Μετά

Ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός
ο ουρανός από όταν βγω σε σύνταξη
θα διαρκεί όλη μέρα
όλη την ημέρα θα πέφτει
σαν βροχή ηλίου πάνω στη φαλάκρα μου.

Θα είμαι λίγο κουφός για να ακούω τα δέντρα
αλλά οπωσδήποτε θα θυμάμαι ότι υπάρχουν
ίσως λίγο γέρος για να πηγαίνω στην άμμο
αλλά η θάλασσα ακόμη θα με μελαγχολεί
θα είμαι χωρίς μνήμη και χρήμα
με το χρόνο νεογέννητο στην αγκαλιά μου
και θα κλαίει μαζί μου και θα κλαίω μαζί του
θα είμαι ερημίτης όπως ένα στρείδι
αλλά θα μπορώ να μιλώ για τους πιστούς μου φίλους
που όπως πάντα θα διηγούνται από την Ευρώπη
τα κάθε φορά πιο δειλά λαθρεμπόρια κι υποτροφίες.

Σίγουρα θα είμαι στην όχθη του κόσμου ατενίζοντας
παρελάσεις για παιδιά και συνταξιούχους
αεροπλάνα
εκλείψεις
και λεμβοδρομίες
και θα φορώ καπέλο για να κοιτώ το φεγγάρι
κανείς δεν θα ζητήσει αναφορές μήτε ισολογισμούς μήτε αριθμούς
και θα έχω μόνο ωράριο θανάτου
αλλά ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός
εκείνος ο ουρανός όταν βγω σε σύνταξη
θα έχει φτάσει υπερβολικά αργά.


(Από τα Ποιήματα του γραφείου (1956))
Mario Benedetti