Θάλασσα της εξορίας

Στην απέραντη έκταση του Αιγαίου Πελάγους,

βρίσκομαι ακυβέρνητος, πρόσφυγας,

αναζητώντας παρηγοριά σε άγνωστες ακτές,

όπου η ελπίδα και η αβεβαιότητα διαπλέκονται για άλλη μια φορά.

Τα κύματα, αδυσώπητα στο βρυχηθμό τους,

είναι μάρτυρες των αγώνων που υπομένω,

καθώς πλέω σε ύπουλα νερά,

Αφήνοντας πίσω τη γη όπου κατοικώ.

Από την πατρίδα μου, που σπαράσσεται από διαμάχες και πολέμους,

Έβαλα πλώρη, αναζητώντας ένα καταφύγιο μακριά,

Κουβαλώντας αναμνήσεις και όνειρα, συνυφασμένα,

Αγωνιώ για ένα μέρος όπου θα βρω γαλήνη.

Ω, θάλασσα της εξορίας, δοκίμασέ με αν πρέπει,

Προκάλεσε το πνεύμα μου, αλλά σε σένα, εμπιστεύομαι,

Γιατί μέσα στα βάθη σου, το κουράγιο παίρνει δύναμη,

Μια ανθεκτικότητα γεννημένη από παλιές ιστορίες.

Δεν είμαι παρά ένα δοχείο, ταλαιπωρημένο και φθαρμένο,

Ωστόσο, στην καρδιά μου, γεννιέται μια φλόγα ελπίδας,

Για κάθε ταξίδι στην απέραντη έκτασή σου,

είναι μια απόδειξη της θέλησης για πρόοδο.

Μέσα από θύελλες και δοκιμασίες, επιμένω,

με τα όνειρά μου σφιχτά σφιγμένα στη γροθιά μου,

Γιατί μπροστά στις αντιξοότητες, βρίσκω,

Δύναμη μέσα μου, ακλόνητη και ευγενική.

Και όταν φτάσω στις ακτές που αναζητώ,

Είθε η συμπόνια να με υποδεχτεί, τρυφερή και πράα,

Γιατί στην ενότητα βρίσκεται το μονοπάτι της θεραπείας,

για τις πληγές της εξορίας, τον πόνο που νιώθουμε.

Javier Zamora