Μαύρος ποιητής

Μαύρε ποιητή, ο μυχός μιας μικρής παρθένας

σε στοιχειώνει

ποιητή στυφέ, βράζει η ζωή

και ζεματάει η πόλη,

κι ο ουρανός σουρώνει σε βροχή,

στην καρδιά της ζωής η γραφίδα σου γδέρνει.

Δάσος, δάσος, μάτια βρίθουν

στα πολλαπλασιασμένα κουκουνάρια πάνω·

μαλλιά καταιγίδας, οι ποιητές

καβαλικεύουνε άλογα, σκυλιά.

Τα μάτια λυσσομανούν, συστρέφονται οι γλώσσες

ξεχύνεται μες στα ρουθούνια ο ουρανός

σαν γάλα θρεπτικό και γαλανό·

απ’ τα στόματά σας κρέμομαι

γυναίκες, καρδιές όξινες σκληρές.

*Aπό το βιβλίο “Γάλλοι Καταραμένοι Ποιητές: Απάνθισμα, 13ος – 20ός Αιώνας”, μετάφραση: Ελένη Κόλλια, εκδ. Ηριδανός.

Antonin Artaud