Μοσχοβολούσε το φεγγάρι σκύλοι μ'άσπρα λουλούδια στο κεφάλι περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο και μέσα φαίνονταν τα σφυριά και τα μαχαίρια
Σαν παλιά φωτιά που σβύνει,
το φιλί του εσύ 'δωσες·
πώς άξαφνα, πώς παρηφανείς
τα μάτια μου εσβύσες;
Στην θέση του τι τούτο το κενό;
Άχ, τι με λυπάσαι;
Άφησέ με, πάω ν' απαρνηθώ
ποτέ να σ' αγαπάω.
Διονύσιος Σολωμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου