Περιπλανήθηκα μονάχος σαν σύννεφο
που αιωρείται ψηλά πάνω από κοιλάδες και λόφους,
όταν ξαφνικά είδα έναν σωρό ,
ένα πλήθος από χρυσούς ασφόδελους,
παράπλευρα της λίμνης, ανάμεσα στα δέντρα,
να λικνίζονται και να χορεύουν στο αεράκι.
Συνεχείς σαν τ΄αστέρια που λάμπουν
και σπινθηροβολούν στον Γαλαξία μας,
απλώθηκαν σε ατέρμονη γραμμή
περιδιαβαίνοντας την γωνιά ενός κόλπου.
Δέκα χιλιάδες θα είδα με μια ματιά
να στριφογυρίζουν τα κεφάλια τους σε εύθυμο χορό.
Τα κύματα δίπλα τους χόρευαν.
Μα αυτοί υπερέβησαν τα λαμπερά κύματα σε χαρά.
Ένας ποιητής δεν θα μπορούσε παρά να είναι χαρούμενος
σε μια τόσο εύθυμη συντροφιά!
Κοίταζα…και κοίταζα… μα λίγο σκέφτηκα
τί πλούτο το θέαμα μου είχε προσφέρει:
συχνά, όταν στον καναπέ μου ξαπλώνω
αφηρημένoς ή σκεφτικός
αυτοί περνούν σαν αστραπή μέσα απ΄ την μύχια εκείνη ματιά
που είναι της μοναξιάς η ευδαιμονία.
Και τότε τα σωθικά μου με ευτυχία γεμίζουν,
και χορεύουν με τους ασφόδελους.
(μετάφραση-απόδοση Ευαγγελία Γιάνγκαλη-Καραουλάνη)
William Wordsworth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου