Η πολιτεία μου, η Ιστανμπούλ μούστελνε
Ένα κουτί από κυπαρισσόξυλο, ένα κουτί νυφιάτικο
Κι αν τάνοιγα έτσι κάνοντας να κουδουνίσει
το μικρό καμπανάκι της κλειδαριάς: Ιζίιιννννν
Να δυο τόπια υφάσματα της Σίλλης
Δυο ζευγάρια πουκάμισα
άσπρα μαντήλια κεντημένα με κλωστή ασημένια
άνθη λεβάντας μέσα σε μικρά τούλινα σακουλάκια
και συ – ω, αν έβγαινες κ’ εσύ μέσα από κει.
Θα σ’ έβαζα να κάτσεις άκρη – άκρη στο κρεββάτι μου
Θάβαζα κάτου από τα πόδια σου το λυκίσιο μου δέρμα
Και θα’μμένα μπροστά σου με τα χέρια μου δεμένα και σκυμμένο
το κεφάλι
Θα σε κοιτούσα, ω εσύ χαρά μου, θα σε κοιτούσα μαγεμένος
Πόσο όμορφη είσαι, Θεέ μου, α πόσο όμορφη
Ο αέρας και το νερό της Ιστανμπούλ μες το χαμόγελό σου
Όλη η ηδονή της πολιτείας μου μες στο βλέμμα σου
Ω σουλτάνα μου, ω αφέντρα μου, ω αν μ’ άφηνες
Κι αν ο Ναζίμ Χικμέτ ο σκλάβος σου τολμούσε
Θα’ 'ταν σάμπως ν'’ ανάσαινε και να φιλούσε όλη την Ιστανμπούλ στο
μάγουλό σου.
Όμως φυλάξου
φυλάξου μη μου πεις «έλα σιμά μου»
μου φαίνεται πως αν το χέρι σου άγγιζε το χέρι μου
θα σωριαζόμουνα νεκρός στο τσιμεντένιο πάτωμα.
Επιστολές και ποιήματα(1942-1946)
Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος
Nazim Hikmet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου