Νωρίς το καλοκαίρι

O,τι ασυναίσθητα έχει ήδη συμβεί
σε μένα, έγινε βέβαια μέσα στη σιωπή!
Κι αρχίζω να ξαναρωτάω, και ν' αγνοώ
Εγώ πάντα φύση και ασυμφωνία.
Κει κάτω, στη σιγανή φωτιά της μενεξεδένιας
Ατμόσφαιρας και της αρχινισμένης βροχής,
Μέσα σε έντονο φωτοστέφανο κρύβουνε
Το σημάδι της εσπέρας˙
Και τα σκόρπια σύννεφα μαζεύονται
Πάνω σ' ένα κορμί παραδομένο σε ύπνο πικρό
Εκεί, μέσα στην απεραντοσύνη της υπαίθρου.

Yπουλα κυλάει, πλούσιο σε χρώματα
Και αποχρώσεις -στο αίμα τόσο ανάλαφρο-
Το σήμα που προμηνύει καταιγίδα,
Τη χρυσή μέρα μεταλλαγμένη σε σκότη.
Εξακολουθώ ν' αγνοώ, να ξεγελιέμαι,
Και ήδh το νερό ξεσκίζει το τραγούδι του,
Κυλάει βραχνά βογγώντας, οι σαλαμάνδρες
Κολυμπάν να κοιμηθούν στις γούρνες
Των άκαρδων κήπων, ο ουρανός
Φέρνει αλλιώς των κούκων τη λαλιά.

Mario Luzi