Μοσχοβολούσε το φεγγάρι σκύλοι μ'άσπρα λουλούδια στο κεφάλι περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο και μέσα φαίνονταν τα σφυριά και τα μαχαίρια
Νήματα ήλιου
πάνω στον γκριζόμαυρη ερημιά.
Ψηλή, σαν δέντρο,
μια σκέψη
αρπάζει τη νότα φωτός: ακόμη
τραγούδια είναι να ειπωθούν, πέρα
από τους ανθρώπους.
(Fadensonnen, 1967)
Paul Celan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου