Α, για να πω

Μέσα από τη μάζα του πλήθους, όπου άνθρωπος και μόνος
βγήκε αυτό που βγήκε: η περιθωριακή μοναξιά.
Περιθώριο, δηλαδή μια λέξη-έννοια που την αποφεύγουν
θέλω να πω: καλύπτει όλους. Λοιπόν;
Λέω λοιπόν για κείνο
το «περιθώριο της μέρας νύχτας» που σκεπάζει
αυτά που όλοι ξέρουνε βέβαια
αλλά τα κρύβουνε
φοβισμένοι
έντρομοι από ενοχές. Μοναξιά λοιπόν.
Λοιπόν, γιατί εγώ είμαι μικρή
ακόμα, είναι οι ενοχές.
Κράτος-Βία, έπεσε στην «αγορά» τόση ηρωίνη
που θα’ πινε κι η μάνα μου. Και βέβαια
δε μιλάω για συμπαράσταση
για ιδρύματα, για θάνατο δε μιλάω.
Παίζει παντού.
Α, για να πω: Περιθώριο = Μοναξιά; …
Α, ναι.
Η γλώσσα μας; Περιθωριακή. Εγώ τι;
Είμαι απόβλητη;
Είμαι αναρχική;
Είμαι τοξικομανής; Ή πρεζάκι όπως το λέτε;
Μίασμα για τα «καλά παιδιά»;
Φαγητό, ύπνος, σχολείο;
Τα μαλλιά μου και το μηχανάκι
αποδείξεις για αναρχικούς;
Ντροπή σας.
Να δηλώνω χρήστης
για να μη με μπαγλαριάσουνε στη γενική ανασφάλεια;
Και πού είναι η ζωή, τα χρώματα, η μουσική;
Και που είναι ο έρωτας; Η θάλασσα; Τα τραγούδια;
Πολλά είπα και μαθαίνετε. Για την ώρα αυτά.
Γεια. Γεια χαρά, ούτε λόγος.

από τη συλλογή: «μέ λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ»
Εκδόσεις Καστανιώτη
Κατερίνα Γώγου