Σπάνε τον κόσμο

Σπάνε τον κόσμο
Σε κομματάκια
Σπάνε τον κόσμο
Με σφυριές
Μα δε με νοιάζει
Φράγκο δε δίνω
Αυτό που μένει
Μου είν’ αρκετό
Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ
Ένα φτερό γαλάζιο
Ένα μικρό αμμόδρομο
Ένα πουλί που τρέμει
Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ
Ένα λεπτό χορτάρι
Μια στάλα από δροσιά
Το γρύλο μες στο δάσος
Μπορούν να σπαν τον κόσμο
Σε χίλια κομματάκια
Αυτό που μένει
Μου είν’ αρκετό
Θα έχω λίγο αέρα
Ελάχιστη ζωή
Μια σπίθα φως στα μάτια
Κι ακόμα, κι αν, κι ακόμα κι αν
Στη φυλακή με ρίξουν
Αυτό που μένει
Μου είν’ αρκετό
Φτάνει και μόνο π’ αγαπώ
Τη φαγωμένη πέτρα
Το σιδερένιο αγκίστρι
Που το ‘χει βάψει αίμα
Α πόσο αγαπώ
Το ξύλο απ’ το κρεβάτι μου
Το αχυρένιο στρώμα
Α πόσο αγαπώ
Την πόρτα που ανοίγει
Τον κόσμο που περνάει
Και σπρώχνοντας με πάει
Να ξαναβρώ το χρώμα
Και το ρυθμό της ζωής
Αυτές τις δυο κολόνες
Το τρίγωνο μαχαίρι
Τους μαυροφορεμένους
Επίσημους κυρίους
Γιορτάζω και μ’ αρέσει
Α πόσο αγαπώ
Αυτό το καλαθάκι
Γεμάτο με καρπό
Που πάνω του ακουμπάω
Μου φτάνει που αγαπώ
Ένα γαλάζιο χόρτο
Μια στάλα από δροσιά
Τον έρωτα ενός πουλιού
Που φοβισμένο τρέμει
Σπάνε τον κόσμο
Με τα σφυριά τους
Αυτό που μένει
Μου είν’ αρκετό
Αυτό που μένει
Είν’ αρκετό
Στ’ αλήθεια
Η καρδιά μου.

Boris Vian