Καμίλ Κλωντέλ

πηγαίνω πάντα προς το μάρμαρο
όπως ο ήλιος πλησιάζει το σκοτάδι
απομακρύνονται όλα
η αφή μου σαν κραυγή τα φωνάζει
μακρινό μου κορμί
καταρράκτη που πέφτεις
μέσα στη νύχτα
τα νερά σου δε βλέπω
μόνο ακούω τη βουή σου
τις ψιχάλες σου νιώθω
να με δροσίζουν σαν μνήμη
κακή πνοή περνάει τα κόκκαλά μου
γέρνουν τα νεύρα μου
σαν τρυφερά σπαρτά
στην πεδιάδα
πού είναι η ζωή μου;
θα είναι κρυμμένη καλά
γι' αυτό ακούω μέσα βαθιά
να θρηνεί έν' αηδόνι
η μητέρα μου είσαι
ή ο φόβος;
προς εσένα έρχομαι πάντα
σαν ασκάλιστο μάρμαρο
με καλεί και πάλι το φως
μάταια πάλι
προς τα μέσα λαξεύει
το κορμί του Αυγούστου ολόκληρο
χτυπά σα καρδιά
και ριγά ο χαλκός
γλυκαίνει η πέτρα
εγώ λοιπόν δεν είμαι για 'δω
η αφή μου έγινε σκέψη
πριν προλάβω τον κόσμο
γίνεται μέσα μου σκόνη

Βαγγέλης Κάσσος