Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.
Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι
με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται
σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία. Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα
στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι
στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει
και ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει.
Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως
γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια
σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ,
διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο.
Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν που παραδίνονται αμέσως,
εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται
ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται
και την κραυγή που τις μεθάει σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης και της
εξαφάνισης. Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες.
Αντίο σταγόνες. Αντίο.
[Μετάφραση : Βασίλη Λαλιώτη]
Julio Cortazar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου