Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δυο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα 'ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πως τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα
Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και συ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου
Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε
Δεν έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα
Από τη συλλογή Αναζήτηση (1949)
Κλείτος Κύρου
Πανέμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γνώρισα" τον Κλείτο Κύρου από μια φοβερή μετάφραση του "The Waste Land" του T.S Eliot και αργότερα, όταν βρήκα τυχαία τη συλλογή με τα δικά του ποιήματα "εν όλω συγκομιδή", έμεινα άφωνος από την ομορφιά και το βάθος της ποίησής του. Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές.
Είναι από τους καλούς μεταφραστές και από τους διακριτικούς ποιητές που ωστόσο έχουν κάτι να πούνε. Αυτούς τους τελευταίους, οι περισσότεροι δεν τους ακούν(μ)ε τις περισσότερες φορές και επίσης δεν έχει μελετηθεί το αρχείο του στην πληρότητά του. Συμφωνώ στα θετικά σου σχόλια, Akhlut.
ΔιαγραφήΚαταπληκτικό! Όπως πάντα μοναδικές οι επιλογές σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ποίηση του Κύρου, πέρα από τις υπέροχες συναισθηματικές εκδηλώσεις, εντοπίζω συχνά μια ιδιαίτερη πολιτική τοποθέτηση που με αγγίζει ή/και με εκφράζει.
Σ'ευχαριστώ που έκανες σχόλιο για να μου το θυμίσεις. Στο συγκεκριμένο ποίημα δεν εντοπίζω καμιά τέτοια χροιά, αλλά έχεις δίκαιο πως γενικά, έχει μια τάση να υποδεικνύει την πολιτική του κατεύθυνση που μερικές φορές με βρίσκει κι εμένα σύμφωνη. Ίσως βρω κάτι αντίστοιχο να αναρτήσω στο μέλλον...
Διαγραφή