Ό,τι κι αν λεν τα εγχειρίδια της Ψυχιατρικής,
ένα είναι σίγουρο. Δεν περιγράφεται η τρέλα.
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν μπορεί
επαρκώς να περιγράψει.
Ας πούμε, λέμε «τον ερωτεύτηκε τρελά».
Είναι μια έκφραση κι αυτή,
ενδεχομένως κάπως τετριμμένη, πλην όμως
με παγκόσμια, διαπολιτισμική ισχύ.
Γιατί, παντού στον κόσμο οι ερωτευμένοι
διαγιγνώσκονται παράφοροι, διαταραγμένοι
κι ενίοτε επικίνδυνοι και αυτοκτονικοί.
Μιλώ, ασφαλώς, γι’ αυτούς τους εκλεκτούς
που αξιώθηκαν μια τύχη υψηλή–
να αγαπούν, χωρίς απαραιτήτως ν’ αγαπιούνται.
Γιατί μονάχα τότε είναι που μπορούν,
χωρίς μικροπρεπή προσκόμματα
και δίχως της επιτυχίας τη δαμόκλειο επιταγή,
να φτάσουν το αίσθημά τους
σε ύψη δυσθεώρητα, για ’κείνο που αντιτάσσει
η πάντοτε προσβλέπουσα και σώφρων Λογική.
Άλλοι το λένε αποτέλεσμα, άλλοι ανταπόκριση,
άλλοι κατάληξη ευτυχή.
Κι ίσως να μοιάζει με πορεία παράδοξα μοναχική.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνούμε,
ότι στον κόσμο των τρελών κι ερωτευμένων
ισχύει μια καινούρια, ολότελα άγνωστη ηθική.
Εξάλλου, αυτό δε λεν πως είναι η τρέλα;
Όταν η συμπαγής ουσία,
που συγκρατούσε τα Γνωστά σε στέρεη δομή,
έχει οριστικώς αποδιοργανωθεί.
(Συλλογή Χωρίς, από το Χωρίς ΙΙ)
Μιράντα Παπαδοπούλου
