Αφήγηση

 

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας

κανείς δεν ξέρει να πει γιατί

κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες

σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο

στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους

ατελείωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες

που γερνούνε δύσκολα

αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες

σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες

και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει

δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης

μηχανή μιας απέραντης οδύνης

που κατάντησε να μην έχει σημασία.

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά

μοναχό καθώς περνούσε

για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια

για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες

που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.

Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο

εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου

πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος

μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα

σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ’ το τρένο

ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε

σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει

και σας μιλώ γι’ αυτόν γιατί δε βρίσκω

τίποτε που να μην το συνηθίσατε∙

προσκυνώ.

Γιώργος Σεφέρης

Άτιτλο

 Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα

από την κορυφή της λύπης μου

δεν είναι από συνήθεια

είναι γιατί

η αλήθεια, κύριοι,

προϋποθέτει ύψος. 

Γιάννης Στίγκας

Υποθήκαι

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,

μπορούνε με χίλιους τρόπους.

Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,

όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά

λύκων, ο Θεός μαζί σου!

Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά

και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,

στον πλατύ κόσμο μια θέση.

Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,

του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν

με την πειθώ, με το ψέμα,

όταν [οι] άνθρωποι διαφιλονικούν

τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό

Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.

Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,

κράτησε σκήπτρο και λύρα.

Κ. Καρυωτάκης

Μαρτυρία

 

Ο μεγάλος όγκος νερού ήρθε τόσο ξαφνικά… Μέχρι τις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης είχαμε τα ζώα σε στεγνό σημείο του στάβλου. Ο Θάνος μπάζωνε τις πόρτες με το τρακτέρ. 3:20 το νερό ξεπέρασε το ένα μέτρο. Στις 5 μετέφερε εμένα και την Κατερίνα μέχρι την άσφαλτο, για να έρθω στο σπίτι να ταΐσω το μωρό μας. Και γύρισε πίσω… Σήκωσε το τρακτέρ ψηλά με τον κουβά, γιατί το νερό έμπαινε πλέον στη μηχανή. Έβαλε όσα ζώα χωρούσαν πάνω στην αρμεκτική. Προσπαθήσαμε να τα πάρουμε τα ζώα. Δεν έφτανε κανένα μηχάνημα. Η στάθμη συνέχισε να ανεβαίνει. Έφτασε σχεδόν στα δύο μέτρα.. 

Όσο κι αν πονούσαμε για όλες αυτές τις ψυχές…δεν…δεν τα καταφέραμε. Έψαχνα τρόπο να πάρουμε το Θάνο και τον πεθερό μου από κει. Να βγούνε ασφαλείς. Ήταν πάνω σ’ένα τραπέζι. Πήρα το 112, δεν απάντησε κανείς. Πήρα το 100, δεν απάντησε κανείς. Πήρα την ΠΥ Τρικάλων, κράτησαν τον αριθμό μου και είπαν ότι θα με ξαναπάρουν. Δε με πήραν ποτέ. Πήρα τον Αντιπεριφερειάρχη, δεν το σήκωσε ποτέ. Πήρα τον Αντιδήμαρχο, κλείσε και σε παίρνω. Τίποτα. Χωριανοί από τη Ζηλευτή ήρθαν με τρακτέρ και καρότσες. Φίλος μας προσπαθούσε να προσεγγίσει με φορτωτή. Ο γαμπρός μου με το JCB. Είμασταν όλοι εκεί, ανήμποροι. Πριν το μεσημέρι έφεραν μία βάρκα ο Βασίλης Μπαρούτας κι ο Δημήτρης Μάντζιος. Οι σωτήρες μας. Έφεραν τον άντρα μου και τον πεθερό μου. Δε μας πονάνε τα μηχανήματα…οι εγκαταστάσεις…θα τα ξαναφτιάξουμε. Είναι πάρα πολλά τα χρήματα που χάθηκαν, αλλά είμαστε ζωντανοί και γεροί και θα τα καταφέρουμε. Μας πονάνε οι ψυχές που δεν καταφέραμε να σώσουμε. Κι αυτό δεν ξέρω αν μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε.. 750 ψυχές θα κυνηγάνε εμάς κι αυτόν που με την αναλγησία του δεν φρόντισε να υπάρχει ροή των υδάτων. Και η στάθμη δεν έπεσε ακόμα. Που μας στέρησε την ελπίδα να βρούμε έστω και ένα ζωντανό. Δεν καταφέραμε ακόμα να φτάσουμε. Το βιός μας όλο είναι εκεί, μέσα στο νερό. Κι εμείς κοιτάμε. Αυτά. 

Ιωάννα Καρρά

Μου 'πες θα φύγω

Μου ‘πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά

Απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλ’ αυτά

Θεέ μου δε θέλει, το βλέπω καθαρά

Κι όλα, γίνανε Θεέ μου τόσο, μα τόσο ξαφνικά

Σηκώθηκα μονάχος το πρωί

Χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή

Θεέ μου το ξέρω, τώρα είμαι μοναχός

Κι όμως, θα γυρίσει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ

Στο λέω μπορούσα να περιμένω, και μπορώ

Βλέπεις οι δυο μας μόνοι δε νιώσαμε ποτέ

Τώρα πες μου ποιον, πες μου ποιον θα ‘χεις να τα λες

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κανιβαλικό Μανιφέστο μέσα στο Σκοτάδι

 Είστε όλοι κατηγορούμενοι, σηκωθείτε

Ο ομιλητής δε μπορεί να σας μιλήσει παρά μόνο αν είστε όρθιοι

Όρθιοι όπως όταν ακούτε τον εθνικό ύμνο

Όρθιοι όπως όταν ακούτε τη Διεθνή

Όρθιοι όπως όταν ακούτε το God save the king

Όρθιοι όπως μπροστά στη σημαία.

Τέλος όρθιοι μπροστά στο ΝΤΑΝΤΑ που αντιπροσωπεύει τη ζωή

Και που σας κατηγορεί ότι αγαπάτε τα πάντα από σνομπισμό,

Αρκεί να είναι ακριβά.

 

Μπα, τώρα ξανακαθίσατε;

Καλύτερα, έτσι θα με ακούτε με μεγαλύτερη προσοχή.

Μα τι κάνετε εδώ, στοιβαγμένοι σαν σοβαρά στρείδια

-γιατί είστε σοβαροί, έτσι δεν είναι;

Σοβαροί, σοβαροί, σοβαροί μέχρι θανάτου.

Ο θάνατος όμως, είναι κάτι σοβαρό, ε;

 

Πεθαίνουμε σαν ήρωες, ή σαν ηλίθιοι, το ίδιο είναι.

Η Μόνη λέξη που δεν είναι εφήμερη, είναι η λέξη θάνατος.

Αγαπάτε τον θάνατο όταν αφορά τους άλλους.

Εις θάνατον, εις θάνατον.

To μόνο αθάνατο, είναι το χρήμα. Το χρήμα ταξιδεύει.  

Είναι Θεός, το σεβόμαστε –αξιοσέβαστο, αγαπητό στις οικογένειες.

Τιμή, τιμή στο χρήμα: ο άνθρωπος που έχει χρήμα, είναι άνθρωπος με κύρος.

 

Η Τιμή πουλιέται και αγοράζεται σαν τον κώλο. Ο κώλος,

Ο κώλος αντιπροσωπεύει τη ζωή σαν τις τηγανιτές πατάτες,

Και όλοι εσείς που είστε σοβαροί, θα βρωμάτε χειρότερα

Από σκατά αγελάδας.

 

ΤΟ ΝΤΑΝΤΑ όμως δεν αισθάνεται τίποτα, δεν είναι τίποτα.

Είναι .τις ελπίδες σας: τίποτα,

Σαν τον παράδεισό σας: τίποτα,

Σαν τα είδωλα σας: τίποτα,

Σαν τους πολιτικούς σας: τίποτα

Σαν τους ήρωες σας; Τίποτα

Σαν τους καλλιτέχνες σας: τίποτα

Σαν τις θρησκείες σας: τίποτα

 

Μπορείτε να  γιουχάρετε, να ουρλιάξετε, να μου σπάσετε τα μούτρα: και μετά; ΚΑΙ ΜΕΤΑ; 

Θα σας φωνάζω, ξανά και πάλι, ότι είστε όλοι σας κορόιδα.

 

Σε τρεις μήνες, εγώ και τα φιλαράκιά μου, θα σας πουλάμε τους πίνακες μας για μερικά φράγκα

Francis Picabia

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

δίχως εμφανείς λόγους.

Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν

δίχως ουρές και ίχνη.

Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση

δίχως να καυχιέται γι' αυτό

δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί

για πάντα να μη καυχιέται γι' αυτό.

Γιάννης Αγγελάκας

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από 'δω, πήγα κι από ‘κει.
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από 'δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.


Κική Δημουλά

Σε περιμένω παντού

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,

μη χάσεις το θάρρος σου.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.

Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται

να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα

σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα

καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,

θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,

σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.

Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι

απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί

και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται

ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει

ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.

Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,

εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι

για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης

Το σπίτι

 

i

 Η μητέρα λέει ότι υπάρχουν κλειδωμένα δωμάτια μέσα σε όλες τις γυναίκες, η κουζίνα της λαγνείας,

το υπνοδωμάτιο της θλίψης, το μπάνιο της απάθειας.

Μερικές φορές οι άντρες - έρχονται με κλειδιά,

και μερικές φορές, οι άντρες - έρχονται με σφυριά.

 ii

 Nin soo joog laga waayo, soo jiifso aa laga helaa,

Είπα "Σταμάτα", είπα "Όχι" και δεν με άκουσε.

 iii

 Ίσως έχει ένα σχέδιο, ίσως τον πάει πίσω στο δικό της...

μόνο για να ξυπνήσει αυτός, μετά από ώρες σε μια μπανιέρα γεμάτη πάγο,

με στεγνό στόμα, κοιτάζοντας τη νέα, καθαρή του επέμβαση.

 iv

 Δείχνω το σώμα μου και λέω: "Ω, αυτό το παλιό πράγμα; Όχι, μόλις το φόρεσα.

v

Θα το φας αυτό; λέω στη μητέρα μου, δείχνοντας τον πατέρα μου που είναι ξαπλωμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας, με το στόμα του μπουκωμένο με ένα κόκκινο μήλο.

vi

Όσο μεγαλύτερο είναι το σώμα μου, τόσο περισσότερα κλειδωμένα δωμάτια υπάρχουν, τόσο περισσότεροι άντρες έρχονται με κλειδιά. Ο Ανουάρ δεν το έσπρωξε μέχρι τέρμα, σκέφτομαι ακόμα τι θα μπορούσε να έχει ανοίξει μέσα μου. Ο Βασίλης ήρθε και δίστασε στην πόρτα για τρία χρόνια. Ο Τζόνι με τα γαλάζια μάτια ήρθε με μια τσάντα με εργαλεία που είχε χρησιμοποιήσει σε άλλες γυναίκες: μια φουρκέτα, ένα μπουκάλι χλωρίνη, ένα σουγιά και ένα βάζο βαζελίνη. Ο Γιουσούφ φώναξε το όνομα του Θεού μέσα από την κλειδαρότρυπα και κανείς δεν απάντησε. Κάποιοι παρακαλούσαν, κάποιοι σκαρφάλωναν στο πλάι του σώματός μου ψάχνοντας για ένα παράθυρο, κάποιοι είπαν ότι ήταν στον δρόμο και δεν ήρθαν.

vii

Δείξε μας στην κούκλα πού σε άγγιξαν, είπαν.

Είπα ότι δεν μοιάζω με κούκλα, μοιάζω με σπίτι.

Είπαν δείξε μας στο σπίτι.

Κάπως έτσι: δύο δάχτυλα στο βάζο μαρμελάδας.

Έτσι: ένας αγκώνας στο νερό της μπανιέρας

Έτσι: ένα χέρι στο συρτάρι.

viii

Θα πρέπει να σας πω για τον πρώτο μου έρωτα που βρήκε μια καταπακτή κάτω από το αριστερό μου στήθος πριν από εννέα χρόνια, έπεσε μέσα και έκτοτε δεν τον έχει δει κανείς. Πού και πού νιώθω κάτι να σέρνεται στο μηρό μου. Θα έπρεπε να με ενημερώσει, μάλλον θα τον άφηνα να βγει. Ελπίζω να μην έχει πέσει πάνω στους άλλους, τα αγνοούμενα αγόρια από μικρές πόλεις, με ευχάριστες μητέρες, που έκαναν κακά πράγματα και χάθηκαν στον λαβύρινθο των μαλλιών μου. Τους φέρομαι αρκετά καλά, μια φέτα ψωμί, αν είναι τυχεροί, ένα κομμάτι φρούτο. Εκτός από τον Τζόνι με τα γαλάζια μάτια, που πείραξε τις κλειδαριές μου και σύρθηκε μέσα. Ανόητο αγόρι, αλυσοδεμένο στο υπόγειο των φόβων μου, παίζω μουσική για να τον πνίξω.

 ix

 Τακ τακ τακ.

Ποιος είναι εκεί;

Κανείς.

x

Στα πάρτι δείχνω το σώμα μου και λέω: "Εδώ πεθαίνει η αγάπη". Καλώς ήρθατε, περάστε, σαν στο σπίτι σας. Όλοι γελούν, νομίζουν ότι κάνω πλάκα.

 

Warsan Shire

 

Μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο

Ξύπνησα σε μια καλή μέρα

Και ο κόσμος ήταν υπέροχος

Ένα μεταμεσονύχτιο καλοκαιρινό όνειρο με είχε μαγέψει

Ονειρεύτηκα έναν γέρο

Καθόμουν και παρακολουθούσα τη βροχή όλη τη νύχτα

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ούτε λεπτό καθώς όλες οι σταγόνες έπεφταν

Μου είπε για την ομορφιά

κρυμμένη στα μέτωπά μας

Μου είπε για την ασχήμια

Που εμείς δείχνουμε αντ' αυτού

Και όταν κάνουμε λάθος, μαθαίνουμε...

Από όλο τον πόνο

Ένα καλοκαιρινό όνειρο τα μεσάνυχτα καθώς έβλεπε τη βροχή

Μετά τα μεσάνυχτα έβαλε άλλο ένα ποτό

Και έσκυψε στο αυτί μου

Μετά τα μεσάνυχτα καθίσαμε ξύπνιοι τη μισή νύχτα

Ή ίσως περισσότερο

Και άρχισε να μου λέει γιατί συνέβαιναν όλα αυτά...

Ξύπνησα σε μια πολυθρόνα

Είχε φύγει δεν ξέρω που

Με άφησε εκεί να κάθομαι και να κοιτάζω τη βροχή

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα

Αλλά τα λόγια του αντηχούσαν

Σε ένα μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο και μετά ξύπνησα ξανά

Ίσως να μην τον βρω ποτέ

Ίσως έχει φύγει για πάντα

Ίσως πρέπει να κάτσω εδώ

Να βλέπω τον καιρό

Ένα πράγμα είναι αρκετά σίγουρο, το ότι με βοήθησε

Να τα καταφέρω μέσα στη νύχτα

Μου έδειξε κάτι ανάμεσα στο λάθος και το σωστό

Και τα μεσάνυχτα αν δεν μπορείς να κοιμηθείς

Τότε μπορώ να στριμώξω το αυτί σου

Μετά τα μεσάνυχτα θα καθόμαστε ξύπνιοι τη μισή νύχτα

Ή ίσως περισσότερο

Και θα αρχίσω να σου λέω γιατί είναι όλα αυτά

Ξύπνησα σε μια καλή μέρα

Και ο κόσμος είναι υπέροχος

Το μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο με έχει μαγέψει 

Brian John Duffy David Greenfield

Αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα

Αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα

Όταν υπάρχουν πράγματα να κάνεις, όχι επειδή πρέπει να

Όταν τρέχεις για την αγάπη, όχι γιατί πρέπει

Όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο να μην το κάνεις

Η χαρά που ονόμασα δεν θα εξημερωθεί

Και αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Όταν η δροσιά της λίμνης σε κάνει να πέφτεις πάνω της

Όταν η μυρωδιά του γκαζόν σε κάνει να πέφτεις πάνω του

Όταν το αυτοκίνητο με τους έφηβους κάνει τον μπάτσο να πέσει πάνω του

Αυτός ο χρόνος είναι εδώ για έναν ακόμα χρόνο

Και αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Εάν ξέχασες αυτό που λέω 

Θα λαχταράς να το διεκδικήσεις μια μέρα

Γιατί αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις

Μια θλιβερή δυσαρέσκεια θα σιγοκαίει μια μέρα

Και τότε αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε στοιχειώσει

Και αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε κοροϊδέψει

Και τότε αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε πληγώσει μια μέρα στη ζωή σου

Μπορεί επίσης να σου αρέσει

Όταν ακόμα και η τετάρτη δημοτικού αρχίζει να φαίνεται καλή, την οποία μισούσες

Και η πρώτη τάξη φαίνεται καλή επίσης, υπερεκτιμημένη

Και εσείς τα αγόρια νοσταλγείτε κάποιο κοριτσάκι που βγαίνατε ραντεβού

Νοσταλγείτε εκείνη ή τον τρόπο που ήσασταν;

Αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σας στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σας

Όταν το Oldsmobile έχει κατεβασμένη την οροφή

Όταν το καταμαράν έχει την οροφή κάτω

Όταν το επίπεδο της γης έχει τη σοδειά κάτω σε αυτό

Κάποια πράγματα ήταν καλά πριν και κάποια πράγματα δεν ήταν ποτέ.

Αλλά αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Λοιπόν, όταν οι φίλοι σου είναι στην πόλη, και έχουν χρόνο για σένα

Όταν εσύ και αυτοί κάνετε παρέα και δεν σε αγνοούν

Όταν λες ό,τι θέλεις, και σε λατρεύουν ακόμα

Αυτό δεν είναι ελκυστικό; Είναι αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση

Αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση, θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Θα σε στοιχειώσει

Θα σε καταβάλει 

Θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Για μία ακόμα φορά θα σε στοιχειώσει, θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Και κάτι ακόμα

Όταν τριγυρνάς στο πάρκο με το σιντριβάνι να τρέχει νερό 

Και εκεί είναι το νεαρό κορίτσι με τους βρώμικους αστραγάλους

Γιατί είναι στις κούνιες, ξέρεις, και η σκόνη σηκώνεται...

Και θυμάσαι το μενταγιόν στον αστράγαλο

Και τον τρόπο που σε φλέρταρε

Για όλο αυτό το διάστημα, πώς γίνεται;

Λοιπόν, αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Θα πετάξεις τα πάντα γι' αυτό

Θα πετάξεις τα πάντα γι' αυτό

Θα σε στοιχειώσει

Θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Jonathan Richman

Πολιτική

 

 Σε μέρες βουερές που το ένστικτο στροβιλιζόταν καθώς

τις παραμονές της γένεσης το σκοτάδι,

στης ταραχής τον αιώνα όταν γυρίζανε

εμποδισμένα τα κοπάδια από παντού κι αλλάζοντας

μάταια προσανατολισμούς βελάζανε χαμένα

το ένα από το άλλο ανάμεσα στην καθισμένη θύελλα,

είδα πως άλλο δε μου μένει: εκτός ν’ ανασυντάξω

την ομορφιά και την ψυχή του κόσμου – να συνάξω

τα σκορπισμένα άλογα του ήλιου σ’ ένα βιβλίο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο φασισμός δεν είναι λέξη

Ο φασισμός δεν είναι λέξη,

δεν είναι επιθετικός προσδιορισμός

δεν περιέχει ουσιαστικό στη σύνταξη του

ο φασισμός είναι η στάση σου

η απουσία σου

και κυρίως

η σιωπή σου στην αληθινή ζωή

Τέλλος Φίλης

Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγής

Η αλλοτρίωση της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την κάνει να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν πρώτης τάξεως αισθητική απόλαυση.

Walter Benjamin

Να πάω σπίτι

Ο κόσμος αλλάζει

Δεν μπορείς να το αντιστρέψεις

Η αλήθεια είναι μαζί σου

Δεν μπορείς να την προβάρεις

Να προσποιείσαι ότι την ξέρεις

Ήρθε η ώρα να τη ζήσεις

Έτσι θα τη δείξεις

Μωρό μου, είμαστε μέσα σε αυτό 

Θέλω να πάω σπίτι

Πίσω στα μικρά πράγματα

Δεν ανήκω εδώ

Κανείς δεν με ξέρει

Πώς μπορώ να συνεχίσω;

Με όλα αυτά τα παλιά όνειρα

Είμαι το φάντασμα τώρα

Ζω αυτές τις παλιές σκηνές

Τα βλέπαμε όλα να καίγονται και δεν κάναμε τίποτα, τίποτα

Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο να σημαίνει κάτι;

Να σημαίνει κάτι

Τα είδαμε όλα να καίγονται και δεν κάναμε τίποτα, τίποτα

Γιατί να σημαίνει κάτι αυτό;

Για να σημαίνει κάτι

Νιώθω σαν κάποια άλλη

Αλλά ακόμα προσπαθώ

Προσπαθώ, προσπαθώ

Χορεύω, μωρό μου

Αλλά νιώθω σαν να πεθαίνω

Πεθαίνω να ανακαλύψω

Εάν δεν τα καταφέρουμε

Ελπίζω να εμφανιστείς

Είναι ώρα να το αντιμετωπίσεις

Θέλω να πάω σπίτι

Πίσω στα μικρά πράγματα

Δεν ανήκω εδώ

Κανείς δεν με ξέρει

Είμαι το φάντασμα τώρα

Περπατάω σε αυτές τις παλιές σκηνές

Πώς μπορώ να συνεχίσω;

Ξέχνα το παλιό όνειρο

Έχω ένα καινούργιο πράγμα

Angel Olsen

Ακροβάτης

Πρέπει να προλάβεις ένα πρωινό αεροπλάνο

Και δεν είναι έκπληξη που στέκομαι ακίνητος

Άλλο ένα λεπτό ακόμα είναι το μόνο που χρειάζομαι

Και ποτέ δεν θα έχω αρκετά

Αυτό το δωμάτιο κρυώνει τόσο πολύ το χειμώνα

Τι θα χρειαστεί για να ζεσταθεί αυτό το σπίτι;

Θέλω μόνο να νιώθω άνετα

Όταν είμαστε μόνο οι δυο μας στο κρεβάτι μου

Το πόδι μου σχεδόν αγγίζει το πόδι σου

Δεν μπορώ να το τραβήξω μακριά, δεν μπορώ να το σπρώξω μπροστά

Δεν μπορώ να το σπρώξω προς τα εμπρός, δεν μπορώ να το σπρώξω. Ανήκει σε κάποιον άλλο

Ξέραμε ο ένας τον άλλον κάποτε

Δεν μπορεί να είναι αυτό που θέλεις

Αλλά δεν χρειαζόταν να με γκρεμίσεις

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει τα μάτια μου από τις ανάγκες σου

Δεν θυμάμαι να έχασα τις ανάγκες σου

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω όλη μου την ισορροπία

Να πέσω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Ο ουρανός χρησιμοποιείται συχνά ως μεταφορά

Και υποθέτω ότι είναι επειδή είναι τόσο μεγάλος και εκτεταμένος

Όταν ένα μακρύ κομμάτι σύννεφο βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ορίζοντα

Αφήνοντας μια λωρίδα καθαρού γαλάζιου από κάτω

Γίνεται το πανόραμα

Θα γυρίσει το κεφάλι σου τριακόσιες εξήντα μοίρες,

και η ίδια γραμμή σε ακολουθεί γύρω-γύρω, αν η γη είναι αρκετά επίπεδη

Πραγματικά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει από τα μάτια μου τις ανάγκες σου

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει τις ανάγκες σου

Τις ανάγκες σου

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω την ισορροπία μου

Να πέφτω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω όλη μου την ισορροπία

Πέφτω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Maximo Park