Παυσίπονον

Το βλέμμα φτάνει άνετα στη Λισαβώνα

έχω σχεδόν αποδημήσει στα εναύσματα

θα ‘θελα να σου επιστρέψω την αφή σου

χαρίζοντάς σου και τα δέκα μου δάχτυλα

μνημονεύουμε μυστήριο:

μνημονεύουμε ηλιθιότητα, μα εμένα

με φρουρεί συνέχεια η εναρθροσύνη

το τρίγωνο εμπαίζει κι αυτό τα ανύπαρκτα

ουράνια συνεχώς με τρία ύψη

δευτερεύοντες άγγελοι διαρκώς συστρέφονται

στον ύπνο πετυχαίνουμε το σοσιαλισμό μας.

Κουφάλογο – αυτή ‘ναι – η αδιόρατη καλοσύνη

χασμουρητό του έαρος μυωπική νοσταλγία.

Είμαι ακέραιος ωσάν του Άγιου Πάνθηρα τα σαγόνια

κοιτάζοντας απ’ τη γαλάζια κλειδαρότρυπα

τις λινές του Ιησού βλεφαρίδες που ο άνεμος

με τον αντίχειρα ξαναχαϊδεύει σήμερα

στα ανεπρόκοπα βράχια της χαμηλόφωνης Ιουδαίας.

Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο

μα η καρδιά μου απουσιάζει στ’ αγριολούλουδα.

Νίκος Καρούζος