tag:blogger.com,1999:blog-35358876995409824902024-03-18T22:44:51.759-07:00Όχι ποιήματαΜοσχοβολούσε το φεγγάρι
σκύλοι μ'άσπρα λουλούδια στο κεφάλι περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο και μέσα φαίνονταν τα σφυριά και τα μαχαίρια Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.comBlogger1367125tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-14155825584100819132024-02-06T07:11:00.000-08:002024-02-06T07:11:57.968-08:00 Πέρασα<p>Because these wings are no longer wings to fly</p><p>— T.S. Eliot</p><p><br /></p><p>Περπατώ και νυχτώνει.</p><p>Αποφασίζω και νυχτώνει.</p><p>Όχι, δεν είμαι λυπημένη.</p><p>Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.</p><p>Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.</p><p>Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,</p><p>πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.</p><p>Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων</p><p>μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.</p><p>Όχι, δεν είμαι λυπημένη.</p><p><br /></p><p>Κική Δημουλά</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-79326528929160200812024-01-29T02:47:00.000-08:002024-01-29T02:47:32.951-08:00 Παυσίπονον<p><br /></p><p>Το βλέμμα φτάνει άνετα στη Λισαβώνα</p><p>έχω σχεδόν αποδημήσει στα εναύσματα</p><p>θα ‘θελα να σου επιστρέψω την αφή σου</p><p>χαρίζοντάς σου και τα δέκα μου δάχτυλα</p><p>μνημονεύουμε μυστήριο:</p><p>μνημονεύουμε ηλιθιότητα, μα εμένα</p><p>με φρουρεί συνέχεια η εναρθροσύνη</p><p>το τρίγωνο εμπαίζει κι αυτό τα ανύπαρκτα</p><p>ουράνια συνεχώς με τρία ύψη</p><p>δευτερεύοντες άγγελοι διαρκώς συστρέφονται</p><p>στον ύπνο πετυχαίνουμε το σοσιαλισμό μας.</p><p><br /></p><p>Κουφάλογο – αυτή ‘ναι – η αδιόρατη καλοσύνη</p><p>χασμουρητό του έαρος μυωπική νοσταλγία.</p><p><br /></p><p>Είμαι ακέραιος ωσάν του Άγιου Πάνθηρα τα σαγόνια</p><p>κοιτάζοντας απ’ τη γαλάζια κλειδαρότρυπα</p><p>τις λινές του Ιησού βλεφαρίδες που ο άνεμος</p><p>με τον αντίχειρα ξαναχαϊδεύει σήμερα</p><p>στα ανεπρόκοπα βράχια της χαμηλόφωνης Ιουδαίας.</p><p><br /></p><p>Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο</p><p>μα η καρδιά μου απουσιάζει στ’ αγριολούλουδα.</p><p><br /></p><p>Νίκος Καρούζος</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-77719177007471505162024-01-29T02:46:00.000-08:002024-01-29T02:46:21.198-08:00 Έρως Μελαχρινός<p><br /></p><p>Απόψε πονάω σ’ όλες μου τις απογνώσεις</p><p>κάνει πολύ κρύο κάτω απ’ τη σκιά</p><p>της ζωής μου που γέρασε</p><p>βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες</p><p>είναι πληρωμένοι δολοφόνοι</p><p>ας οργανωθεί πια η σφαγή</p><p>απ’ ό,τι αγαπάω ακόμα</p><p><br /></p><p>Μάτση Χατζηλαζάρου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-37058798191005489252024-01-29T02:43:00.000-08:002024-01-29T02:43:17.402-08:00Χαϊκού<p> Μπορεί αυτός ο κόσμος</p><p>να είναι ένα λάθος</p><p>αλλά οι κερασιές ανθίζουν. </p><p><br /></p><p><br /></p><p>Kobayashi Issa</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-87573093260312994872024-01-13T02:25:00.000-08:002024-01-13T02:25:44.521-08:00 Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι<p><br /></p><p>Έρχομαι – μουδιασμένος με υποδέχεσαι,</p><p>κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα,</p><p>ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις,</p><p>αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα,</p><p>τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα,</p><p>ω πόσο εγκάρδια έγινε η κάμαρη,</p><p>δε θέλω γλύκισμα, η κουβέντα σου μου αρκεί.</p><p>Μα αν ξεχαστώ και κοιτάξω το ρολόι,</p><p>και δείξω μέριμνα για τις δουλειές του κόσμου,</p><p>σβήνεις σιγά σιγά την ομιλία,</p><p>αρχίζεις να μουδιάζεις λίγο λίγο,</p><p>σα να ’μουν ξένος μ’ αποχαιρετάς,</p><p>και κλείνεις, κλείνεις σα λουλούδι.</p><p><br /></p><p>Ντίνος Χριστιανόπουλος</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-20149947673301416922024-01-12T04:10:00.000-08:002024-01-12T04:10:00.459-08:00 Αν ξαναγεννιόμουνα<p><br /></p><p>Αν ξαναγεννιόμουνα</p><p>όλα όσα έζησα δε θα τ’ αρνιόμουνα</p><p>θα 'κανα την ίδια ζωή</p><p>κι η κάθε μου αναπνοή</p><p>θα 'τανε ίδια κι αυτή</p><p><br /></p><p>Αν ξαναγεννιόμουνα</p><p>για όλα τα λάθη μου δε θα νιαζόμουνα</p><p>κι ούτε θα 'χα υπομονή</p><p>να ψάξω να βρω το πως, το γιατί</p><p><br /></p><p>Και το λέω πολύ ειλικρινά</p><p>ότι αν γεννιόμουνα ξανά</p><p>τίποτα δε θ' άλλαζα</p><p>μα τίποτα, μα τίποτα</p><p><br /></p><p>Αν ξαναγεννιόμουνα</p><p>μαζί σου όλα θα τα μοιραζόμουνα</p><p>κι ούτε θα 'χα υπομονή</p><p>να ψάξω να βρω το πως, το γιατί</p><p><br /></p><p>Βασιλάκη Α. </p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-14635669605428760682024-01-12T02:49:00.000-08:002024-01-12T02:55:57.088-08:00 Για τον φτωχό Bertolt Brecht<p><br /></p><p>Εγώ ο Bertolt Brecht</p><p>είμαι από τα μαύρα δάση,</p><p>η μάνα μου στις πολιτείες</p><p>με κουβάλησε,</p><p>σαν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά της,</p><p>και των δασών η παγωνιά</p><p>μέσα μου θα `ναι ως το θάνατό μου.</p><p><br /></p><p>Έχω, έχω το σπίτι μου</p><p>στην πολιτεία της ασφάλτου,</p><p>φορτωμένος από την αρχή</p><p>με όλα τα μυστήρια του θανάτου</p><p>με εφημερίδες, με καπνό και με ρακή,</p><p>καχύποπτος και τεμπέλης</p><p>κι ευχαριστημένος στα στερνά.</p><p><br /></p><p>Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους</p><p>φορώ καθώς το συνηθίζουν</p><p>ένα σκληρό καπέλο,</p><p>λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα</p><p>και λέω πάλι,</p><p>δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.</p><p><br /></p><p>Το πρωί στο γκρίζο χάραμα</p><p>τα έλατα κατουράνε,</p><p>και τα ζωύφιά τους τα πουλιά</p><p>αρχίζουν να φωνάζουν</p><p>Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη</p><p>πετάω τ’ αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι.</p><p><br /></p><p>Απ’ αυτές τις πολιτείες</p><p>θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους</p><p>ο άνεμος, δίνει χαρά το σπίτι σ’ αυτόν που τρώει,</p><p>τ’ αδειάζει.</p><p><br /></p><p>Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί</p><p>κι ότι ύστερα από μας</p><p>τίποτα τ’ αξιόλογο δε θα ‘ρθει.</p><p>Ελπίζω στους σεισμούς</p><p>που μέλλονται για να ‘ρθουν,</p><p>να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου</p><p>απ’ την πίκρα να μου σβήσει.</p><p><br /></p><p>Εγώ ο Bertolt Brecht</p><p>από τα μαύρα δάση,</p><p>ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου</p><p>μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή.</p><p><br /></p><p>Bertolt Brecht</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-22598591045446392132024-01-07T08:38:00.000-08:002024-01-07T08:39:01.441-08:00 Πρόσκληση<p>Θέλω να βρεθούμε</p><p>για να μη ξεχάσω πως κάποτε υπήρξαμε</p><p>κάτω από τον ίδιο ουρανό</p><p>μάρτυρες σε αυτή τη μαζική λιγοθυμία</p><p>των δύο χιλιάδων κάτι χρόνων</p><p>στους ίδιους δρόμους της πόλης που στενάζει.</p><p>Θέλω να βρεθούμε στα στενά που φοβάμαι να διασχίσω</p><p>στα σπίτια από κάτω των εξαντλημένων γυναικών, των επαναλαμβανόμενων ανδρών,</p><p>μπροστά από πόρτες που δεν θα ανοίξουν ποτέ για να φανερωθούν</p><p>τα πρόσωπα των έμφυλων άφυλων με την υπόθεση –τι θα γινόταν αν- καρφωμένη στο κούτελο</p><p>τρέξε να βρεθούμε στο στενό με τους κινέζους που δουλεύουν για λευκούς</p><p>εκεί που μαζεύονται οι άραβες και μιλάνε πολύ και δεν καταλαβαίνουμε τι λένε</p><p>στα μαγικά σημεία που συχνάζουν</p><p>τα γατιά που έχουν βρει το νόημα της ζωής</p><p>και είναι πάντα ζεστά με τη γούνα τους μέσα στη γούνα τους</p><p>χωρίς οθόνες</p><p>όλα όμορφα πίσω από όμορφα ακόμα κι αν είναι άσχημα,</p><p>στις πίσω πόρτες ακριβών εστιατορίων</p><p>όπου οι σερβιτόρες κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο</p><p>και τραγουδούν την έκπτωση σαν σειρήνες της νύχτας</p><p>να περάσουμε δρόμους και μνημεία νεκρά</p><p>να επισκεφτούμε την πόλη που μας ανοίγεται ξένη.</p><p>Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.</p><p>Στα πλακάκια βγαίνει το μαύρο του νέφους που συσσωρεύεται</p><p>στα πρόσωπά μας, μέσα στις λακκούβες μαζεύεται μαύρο σκοτάδι</p><p>και είναι ακόμα Γενάρης, τα βράδια φέρνουν το ένα μετά το άλλο</p><p>σαν να μην έχει συμβεί τίποτα</p><p>δεν τολμάει κανείς να ανατρέψει το σύμπαν</p><p>οι σταγόνες της βροχής είναι οι μόνες που γλιστράνε από τις ταράτσες</p><p>κι όλα αυτά που έχουν κάνει οι άνθρωποι τι θα απογίνουν;</p><p>Διαβάζω ένα βιβλίο κι άλλο ένα για να ξεχάσω πώς θα ήταν</p><p>εάν ο χρόνος παρατεινόταν σε εκείνα τα λεπτά που ακούμπησες</p><p>την πλάτη σου στον τοίχο απέναντί μου και το βλέμμα σου έμεινε στο δικό μου</p><p>και συνεννοηθήκαμε, μιλούσαμε χωρίς φωνές, χωρίς αγγίγματα, χωρίς πληροφορία</p><p>τα κόκαλά μας πλησιάζαν, μα ήταν σε απόσταση, ο χρόνος, ο χρόνος ήταν μικρός και μεγάλωσε</p><p>και οι σκέψεις μου ελπίζω να πέρασαν τον δρόμο με τα αυτοκίνητα που μας χώριζαν,</p><p>τους ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα στα μετρό και στους δρόμους, στα καυσαέρια, σε τόπους κι άλλους τόπους, χωρίς στοργή, έχουν ξεχάσει και συνεχίζουν να διαγράφουν,</p><p>και όλο πηγαίνουν πηγαίνουν να βρούνε τι -κανείς δεν ξέρει-</p><p>ανθρώπους που διστάζουν να αναλάβουν την αλήθεια</p><p>ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα</p><p>και το τσάι μου έχει κρυώσει στο πάτωμα,</p><p>γιατί δεν έχω τραπέζι.</p><p>Θα ήθελα αυτή η εξομολόγηση να ήταν χαϊκού, αλλά δεν είναι.</p><p>Κλείνω εδώ.</p><p>Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.</p><p>Άραγε αυτοί οι κύκλοι γύρω από τον ήλιο</p><p>ξέρουν τι αλλαγή προκαλούν στα δάχτυλα που έχουν ξεχάσει να αγγίζουν;</p><p>Εκτός από τα λουλούδια</p><p>στο μπαλκόνι μου που δεν τολμούν να μεγαλώσουν</p><p>για αυτά υπάρχει το άπειρο μπροστά</p><p>ενώ για μένα στα μαλλιά μου μία λευκή τρίχα κι άλλη μία</p><p>ίσως κάπου εκεί</p><p>και επειδή είμαι μικρή ακόμα</p><p>μού λένε η ηλικία μου δεν μού φαίνεται</p><p>μα πονάνε τα πόδια μου και η μέση μου</p><p>και θα έρθω στο σύμπαν να το σπάσω</p><p>όπως με σπάει αυτό μέρα με τη μέρα</p><p>κι εκείνη τη στιγμή της διάλυσης</p><p>σε προσκαλώ, έλα πάμε μαζί.</p><p>Τα έχεις μάθει όλα; Σίγουρα;</p><p>Ερωτήματα κολλάνε πάνω στη φασαρία που συνεχίζει δια παντός,</p><p>χωρίς σταματημό.</p><p>Έχεις ξεσκαρτάρει όλα τα όνειρά σου</p><p>τις σκέψεις που κάνεις λίγο πριν γίνει ο καφές</p><p>σαν τις κυρίες που στέκονται και καπνίζουν στην άκρη του παραθύρου</p><p>ενώ κοιτάζουν το θέαμα,</p><p>τα φθινοπωρινά σου δάκρυα που λιγόστεψαν</p><p>γιατί δεν είχες να φας</p><p>τις χειμωνιάτικες ψύχρες που ξεκινάνε από μέσα</p><p>και σε τρώνε από έξω</p><p>και τους καλοκαιρινούς έρωτες που ξέχασες πια τι έλεγαν</p><p>κι αν είχαν κάτι να πούνε ποτέ.</p><p>Παίζουν δυνατά τα κομμάτια που άκουσες από τα αυτοκίνητα που περνούσαν</p><p>και σού έστριβαν το στομάχι με αναμνήσεις</p><p>για όλα αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησες.</p><p>Η καταραμένη βοή, αυτός θόρυβο της παύσης.</p><p>Όσες φορές και να κοιτάξω το ταβάνι, εκείνο με κοιτάει πίσω.</p><p>Με έχουν κουράσει αυτές οι μέρες, θέλω να σε δω</p><p>πριν φύγω ξαπλωμένη πάνω σε ένα στρώμα χιλιοχρησιμοποιημένο</p><p>θέλω να σε δω πριν κλείσουν τα φώτα στον διάδρομο</p><p>πριν χτυπήσει το κουδούνι για να είναι κανείς</p><p>πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μού πούνε τίποτα</p><p>πριν πετάξει το σμήνος των πουλιών και έρθει το άλλο για την άνοιξη</p><p>γιατί είναι ακόμα Γενάρης και πώς θα περάσει;</p><p>Εκείνος ο σκίουρος που περνούσε από λεύκα σε λεύκα</p><p>σε εκείνες τις διακοπές που σφύριζε ο άνεμος πάνω στα φύλλα</p><p>και έλαμπε το κρεμαστό μου στις γραμμές του ήλιου</p><p>όσο γύριζα σαν μικρός πλανήτης να τον κοιτάξω</p><p>δεν ήξερε από φτώχεια και ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα πλάσμα ελεύθερο</p><p>μετά έκανα την καμπούρα του διαβάσματος</p><p>για τη διατήρηση της αιώνιας αμηχανίας</p><p>ο πατέρας μου δεν το έβρισκε φυσιολογικό</p><p>και το σταμάτησα</p><p>ήθελα σαν τον σκίουρο να τελειώνω, να κοντεύω, να φτάνω. Πού;</p><p>Και οι μήνες περνάνε σαν αγκάθια που τα κατάπιε το δέρμα.</p><p>Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.</p><p>Τα κύτταρά μου κάνουν συνεχώς στροφές και σε ψάχνουν</p><p>το χέρι μου χαϊδεύει τη σκόνη στον αέρα και φτιάχνει μορφές.</p><p>-Τα άλλα σώματα λένε ψέματα, μήπως λέει και το δικό μου;-</p><p>Ράβονται και ξαναράβονται οι φαντασιώσεις στη μνήμη</p><p>οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τον θεό</p><p>όταν ξεριζώνουν τις καρδιές τους</p><p>τις μέρες που πατάνε τις άλλες μέρες</p><p>και λιώνουν σαν ξερά φύλλα σε μία απότιστη γλάστρα.</p><p>Μέσα στα κουτιά χώνονται οι καινούργιες ζωές</p><p>κτίζουν γωνίες από χαρτιά με αξία ανεξέλεγκτη,</p><p>τα πλούσια δωμάτια εγκυμονούν το τέλος του κόσμου</p><p>μικροί πολιτικοί μας δαγκώνουν τις φλέβες και τα πόδια,</p><p>φαντάσματα τα χρέη μας στάζουν στις βρύσες τα βράδια,</p><p>ο μεγαλύτερός μας εφιάλτης γεμίζει το σούρουπο ποτήρια</p><p>-κι εμείς;</p><p>Μένουμε αγάλματα μπροστά στον καθρέφτη.</p><p>Αξίζει κάτι; Έλα να δραπετεύσουμε.</p><p>Οι τηλεοπτικές μεταφορές μοιάζουν όλο και πιο πολύ με εμάς,</p><p>σκιές που γελάμε κρυφά για να μην ακούσουν οι μανάδες μας,</p><p>οι έγνοιες και οι λύπες μας.</p><p>Γνωριστήκαμε μόνο με τα ρούχα και με λόγια που κάνουν πως ξέρουν τι λένε</p><p>ντρεπόμαστε και αυτό το συναίσθημα είναι το μόνο που καταγράφεται στη σάρκα.</p><p>Φτιάχνουμε σίδερα και σοβάδες για να κρατάνε τη γη να μην πέσει</p><p>κι ω τι κρίμα, δεν αναπνέουμε από ευγένεια</p><p>όσο η νιότη μας στριμώχνεται σε δωμάτια που δεν μας χωράνε.</p><p>Οι φίλες μου δεν μιλάνε για αυτά που πονάνε.</p><p>Θέλω να βρεθούμε έξω από τους θόλους,</p><p>μακριά από κριτικές επιτροπές και κρατικές απάτες,</p><p>μακριά από αυτά που μας ποδοπάτησαν με φροντίδα,</p><p>να μυρίζουμε απλώς λίγο δάσος και λίγη αγάπη.</p><p>Ποιος είναι ο τρόπος που τελειώνει;</p><p>Οι δολοφόνοι δεν λέγονται δολοφόνοι,</p><p>οι διαφορετικοί πεθαίνουν πιο γρήγορα,</p><p>κάποιοι ζωντανοί είναι πιο σημαντικοί από άλλους,</p><p>τα σώματα που έφτιαξαν για εμάς δεν είναι δικά μας,</p><p>κι όταν σού λένε ότι δεν είσαι καλός στο σχολείο</p><p>οι ήπειροι γράφουν την εκδίκησή τους.</p><p>Κάθε φορά που ένας πατέρας δεν λέει ότι αγαπάει το παιδί του</p><p>ένα αστέρι εκρήγνυται.</p><p>Τα εγκόσμια λάμπουν συνεχώς μεγαλύτερα</p><p>δεν ξέρουν τι θα πει φτώχεια και συνήθεια</p><p>κλείνουν την ερημιά σε γιγάντια βάζα που κτίζουν τον φόβο</p><p>για τη ματαιότητα και μας κρατάνε με μία απορία</p><p>απέναντι στον κίνδυνο.</p><p>Μην ξεχαστούμε μέσα στον ύπνο μας</p><p>κι έρθει και μας πνίξει το χάος.</p><p>Δαγκώνει δεν δαγκώνει;</p><p>Ξανά τα χέρια στις τσέπες και όχι πολλές κινήσεις</p><p>η θερμοκρασία είναι ακόμα χαμηλή,</p><p>είναι ακόμα Φεβρουάριος,</p><p>τα πουλιά έχουν αποδημήσει ήδη</p><p>το τσάι κρυώνει σε ένα λεπτό, ενώ χρειάζεται τέσσερα για να γίνει</p><p>και είναι στα τελευταία τέσσερα λεπτά που κάνεις ακριβώς τις ίδιες κινήσεις.</p><p>Η φιγούρα σου διαγράφεται πάνω στα άλλα πρόσωπα που προσπερνάς.</p><p>Αν ακουμπήσεις τον ώμο μου, κάνε μία ευχή</p><p>και πες μου τι θα γίνει.</p><p><br /></p><p>Αντιγόνη Ηλιάδη</p><div><br /></div>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-16011106185979256592024-01-07T08:33:00.000-08:002024-01-07T08:33:30.748-08:00 Μετά τις γιορτές<p><br /></p><p>Κι όταν όλος ο κόσμος έφευγε</p><p>και μέναμε οι δυο μας</p><p>ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και βρώμικα σταχτοδοχεία,</p><p>τι όμορφο που ήταν να ξέρω πως βρισκόσουν</p><p>εδώ σαν μια όαση,</p><p>μόνη μαζί μου στην άκρη της νύχτας,</p><p>και πως διαρκούσες, ήσουν περισσότερη από το χρόνο,</p><p>ήσουν αυτή που δεν έφευγε</p><p>διότι ένα κοινό μαξιλάρι</p><p>και μια κοινή ζεστασιά</p><p>θα μας καλούσαν ξανά</p><p>να ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα,</p><p>μαζί, γελώντας, ξεχτένιστοι.</p><p><br /></p><p>Julio Cortazar</p><div><br /></div>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-60494717603655039742024-01-07T02:33:00.000-08:002024-01-07T02:33:00.684-08:00 Μία πίστα από φώσφορο<p><br /></p><p>Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο</p><p>θα σου ‘φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο</p><p>με δώδεκα διαδρόμους</p><p>δώδεκα τρόμους</p><p>με βύσματα κι εντάσεις φορητές</p><p>με πείσματα κι αεροπειρατές</p><p><br /></p><p>Αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση</p><p>θα σου ‘φερνα δισκάκια για ακρόαση</p><p>στο λίκνισμα της άμμου</p><p>στάλα η καρδιά μου</p><p>κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός</p><p>και πάνω της ζωής ο αετός</p><p><br /></p><p>Όνειρα όνειρα</p><p>φλόγες μακρινές μου</p><p>Του φευγιού μου όνειρα</p><p>κι άγνωστες φωνές μου</p><p><br /></p><p>Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι</p><p>σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι</p><p>απ’τ’άσπρο σου το χιόνι</p><p>δίχως σεντόνι</p><p>στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή</p><p>κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί</p><p><br /></p><p>Λίνα Νικολακοπούλου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-56497734142593572312024-01-06T12:23:00.000-08:002024-01-06T12:23:13.779-08:00 Σκυλόψαρο<p>(απόσπασμα)</p><p><br /></p><p>Δεν θέλετε να ακούσετε την ιστορία</p><p>της ζωής μου, και ούτως ή άλλως</p><p>Δεν θέλω να την πω, θέλω να ακούσω</p><p><br /></p><p>τους τεράστιους καταρράκτες του ήλιου.</p><p><br /></p><p>Και ούτως ή άλλως είναι η ίδια παλιά ιστορία...</p><p>μερικοί άνθρωποι που απλά προσπαθούν,</p><p>με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,</p><p>να επιβιώσουν.</p><p><br /></p><p>Κυρίως, θέλω να είμαι ευγενική.</p><p>Και κανείς φυσικά δεν είναι καλός</p><p>ή κακός</p><p>για κάποιον απλό λόγο.</p><p><br /></p><p>Και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτό, ενώ έχει</p><p>να κολυμπήσει μέσα στις φωτιές για να μείνει μέσα</p><p>σε αυτόν τον κόσμο.</p><p><br /></p><p>Mary Oliver</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-21435340604455909752024-01-06T12:09:00.000-08:002024-01-06T12:09:25.632-08:00 Τα χρόνια<p><br /></p><p>Όλα τα πάρτι που πέρασες</p><p>παρακολουθώντας το δωμάτιο</p><p>από ένα μπαλκόνι</p><p>όπου κάποιος ήρθε μαζί σου</p><p>για να καπνίσετε και μετά να επιστρέψετε.</p><p>Και πώς αποδεικνύεται ότι κανείς δεν</p><p>είχε την παιδική ηλικία που ήθελε,</p><p>και πως σου το έλεγαν αυτό</p><p>λίγο μεθυσμένα, λίγο λοξά</p><p>σε λιγότερο χρόνο από όσο χρειαζόταν</p><p>για να τελειώσει ένα τσιγάρο</p><p>γιατί τα θλιβερά πράγματα</p><p>δεν μπορούν να εξηγηθούν.</p><p>Πίσω από το γυαλί και μέσα,</p><p>όλοι οι φίλοι σου βουρκωμένοι.</p><p>Μπορούσες να νιώσεις το σχήμα</p><p>των φωνών τους. Μπορούσες να πεις</p><p>από τα μάτια τους ότι ήταν</p><p>σε κάποιο άλλο μέρος. Στο 1999</p><p>ή στο 2008 ή στον περασμένο Ιούνιο.</p><p>Φυσικά, είναι σημαντικό</p><p>να πηγαίνεις σε πάρτι. Να μετατρέπεις σε </p><p>ζωή ένα φόρεμα ή ένα ποτό</p><p>ή τα σουέντ παπούτσια που φοράει κάποιος</p><p>στη βροχή. Στο δρόμο για το σπίτι,</p><p>στο αυτοκίνητο της επιστροφής, ο νυχτερινός ουρανός</p><p>έκανε τα παλιά του κόλπα. Τα αστέρια</p><p>τακτοποιήθηκαν ήσυχα.</p><p>Το άτομο που σκεφτόσουν οδηγούσε</p><p>κάτω από αυτά. Μακριά από το πάρτι,</p><p>(όπως κι εσύ) μέσα στα χρόνια.</p><p><br /></p><p>Alex Dimitrov</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-86480616472073299892023-12-11T04:26:00.000-08:002023-12-11T04:26:54.319-08:00 O ποιητής είναι αθάνατο πουλί<p>Ένα δευτερόλεπτο πριν, η καρδιά μου ανέβασε παλμούς</p><p>και σκέφτηκα «Πολύ κακή στιγμή</p><p>να πάθεις καρδιακή προσβολή και να πεθάνεις,</p><p>στη μέση ενός ποιήματος», μετά ανακουφίστηκα</p><p>στην ιδέα πως δεν έχω ποτέ ακούσει για κανέναν που να</p><p>πέθανε ενόσω έγραφε</p><p>ένα ποίημα, όπως τα πουλιά δε πεθαίνουν ποτέ ενόσω πετούν.</p><p>Νομίζω.</p><p><br /></p><p>Ron Padgett</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-5813769179229692962023-12-11T04:25:00.000-08:002023-12-11T04:25:24.260-08:00 Το πάρτυ<p>Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.</p><p>Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,</p><p>γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή</p><p>κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.</p><p>Μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,</p><p>μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.</p><p><br /></p><p>Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο</p><p>είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο.</p><p>Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,</p><p>δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,</p><p>ένας σκύλος που απορεί,</p><p>ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,</p><p>μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,</p><p>ένας κρυφός αναστεναγμός,</p><p>ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,</p><p>ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται.</p><p><br /></p><p>Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων</p><p>είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή του ονείρου.</p><p>Είναι ένα ξέφτισμα ζωής,</p><p>ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.</p><p><br /></p><p>Κοιτάχτε τούτο το κλουβί</p><p>είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,</p><p>κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.</p><p>Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι</p><p>θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει</p><p>για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.</p><p><br /></p><p>Μάνος Χατζιδάκις</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-44272468040061654272023-12-08T03:19:00.000-08:002023-12-08T03:19:44.578-08:00 Eναλλασσόμενο ρεύμα, είτε ταραχώδες είτε γαλήνιο<p><br /></p><p>Στην παραλία, ρώτησες τον άντρα με το γκριζωπό αντιανεμικό:</p><p>«Πώς ορίζετε τη Βούληση»;</p><p>Έκανε ημιτονοειδές κύμα με το δάχτυλό του στην άμμο και έπειτα το έσβησε</p><p>με κύματα κατ’ εντολή του. Ένα καπάκι από ξίδι και ζεστές θερμίδες από λαχανικά</p><p>στο στομάχι σου, συστρέφονται και καίγονται, σου έδωσαν την ψευδαίσθηση</p><p>από φίδια που γλιστρούν κάπου πίσω σου. Χτες τη νύχτα στον δρόμο για το σπίτι σου,</p><p><br /></p><p>υπήρξε μια επανάληψη της σκηνής, στην οποία αυτή αρνήθηκε να σου επιτρέψει</p><p>να αγγίξεις το μουσκεμένο της βιολί. «Κρατήστε απόσταση, είμαι ξεκάθαρη;</p><p>Μόνο μία από τις χορδές είναι το νεκρό σημείο, απλά δεν μπορείς να πεις ποια!»</p><p>Χαμογέλασε παράξενα και έτρεξε προς επάνω. Η χορδή που έσπασε κατά τη διάρκεια της παράστασης</p><p><br /></p><p>Τραβήχτηκε πίσω της, ήταν τόσο παχιά όσο ένα σχοινί ρυμούλκησης. Αμήχανη, στέκεται ακόμα εκεί,</p><p><br /></p><p>Έστριψες ένα νόμισμα στον αέρα και το άκουσες</p><p>να βομβίζει γρήγορα, με δυνατά και αδύναμα χτυπήματα, εναλλασσόμενα,</p><p>μια νεροποντή και μια πλημμύρα – ξεχειλίζει σε διαφορετικές κατευθύνσεις.</p><p>Δεκατέσσερις ημέρες χρειάζονται για να στεγνώσουν τα δίχτυα σου και να καθαριστούν</p><p>όλα τα δεδομένα στάθμης νερού. Γεωμορφία, θερμοκρασία, φωτισμός από πάνω</p><p><br /></p><p>Και η αρρενωπότητά σου, θα γυρίσει από μέσα προς τα έξω σαν ένα παλτό</p><p>στην άλλη πλευρά της υδρογείου.</p><p><br /></p><p>Yin Xiaoyuan</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-53951322322986979242023-12-01T03:48:00.000-08:002023-12-01T03:48:44.105-08:00 Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα<p><br /></p><p>Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα</p><p>Κάθε φορά που έρχεσαι</p><p>εντάσσεσαι αρμονικά στη ψυχή μου</p><p>δημιουργείς ρεύμα ανησυχίας</p><p>έναν μικρό φόβο</p><p>και η φωτιά μέσα μου αναζοπυρώνει τις τρικυμίες</p><p><br /></p><p>Κάθε φορά</p><p>μου θυμίζεις την ύπαρξή μου</p><p>άπυθμενη αγάπη</p><p>αιωνιότητα</p><p>σημεία των καιρών</p><p><br /></p><p>Φεγγάρι</p><p>και ήλιος,φυσικά</p><p>διώχνεις από μόνη σου τα κρύα</p><p>κι ηρεμώ,κάπως</p><p>αν και είμαι πολύ ταραγμένος</p><p><br /></p><p>Μα πως να χωρέσω σε λέξεις</p><p>την δημιουργία του κόσμου μου;</p><p>την δημιουργία του κόσμου σου;</p><p>την δημιουργία των κόσμων μας;</p><p><br /></p><p>Είναι ελαφρύ αεράκι</p><p>και μανιασμένη θύελλα</p><p>ΜΑΓΕΙΑ</p><p><br /></p><p>Δεν ξέρω αν ακόμα είμαι μαζί σου ερωτευμένος</p><p>Δεν ξέρω αν ακόμα σ'αγαπάω</p><p><br /></p><p>Ξέρω όμως</p><p>πως μου ταρακουνάς το ποταμό της καρδιάς μου</p><p>δημιουργείς σεισμούς κι ηφαίστεια μέσα μου</p><p>κι ας περάσαν χρόνια</p><p><br /></p><p>Μόνο με 'σενα θα 'θελα να μιλάω</p><p>Απ'όλο το κόσμο</p><p>Μόνο με 'σενα</p><p><br /></p><p>Κι ας είχαμε άδοξη ιστορία</p><p>Εξακολοθούμε να γράφουμε</p><p><br /></p><p>Δεν είναι η πίκρα μου μας χωρίζει</p><p>ούτε η βαθιά μας λύπη</p><p><br /></p><p>Ξέρω καλά</p><p>πως όταν έρχεσαι,πολλά δαιμόνια φεύγουν</p><p>Κι ίσως</p><p>είμαστε γεννημένοι παρέα με δαιμόνια</p><p>κι είναι η φύση μας τέτοια</p><p>που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε</p><p>Γι'αυτό ίσως</p><p>να μην μπορούμε να 'μαστε μαζί</p><p><br /></p><p>Παρ'όλα αυτά</p><p>δεν υπάρχει πλατωνικός έρωτας</p><p>ούτε ανεκπλήρωτος</p><p>αυτά είναι ηλιθιότητες</p><p>Υπάρχει ΜΟΝΟ έρωτας</p><p><br /></p><p>Θυμάσαι; Εγώ,ναι.</p><p><br /></p><p>Θα μπορούσα εύκολα</p><p>να πεθαίνω καθημερινά στο προσκεφάλι σου</p><p>να ανασαίνω τα ενδότερά σου</p><p>ή να χάσω την ακοή μου</p><p><br /></p><p>Αλήθεια,</p><p>είναι το στενό εκείνο που δεν πρόκειται να ξεχαστεί</p><p>κι η κεκτημένη ταχύτητα</p><p>ω,βέβαια κι η εποχή στον άλλο κόσμο</p><p>όλη η ανθρωπότητα χορεύει</p><p>κι εμείς την αγνοούμε</p><p><br /></p><p>Κι ας περάσαν πάνω από 7 χρόνια πια</p><p>κι ας είμαστε ακόμη νέοι</p><p>κι ας είμαστε καταραμμένοι</p><p><br /></p><p>Σε 'χασα</p><p>Σε βρίσκω</p><p><br /></p><p>Σκοτάδι,φως,όλα μαζί σου υπόκεινται σε μεταλλάξεις</p><p>και ξέρεις πως είμαι ταραγμένος κι ανήσυχος</p><p>και φέρεσαι φυσιολογικά</p><p><br /></p><p>Και ξέρεις πως έχω προβλήματα,πολλά προβλήματα</p><p><br /></p><p>Είσαι κυνική</p><p>φως!</p><p>ομορφιά!</p><p>μοναδική!μοναδική!μοναδική!</p><p><br /></p><p>Φυσικά,ξέρεις πως χρόνια τώρα βασανίζομαι</p><p>και πως οι σκιές δεν έχουν φύγει από μέσα μου</p><p>ούτε μάλλον θα φύγουν</p><p>αφού μου ψυθιρίζουν κρυφά απ'τους ανθρώπους κάθε μέρα και νύχτα</p><p>κι αυτό το ξέρεις μόνο εσύ</p><p>και όχι όσοι διαβάσουν ετούτο εδώ</p><p><br /></p><p>Δεν μπορώ άλλο να γράφω για 'σενα</p><p>γιατί είναι λίγο</p><p>θέλω να σε δω απεγνωσμένα</p><p>μετά,ας φύγω</p><p><br /></p><p>Βασίλης Μάγγος</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-62677404516796806632023-12-01T03:40:00.000-08:002023-12-01T03:40:56.670-08:00 Άτιτλο <p><br /></p><p>Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,</p><p>τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.</p><p>Περνούμε εμείς· έρχονται πίσω άλλοι</p><p>κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.</p><p>Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-</p><p>στη γη· κι αναρωτιόμαστε: «πού πάμε;»</p><p>Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-</p><p>τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.</p><p>Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι</p><p>-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να 'μαστε τρελοί-</p><p>μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: «τι απομένει;»</p><p>κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο «γιατί;».</p><p>Κι έτσι φεύγουμε εμείς· μας ακολουθάνε άλλοι·</p><p>με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.</p><p>Δεν είμαστε τρανοί· δεν είμαστε μεγάλοι.</p><p>Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.</p><p><br /></p><p>Βασίλης Βασιλικός</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-12935697269389922122023-12-01T03:37:00.000-08:002023-12-01T03:37:14.156-08:00 Μέσα στα Κύματα<p><br /></p><p>Κόκκαλα</p><p>Θάλασσα, βότσαλα</p><p>Έπεσα πάλι στα γόνατα</p><p>Έφυγε ξώφαλτσα, βούιζε</p><p>Σφύριζε κι έσκισε</p><p>Μες στα αυτιά μου τραγούδησε</p><p>Και με γρατζούνισε</p><p>Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει</p><p>Κι εκεί δε θα ζει</p><p>Μου 'λεγε</p><p>Έσκυψε και μ' ακούμπησε</p><p>Και η καρδιά μου φτερούγισε</p><p>Το μπιτ ξεκούρδισε</p><p>Σύρματα</p><p>Φόβιζαν τα στίγματα</p><p>Είδαμε τα νέα πρίσματα</p><p>Μέσα στα κύματα</p><p>Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει</p><p>Κι εκεί δε θα ζει</p><p>Τι να κάνω με όλο αυτό το άγχος;</p><p>Τι να κάνω με αυτές τις κρίσεις πανικού;</p><p>Που με τα χρόνια αλλάζουνε μορφή</p><p>Και κάθε φορά μου παίρνει κάποιο καιρό να καταλάβω</p><p>Πως ούτε τώρα πεθαίνω</p><p>Τι να κάνω;</p><p>Τον εαυτό μου χάνω</p><p>Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω</p><p>Μα που και που τον εαυτό μου βρίσκω</p><p>Όταν νιώθω τη δική σου γεύση στον ουρανίσκο</p><p><br /></p><p>Pan Pan</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-70031755601904250312023-11-29T16:09:00.000-08:002023-11-29T16:10:19.749-08:00Έτσι ειν' η ζωή<p> Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω</p><p>είπα να χαθώ να μη γυρίσω</p><p><br /></p><p>Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις</p><p>άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή</p><p>έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις</p><p>πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί</p><p><br /></p><p>Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου</p><p>κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί</p><p>και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω</p><p>κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί</p><p><br /></p><p>Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω</p><p>από τους καημούς για να ξεφύγω</p><p><br /></p><p>Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις</p><p>άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή</p><p>έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις</p><p>πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί</p><p><br /></p><p>Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου</p><p>κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί</p><p>και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω</p><p>κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί</p><p><br /></p><p>Δημήτρης Ευαγγελίδης</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-85504950515868475732023-11-29T16:06:00.000-08:002023-11-29T16:06:35.750-08:00<p> Ζεϊμπέκικο </p><p><br /></p><p>Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια</p><p>και με τους φίλους τους παλιούς</p><p>τριγυρνάμε στα σκοτάδια</p><p>κι όμως εσύ δε μας ακούς</p><p><br /></p><p>Δε μας ακούς που τραγουδάμε</p><p>με φωνές ηλεκτρικές</p><p>μες στις υπόγειες στοές</p><p>ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε</p><p>τις βασικές σου τις αρχές</p><p><br /></p><p>Ο πατέρας μου ο Μπάτης (Απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα και ουρανό)</p><p>ήρθε απ’ τη Σμύρνη το `22 ( θα χαθώ απ’ τα μάτια σου τα δυο)</p><p>κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)</p><p>σ’ ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ’ ένα κατώι μυστικό)</p><p><br /></p><p>Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)</p><p>τρώνε βρώμικο ψωμί</p><p>(του λόγου σου οι πιστοί)</p><p>κι οι πόθοι τους ακολουθούνε</p><p>υπόγεια διαδρομή</p><p><br /></p><p>Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο</p><p>σαν ξωτικό να τριγυρνά</p><p>πάνω στη μοτοσικλέτα</p><p>και πίσω τρέχανε σκυλιά</p><p><br /></p><p>Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα</p><p>βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)</p><p>βάλε στα όργανα φωτιά ( βάλε στα όργανα φωτιά)</p><p>να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα)</p><p>η τρομερή μας η λαλιά</p><p><br /></p><p>Διονύσης Σαββόπουλος (αυτός που το χάλασε, να λέμε και τις αλήθειες)</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-20041694834084285872023-11-29T15:46:00.000-08:002023-11-29T15:46:32.901-08:00Περασμένες μου αγάπες<p> Περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε</p><p>με το πέρασμα του χρόνου την ανάμνηση του πόνου</p><p>στην καρδιά μου αφήσατε</p><p>περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε</p><p><br /></p><p>Για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα</p><p>ένιωσα ανατριχίλα μέχρι της καρδιάς τα φύλλα</p><p>σαν τα πρωτοφίλησα</p><p>για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα</p><p><br /></p><p>Περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα</p><p>όσο μακριά κι αν πάτε στη ζωή μου τριγυρνάτε</p><p>σαν χλωμά φαντάσματα</p><p>περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα</p><p><br /></p><p>Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου </p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-30434214981830768032023-11-29T15:44:00.000-08:002023-11-29T15:44:56.752-08:00 Δε θέλω πια να ξαναρθείς<p>Ποτέ δε θέλω πια να ξαναρθείς στ’ ομολογώ</p><p>ποτέ στο δρόμο μου να μη βρεθείς για να σε δω</p><p>θα μου θυμίσεις τα παλιά τα πρώτα βράδια μας</p><p>θα μου θυμίσεις και τα πρώτα χτυποκάρδια μας</p><p><br /></p><p>Δε θέλω πια να ξαναρθείς</p><p>δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά</p><p>δε θέλω πια να σ’ αγαπώ</p><p>να σε ξεχάσω προσπαθώ</p><p><br /></p><p>Αφού με άφησες γιατί ζητάς να ξαναρθείς</p><p>προτού να φύγεις έπρεπε καλά να το σκεφτείς</p><p>σε αγαπούσα κι ήσουν η αδυναμία μου</p><p>πολύ λυπάμαι που χωρίσαμε λατρεία μου</p><p><br /></p><p>Δε θέλω πια να ξαναρθείς</p><p>δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά</p><p>δε θέλω πια να σ’ αγαπώ</p><p>να σε ξεχάσω προσπαθώ</p><p><br /></p><p>Μανώλης Χιώτης</p><p><br /></p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-37691566794318862392023-11-29T15:23:00.000-08:002023-11-29T15:23:07.871-08:00 Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη<p><br /></p><p>Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη</p><p>τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό</p><p>που κρυφά τις καρδιές οδηγεί</p><p>κι όποιος το 'νιωσε το νοσταλγεί</p><p><br /></p><p>Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη</p><p>τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό</p><p>γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή</p><p>της ζωής μας και τέλος κι αρχή</p><p><br /></p><p>Ποτέ ποτέ κανένα στόμα</p><p>δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα</p><p><br /></p><p>Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη</p><p>τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό</p><p>που σε κάνει να λες το σκοπό</p><p>σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ</p><p><br /></p><p>Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη</p><p>τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό</p><p>στο λεπτό που σου δίνει φτερά</p><p>κι είναι λύπη μαζί και χαρά</p><p><br /></p><p>Δανάη Στρατηγοπούλου</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-58431849056543190982023-11-29T14:56:00.000-08:002023-11-29T14:56:00.344-08:00 Από μέσα πεθαμένος<p>Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί</p><p>στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή</p><p>τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί</p><p>γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ</p><p><br /></p><p>Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς</p><p>απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά</p><p>μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί</p><p>από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί</p><p><br /></p><p><br /></p><p>Αττίκ</p><div><br /></div>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3535887699540982490.post-11765997175081083352023-11-28T05:36:00.000-08:002023-11-28T05:36:16.415-08:00Άτιτλο<p> Να γράφεις ποιήματα που, αν τα πετάξεις στο παράθυρο, θα σπάσει το τζάμι.</p><p><br /></p><p>Daniil Kharms</p>Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0