{απόσπασμα}
Είχες επίγνωση πως για σένα η πολιτική ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Μια μέρα, το φθινόπωρο, η επιδότηση για την επιστροφή στο σχολείο που καταβαλλόταν κάθε χρόνο στις οικογένειες για να αγοράσουν σχολικά είδη, τετράδια, τσάντες, αυξήθηκε σχεδόν εκατό ευρώ. Είχες τρελαθεί από τη χαρά σου, είχες φωνάξει στο σαλόνι: «Φύγαμε για τη θάλασσα!» και φύγαμε, έξι σε ένα αυτοκίνητο για πέντε – εγώ μπήκα στο πορτμπαγκάζ, σαν όμηρος σε ταινία με κατασκόπους, αυτό μου άρεσε.
Όλη η μέρα ήταν γιορτή.
Σε εκείνους που τα έχουν όλα, δεν έχω δει ποτέ οικογένεια να πηγαίνει στη θάλασσα για να γιορτάσει μια πολιτική απόφαση, επειδή για κείνους η πολιτική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα. Το συνειδητοποίησα όταν πήγα να ζήσω στο Παρίσι, μακριά από σένα: οι κυρίαρχοι μπορούν να παραπονιούνται για μια αριστερή κυβέρνηση, μπορούν να παραπονιούνται για μια δεξιά κυβέρνηση, αλλά καμία κυβέρνηση δεν τους διαλύει ποτέ τα σωθικά, καμία κυβέρνηση δεν τους τσακίζει ποτέ τη μέση, καμία κυβέρνηση δεν τους κάνει ποτέ να πάνε στη θάλασσα. Η πολιτική δεν αλλάζει τη ζωή τους ή την αλλάζει ελάχιστα. Είναι παράξενο, εκείνοι ακριβώς ασκούν την πολιτική ενώ η πολιτική δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση στη ζωή τους. Για τους κυρίαρχους η πολιτική είναι συνήθως ζήτημα αισθητικής: ένας τρόπος να σκέφτονται τον εαυτό τους, ένας τρόπος να βλέπουν τον κόσμο, να συγκροτούν το πρόσωπό τους. Για εμάς, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Édouard Louis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου