίνει αν όλοι καταλάβουν ότι καθόμουν όλη αυτή την ώρα; Είμαι ένοχη

που κρατάω τον φεμινισμό μου στην τσέπη μου

μέχρι να είναι βολικό να μην το κάνω, όπως στα poetry slams ή στο μάθημα γυναικείων σπουδών.

Blythe Baird 

Νυμφευόμενη τον δήμιο της

Έχει καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού. 

Ένας άντρας μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον θάνατο με το να γίνει δήμιος, μία γυναίκα με το να παντρευτεί τον δήμιο. Αλλά στην παρούσα στιγμή δεν υπάρχει δήμιος, άρα δεν υπάρχει διαφυγή.

Υπάρχει μόνο ένας θάνατος, που αναβάλλεται επ' αόριστον. Αυτό 

δεν είναι φαντασία, είναι ιστορία.

Margaret Atwood

Άτιτλο

 Για τις γυναίκες, λοιπόν, η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μια ζωτική ανάγκη της ύπαρξής μας. Διαμορφώνει την ποιότητα του φωτός μέσα στο οποίο προδιαθέτουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας προς την επιβίωση και την αλλαγή, πρώτα γίνονται γλώσσα, μετά ιδέα και μετά πιο απτή πράξη. 

Audre Lorde

Πλανητάριο

Μια γυναίκα σε σχήμα τέρατος   

ένα τέρας σε σχήμα γυναίκας   

ο ουρανός είναι γεμάτος από αυτά

μια γυναίκα στο χιόνι

ανάμεσα στα ρολόγια και τα όργανα   

ή μετράει το έδαφος με πασσάλους.

στα 98 της χρόνια για να ανακαλύψει   

8 κομήτες

Αυτή που κυβερνούσε το φεγγάρι.   

...όπως εμείς.

αιωρούμενη στον νυχτερινό ουρανό   

ιππεύοντας τους γυαλισμένους φακούς

Γαλαξίες γυναικών, εκεί

κάνοντας μετάνοια για την ορμητικότητα   

τα πλευρά παγωμένα   

σε αυτούς τους χώρους του μυαλού

Adrienne Rich 

Παθαίνουμε χρόνο

Παθαίνουμε χρόνο μη κλαις

δεν προλαβαίνουμε

μουλιάζουμε στις μικρές τις στιγμές

πολιτείες από ατσάλι και σίδερο

θα βρεθούμε ξανά μη μου λες

μη σε χάσω με χάσεις

ειπωθεί το ανείπωτο

κλείνω τα μάτια κρατάω

φοράω ασπίδες 

υπόγεια κυκλώματα

twin peaks σημύδες

στο βάθος χωρίς 

μοιράζω εσένα μοιράζω το αίμα μου

μία ιστορία φτιαγμένη με κέρμα

πάνω απ’το έρμα εσύ είσαι το κέντρο μου

θες να με δέσεις και να με φιμώσεις

δεν κάνω νάζια

είμαι παράσιτο κοιμάμαι μόνη μου

τρέφομαι με ενοχές και χαλάζια

Αντιγόνη Ηλιάδη

Τη μέρα που θα πεθάνω

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω

ο ουρανός θα συνεχίσει να είναι

ξεδιάντροπα γαλάζιος;

Κι η θάλασσα να μουρμουρίζει

τις αλμυρές και σκοτεινές της λέξεις;

Τη μέρα που θα πεθάνω

οι σκύλοι θα κουνάνε την ουρά τους;

Θα σαλιγκαρίζουν τα σαλιγκάρια, και οι γάτοι,

οι γάτοι θα γατίζουν;

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω οι θυρωροί

θα τριγυρνούν ακόμα με τις παντόφλες; Και οι καμπάνες,

θα 'χουν να λένε και να ξαναλένε οι καμπάνες;

Και ο φούρναρης; Θα πλημμυρίσει τους δρόμους

η ευωδιά του ψωμιού;

Τη μέρα που θα πεθάνεις όλα αυτά θα γίνουν,

και τα κορίτσια θα γυρνούν ακόμα ερωτευμένα

και τα τραμ θα σταματάνε στα φανάρια.

Τη μέρα που θα πεθάνεις οι οικοδόμοι θα 'χουν τα χέρια τους

λερωμένα μ’ ασβέστη και ο κόσμος

θα είναι όπως πάντα, με δάκρυα στα μάτια

ή με το χαμόγελο, κουβέντα

στις σκάλες και παιδιά

που τρέχουν, τη μέρα που θα πεθάνεις θα έχει λιακάδα

ή μπορεί και να βρέχει.

Τότε, μαμά, η μέρα που θα πεθάνω

θα είναι γιορτή. Σε παρακαλώ,

άφησε ανοιχτό το παράθυρο.

Paolo Polvani

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές 

αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη

να τους βλέπουμε πού και πού 

γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι 

βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -ξεχασμένοι έστω- 

εκεί έρχεται το μαντάτο τους. 

Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα 

όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή από καρκίνο 

αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους λουλούδια τρομερά. 

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή 

πάνε μετά στον οφθαλμίατρο 

ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά 

λόγια φοβισμένα κι αόριστα 

οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται. 

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται 

αποτραβιούνται σπίτι τους 

ακούγοντας δίσκους παλιούς 

γράφοντας λίγο όλο και πιο λίγο πράγματα μέτρια. 

Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα 

τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται 

και να κρεμάνε 

κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια 

μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο. 

Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι 

ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά 

που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα 

κι αυτή γαντζώνεται στα ξεραμένα φύλλα πρώτα 

ύστερα στα ξερά κλαριά 

σ' όλο το σώμα 

και τότε λάμπει το σπίτι 

λάμπει ο τόπος 

για μια μόνο στιγμή 

κι αποτεφρώνονται. 

Αργύρης Χιόνης

Σήμερα

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, 

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, 

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους, τον εύκολο πλουτισμό, 

ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια, είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου. […] 

Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές, αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο 

και, κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα. 

Αργύρης Χιόνης