Κραυγή

Σε άδεια κάμαρη ανήλιαγη και κρύα,

εγώ πεθαίνω με βαθιά πληγή στα στήθια –

ποτέ κανένας δεν με θέλησε κοντά του,

ποτέ κανένας δεν μ’ αγάπησε στ’ αλήθεια.

Είν’ η ψυχή μου από χρόνια διψασμένη,

-ζητάει κρασί για να το πιει και να μεθύσει-,

ψυχή ανάλαφρη, ολοφώτεινη, καθάρια,

που τους εχθρούς της καταφέρνει ν’ αγαπήσει.

Και θέλω απλόχερα τριγύρω να σκορπίσω

αυτό που μέσα μου ριγεί και τραγουδάει,

σαν πολυέλαιος σε γιορτή να κουδουνίσω,

σαν πολυέλαιος που κρέμεται στα χάη.

Γιατί της νιότης η φωτιά με στροβιλίζει

κορυδαλλός είν’ η ψυχή μου και σκιρτάει,

τρέμει η καρδιά μου και ψηλά μ’ ανασηκώνει –

μ’ ένα φτερούγισμα στον ουρανό με πάει.

Elissaveta Bagryana