Κι όταν όλος ο κόσμος έφευγε
και μέναμε οι δυο μας
ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και βρώμικα σταχτοδοχεία,
τι όμορφο που ήταν να ξέρω πως βρισκόσουν
εδώ σαν μια όαση,
μόνη μαζί μου στην άκρη της νύχτας,
και πως διαρκούσες, ήσουν περισσότερη από το χρόνο,
ήσουν αυτή που δεν έφευγε
διότι ένα κοινό μαξιλάρι
και μια κοινή ζεστασιά
θα μας καλούσαν ξανά
να ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα,
μαζί, γελώντας, ξεχτένιστοι.
Julio Cortazar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου