Ο αγαθός του λόφου

Μέρα με τη μέρα

Μόνος σ'ένα λόφο

Ο άντρας με το ανόητο χαμόγελο κάθεται τελείως ακίνητος

Αλλά κανείς δε θέλει να τον ξέρει,

Βλέπουν ότι είναι απλά ένας αγαθός,

Και ποτέ δε δίνει μια απάντηση

 

Αλλά ο αγαθός του λόφου

βλέπει τον ήλιο να δύει,

και τα μάτια μες το μυαλό του

βλέπουν τον κόσμο να στριφογυρίζει

 

Καλά στην πορεία του,

με το κεφάλι σ'ένα σύννεφο,

Ο άνθρωπος με τις χίλιες φωνές να μιλάει εντελώς φωναχτά

Αλλά κανείς δεν τον ακούει

ή τον ήχο που φαίνεται να κάνει,

και ποτέ δεν μοιάζει να δίνει σημασία

 

Αλλά ο αγαθός του λόφου

βλέπει τον ήλιο να δύει,

και τα μάτια μες το μυαλό του

βλέπουν τον κόσμο να στριφογυρίζει

 

Και κανείς δε φαίνεται να τον συμπαθεί,

δεν κατανοούν τι θέλει να κάνει,

και ποτέ δεν δείχνει τα συναισθήματά του

 

Αλλά ο αγαθός του λόφου

βλέπει τον ήλιο να δύει,

και τα μάτια μες το μυαλό του

βλέπουν τον κόσμο να στριφογυρίζει

 

Ω γύρω, γύρω, γύρω

 

Κι αυτός ποτέ δεν τους ακούει

Γνωρίζει ότι αυτοί είναι οι ανόητοι

Δεν τον συμπαθούν

 

Αλλά ο αγαθός του λόφου

βλέπει τον ήλιο να δύει,

και τα μάτια μες το μυαλό του

βλέπουν τον κόσμο να στριφογυρίζει

The Beatles

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ θ. 1

Έχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η καταστροφή κι η θνητότητα της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής.

Έχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος, μ’ απώτερο σκοπό την παράδοσή του στην ουσιαστική αιωνιότητα, που δεν είναι παρά η χωρίς επίγνωση ροή κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης, που κακώς ονομάζουμε ‘χαμό’.

Αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική κατοχύρωση της Ακρόπολης, σαν κάτι ανήκουστο και ξένο προς τη ζωή.

Νιώθοντας απαραίτητη την ανάγκη της αιωνιότητας στην τέχνη, μόνο κατά τη διάρκεια της ώρας της δημιουργίας.

Καταλαβαίνοντας τον Φειδία, που έδωσε μεν στο έργο χρονοϊστορική υπόσταση, χωρίς όμως να είναι τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας, για την οποία δεν υπάρχει χρονική διάρκεια και που γι’ αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια αιώνες, χάρη στις βουλητικές της ιδιότητες και στη δυναμική της χροιά, που μόνο στ’ άτομα νοούνται και κανέναν δε νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτών.

Μισώντας τον Εθνικό Τουρισμό και τις εφιαλτικές- φολκλόρ αρθρογραφίες γι’ αυτόν.

Νομίζοντας πως κάνουμε μια ανώτερη καλλιτεχνικά πράξη, όντας σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνο δε συγκρίνονται, έστω και μειονεκτώντας, μ’ ένα λεπτό ενεργητικής δράσης κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή, προετοιμάζοντας ερασιτέχνες περιηγητές και ευνούχους.

​

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ

Να θέσουμε ως σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων και την προπαγάνδα κατά αυτών. Πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη του Παρθενώνα, που μας έχει κυριολεκτικά πνίξει.

Η προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μέτρο απ’ το σκοπό μας. Είναι ένα βλήμα που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο τους πολλούς, μα δεν που επιζητάει παρά ελάχιστους.

​Γενικός Διοργανωτής της ΣΑΣΑ (Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων).

Νοέμβριος 1944.

Γιώργος Βασιλείου Μακρής

Αυτό να πεις

Εμείς κατά τους Φιλισταίους οι διεφθαρμένοι

για μερικούς οι φωνακλάδες

και γι’ άλλους πολυεδρικοί

σ’ εποχή εκπτώσεων αλλάζαμε το νου μας

και το δέρμα του παίρναμε τους ίσκιους

απ’ τα δένδρα, ντυνόμαστε κι όλο τέτοια

κρούσματα κι επεισόδια με τα φωνήεντα.

Το εκκρεμές αόμματο μια εκεί μια εδώ

σφάζοντας τη γενιά μας τον ένα τον άλλο,

μετά που μετρηθήκαμε είμαστε πάλι δυο,

εσύ, εγώ

μα τώρα μόνο για σένα λένε οι σατανάδες.

Λοιπόν, σα θα γράφεις τη μερίδα μου,

σε πινακίδες υποθέτω λεωφόρων,

μην ξεχνάς που τον ρεζίλεψα τον ήλιο τους

κάτω απ’ τα τείχη να τον σέρνω τσίτσιδο

πίσω από ’να δίτροχο

εγώ, που μου πήρανε την Βρισηίδα.

Μην ξεχνάς, σε μια ριξιά στο ζάρι τα ’παιξα όλα

πες για το τίποτα στο έτσι,

ακόμα και τον κλήρο μου στην ονειρούπολη

ίσα να δω που ο θυμός μου μαργαριτάρι άφωνο

γίνεται σύννεφο κι ύστερα χειροβομβίδα.

Να πεις κι αυτό για μένα: ήτανε ποταμός

σαράντα οργιές του βάθους που κύλαγε ίσα πάνου

μόνο σα ξέρασε τη λύσσα του απόθανε.

Αυτό να πεις σα βραδιαστούνε

και χάσουνε το δρόμο τους οι πολυεδρικοί

οι φωνακλάδες

οι διεφθαρμένοι.

*Από τη συλλογή “Οδός Λαιστρυγόνων” (1978)

Έκτωρ Κακναβάτος