Μια Λιτανεία Επιβίωσης

Για όσα από ‘μας ζουν στην ακτή

εμμένοντας στις συνεχείς άκρες αποφάσεων

κρίσιμα και μόνα

για όσα από ‘μας δεν μπορούν να ενδώσουν

στο φευγαλέο όνειρο του να επιλέγεις

που αγαπούν σε εισόδους ενώ πηγαίνουν κι έρχονται

στις ώρες μεταξύ των πρωινών

κοιτώντας προς τα μέσα προς τα έξω

μονομιάς το πριν και το μετά

ψάχνοντας ένα τώρα που μπορεί να βγάλει

μέλλον

όπως ψωμί στο στόμα των παιδιών μας

ώστε τα όνειρά τους να μη δείχνουνε

το θάνατό μας·

Για όσα από ‘μας

έχουνε σφραγιστεί από το φόβο

σαν μια αχνή γραμμή στο κέντρο του μετώπου μας

μαθαίνοντας να φοβόμαστε το γάλα της μητέρας μας

καθώς αυτό το όπλο

αυτή η ψευδαίσθηση κάποιας ασφάλειας

αυτοί με το βαρύ βήμα ήλπιζαν να μας κάνουν να σιωπήσουμε.

Για όλα μας

αυτή η στιγμή και αυτός ο θρίαμβος.

Ποτέ δεν ήτανε να επιβιώσουμε.

Κι όταν ο ήλιος ανατέλλει φοβόμαστε

πως ίσως δε θα παραμείνει εκεί

όταν ο ήλιος δύει φοβόμαστε

πως ίσως να μην ανατείλει πάλι το πρωί

όταν γεμίσουν τα στομάχια μας φοβόμαστε

πως ίσως βαρυστομαχιάσουμε

όταν αδειάσουν τα στομάχια μας φοβόμαστε

πως ίσως δεν μπορέσουμε να φάμε πάλι

όταν μας αγαπούν φοβόμαστε

πως η αγάπη θα χαθεί

όταν είμαστε μόνα φοβόμαστε

πως η αγάπη δε θα επιστρέψει

κι όταν μιλάμε φοβόμαστε

ότι οι λέξεις μας δεν θα ακουστούν

ή δε θα βρούνε ανταπόκριση

κι όταν σιωπούμε

φοβόμαστε ακόμα.

Έτσι καλύτερα να μιλάμε

και να θυμόμαστε

πως έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε να επιβιώσουμε.

Audre Lorde