Άτιτλο

Κοίτα που προσκυνάμε.
Όλοι ζούμε στη πόλη.

Η πόλη σχηματίζει- συχνά φυσικά,αλλά αναπόφευκτα ψυχικά,ένα κύκλο.
Ένα παιχνίδι. Ένα κύκλο θανάτου με το σεξ στο κέντρο του. Πήγαινε με το αυτοκίνητο
στις άκρες των προαστίων της πόλης. Στην άκρη ανακάλυψε ζώνες εκλεπτυσμένης
ακολασίας και ανίας, παιδική πορνεία. Αλλά στο λερωμένο κύκλο που αμέσως περιβάλλει
με το φως της ημέρας τη βιομηχανική περιοχή, υπάρχει η μόνη πραγματική ζωή του πλήθους
στους πλανήτες μας, η μόνη ζωή του δρόμου, η ζωή της νύχτας. Άρρωστοι τύποι σε ξενοδοχεία
του ενός δολαρίου, φτηνές πανσιόν, μπαρ, ενεχυροδανειστήρια, λαϊκά θεάματα και πορνεία,
σε ετοιμοθάνατες στοές που δεν πεθαίνουν ποτέ,σε δρόμους και δρόμους νυχτερινών σινεμά.

Όταν η διασκέδαση πεθαίνει, γίνεται Παιχνίδι.
Όταν το σεξ πεθαίνει γίνεται Οργασμός.

Όλα τα παιχνίδια περιέχουν την ιδέα του θανάτου.

Λουτρά, κάγκελα ή εσωτερική πισίνα. Ο πληγωμένος αρχηγός μας
στην ιδρωμένη πλάκα, χλωρίνη στην αναπνοή του και στα μακριά μαλλιά.
Ευκίνητος, αν και ανάπηρος, σώμα παλαιστή μέσων βαρών, κοντά του ο
έμπιστος δημοσιογράφος, ο μυστικοσύμβουλος. Του άρεσε να έχει κοντά του
ανθρώπους με βαθιά αίσθηση ζωής. Αλλά  οι περισσότεροι του τύπου ήταν
γύπες που κατέβαιναν στη σκηνή  για περίεργη Αμερικάνικη αταξία.
Κάμερες μέσα στο φέρετρο που παίρνουν συνέντευξη από σκουλήκια.

Χρειάζεται μεγάλο φονικό για να γυρίσεις στα βράχια
στη σκιά και να ξεσκεπάσεις παράξενα σκουλήκια από κάτω.Οι
ζωές των δυσαρεστημένων τρελών μας αποκαλύπτονται.

Η κάμερα , σαν θεός που βλέπει τα πάντα, ικανοποιεί τη
λαχτάρα μας για παντογνωσία. Να κατασκοπεύεις τους
άλλους από αυτό το ύψος και τη γωνία : πεζοί μπαινοβγαίνουν
στο φακό μας σαν σπάνια υδρόβια έντομα.

Δυνάμεις της γιόγκα. Να γίνεται κανείς αόρατος ή μικρός.
Να γίνεται γιγάντιος και να φτάνει τα πιο μακρινά αντικείμενα.
Να αλλάζει τη πορεία της φύσης. Να τοποθετείται οπουδήποτε
στο χώρο ή χρόνο. Να καλεί τους νεκρούς. Να εξυψώνει
τις αισθήσεις και να συλλαμβάνει απρόσιτες εικόνες γεγονότων
σε άλλους πλανήτες, στο βαθύτερο κομμάτι του μυαλού του,
ή του μυαλού των άλλων.

Το όπλο του ελεύθερου σκοπευτή είναι μία προέκταση του
ματιού του. Σκοτώνει με επιζήμια όραση.

Ο δολοφόνος ( ; ), βάζοντάς το στα πόδια, οδηγημένος με
ασυνήδειτη, ενστικτώδη άνεση εντόμου, σαν σκόρος, προς
μία ζώνη ασφαλείας, καταφύγιο από τους πολυσύχναστους
δρόμους. Γρήγορα, καταβροχθίστηκε το ζεστό,σκοτεινό,
αθόρυβο στομάχι του φυσικού θεάτρου.

(Οι κύριοι, σημειώσεις για την όραση)

James Douglas Morrison