Η βαριά αρκούδα που προχωράει μαζί μου

Η βα­ριά αρ­κού­δα που προ­χω­ρά­ει μα­ζί μου,

Λε­κια­σμέ­νη στο πρό­σω­πο από μέ­λι,

Πα­τά­ει άχα­ρα κι αδέ­ξια εδώ και ΄κει,

Κι εί­ναι πα­ντού το κε­ντρι­κό μο­τί­βο,

Αυ­τή η πει­να­σμέ­νη, ητ­τη­μέ­νη, αγροί­κα αρ­κού­δα

Που ει­ν’ ερω­τευ­μέ­νη με ζα­χα­ρω­τά, με τον θυ­μό, τον ύπνο,

Ένα τρε­λό παι­δί για όλες τις δου­λειές που τα μπερ­δεύ­ει όλα

Σκαρ­φα­λώ­νει στο κτί­ριο, κλω­τσά­ει στο πο­δό­σφαι­ρο,

Τον αδελ­φό του εγκλω­βί­ζει στην φορ­τω­μέ­νη με το μί­σος πό­λη

Ανα­πνέ­ο­ντας δί­πλα μου, αυ­τό το ζώο το βα­ρύ,

Αυ­τή η βα­ριά αρ­κού­δα που στο πλάι μου κοι­μά­ται,

Ουρ­λιά­ζει στον ύπνο της για ένα κό­σμο ζά­χα­ρης,

Για μια γλυ­κύ­τη­τα εσω­τε­ρι­κή όμοια μ’ αγκα­λιά νε­ρού,

Ουρ­λιά­ζει στον ύπνο της για το σφι­χτό σκοι­νί

Που χα­λα­ρώ­νει και τα σκο­τά­δια από κά­τω χά­σκου­νε

– Πα­νι­κό­βλη­τος ο υπε­ρό­πτης που κορ­δώ­νε­ται,

Ντυ­μέ­νος το κου­στού­μι του με φου­σκω­μέ­νο τον κα­βά­λο,

Αγω­νιά να σκέ­φτε­ται πως το τρε­μου­λια­στό του κρέ­ας

Στο τέ­λος θα πρέ­πει να σκιρ­τή­σει σ’ ένα τί­πο­τα.

Αυ­τό το ζώο το ανα­πό­φευ­κτο μα­ζί μου προ­χω­ρά,

Ήδη μ’ ακο­λου­θεί από το έρε­βος της μή­τρας,

Κι­νεί­ται όπου κι­νού­μαι, δια­στρε­βλώ­νο­ντας τα νεύ­μα­τά μου,

Μια γε­λοιο­γρα­φία, μια πρη­σμέ­νη σκιά,

Του πνεύ­μα­τος ένας βλα­κώ­δης κλό­ουν,

Μπερ­δεύ­ει και προ­σβάλ­λει με την σκο­τει­νιά του,

Κρυ­φή ζωή κοι­λιάς κι οστού,

Θο­λά, πο­λύ κο­ντά, μες στα προ­σω­πι­κά μου, άγνω­στο,

Πα­λεύ­ει ν’ αγκα­λιά­σει την αγα­πη­μέ­νη μου

Που μα­ζί της θα περ­πά­τα­γα χω­ρίς αυ­τό από δί­πλα,

Χυ­δαία την αγ­γί­ζει, αν και μια μό­νο λέ­ξη

Θα γύ­μνω­νε την καρ­διά μου και θα με έκα­νε σα­φή,

Σκου­ντου­φλά­ει, σπαρ­τα­ρά και αγω­νί­ζε­ται να ταϊ­στεί

Με σέρ­νει μα­ζί του κα­θώς το στό­μα του ανοι­γο­κλεί­νει,

Εν μέ­σω εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων όμοιων μ’ αυ­τό,

Η οχλα­γω­γία της πεί­νας πα­ντού.

Delmore Schwartz

Delmore Schwartz

Delmore Schwartz