Το τέλος και η αρχή

Μετά από κάθε πόλεμο

κάποιος πρέπει να συμμαζέψει.

Τα πράγματα δεν θα μαζευτούν

από μόνα τους, τελικά.

Κάποιος πρέπει να σπρώξει

τα μπάζα στις άκρες των δρόμων

έτσι ώστε τα καροτσάκια φορτωμένα με πτώματα

να μπορούν να περάσουν.

Κάποιος πρέπει να διακρίνει

μέσα από λάσπη και στάχτες,

μέσα από τα ελατήρια του καναπέ,

τα θραύσματα γυαλιού,

και τα ματωμένα κουρέλια.

Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει το ταχυδρομείο

να φτιάξει τον τοίχο,

κάποιος πρέπει να γυαλίσει το παράθυρο,

να βάλει την πόρτα στη θέση της.

Δεν υπάρχουν ηχητικά αποσπάσματα, 

ούτε ευκαιρίες για φωτογραφίες,

και παίρνει χρόνια.

Όλες οι κάμερες έχουν φύγει

σε άλλους πολέμους.

Οι γέφυρες πρέπει να ξαναχτιστούν,

και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί.

Τα μανίκια των πουκαμίσων θα τυλιχτούν

σε κομματάκια.

Κάποιος, με μια σκούπα στο χέρι,

θυμάται ακόμα τον τρόπο που ήταν.

Κάποιος άλλος ακούει

και κουνάει το κεφάλι του.

Αλλά ήδη υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται κοντά...

που αρχίζουν να τριγυρνάνε

που θα το βρουν βαρετό.

Από τους θάμνους

μερικές φορές κάποιος ακόμα ξεθάβει

σκουριασμένα επιχειρήματα

και τα μεταφέρει στον σωρό των σκουπιδιών.

Αυτοί που ήξεραν

τι συνέβαινε εδώ

πρέπει να κάνουν χώρο για

αυτούς που γνωρίζουν ελάχιστα.

Και λιγότερο από λίγα.

Και τελικά τόσο λίγο όσο τίποτα.

Στο χορτάρι που έχει μεγαλώσει

αιτίες και αποτελέσματα,

κάποιος πρέπει να απλωθεί

με ένα χορταράκι στο στόμα του...

ατενίζοντας τα σύννεφα.

Wislawa Szymborska