Τη μέρα που θα πεθάνω

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω

ο ουρανός θα συνεχίσει να είναι

ξεδιάντροπα γαλάζιος;

Κι η θάλασσα να μουρμουρίζει

τις αλμυρές και σκοτεινές της λέξεις;

Τη μέρα που θα πεθάνω

οι σκύλοι θα κουνάνε την ουρά τους;

Θα σαλιγκαρίζουν τα σαλιγκάρια, και οι γάτοι,

οι γάτοι θα γατίζουν;

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω οι θυρωροί

θα τριγυρνούν ακόμα με τις παντόφλες; Και οι καμπάνες,

θα 'χουν να λένε και να ξαναλένε οι καμπάνες;

Και ο φούρναρης; Θα πλημμυρίσει τους δρόμους

η ευωδιά του ψωμιού;

Τη μέρα που θα πεθάνεις όλα αυτά θα γίνουν,

και τα κορίτσια θα γυρνούν ακόμα ερωτευμένα

και τα τραμ θα σταματάνε στα φανάρια.

Τη μέρα που θα πεθάνεις οι οικοδόμοι θα 'χουν τα χέρια τους

λερωμένα μ’ ασβέστη και ο κόσμος

θα είναι όπως πάντα, με δάκρυα στα μάτια

ή με το χαμόγελο, κουβέντα

στις σκάλες και παιδιά

που τρέχουν, τη μέρα που θα πεθάνεις θα έχει λιακάδα

ή μπορεί και να βρέχει.

Τότε, μαμά, η μέρα που θα πεθάνω

θα είναι γιορτή. Σε παρακαλώ,

άφησε ανοιχτό το παράθυρο.

Paolo Polvani