Στην πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη

Η πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη
στη Θεσσαλονίκη, στη συμβολή των οδών
Αμύντα, Πλάτωνος και Φιλίππου,
είναι θερινή κατοικία ενός άστεγου.
Ασήμαντη πλατεία, σαν κάποτε του ποιητή
την παρουσία σε κάθε της γωνιά.
Στα χρόνια τα μαθητικά
τη διέσχιζε πηγαίνοντας σχολείο.

Δεν είναι τόσο δύσκολο κανένας
στην πόλη ετούτη να διαθέτει
τα παραίτητα. Ο άστεγος
της πλατείας Μανόλη Αναγνωστάκη
έβαλε στο παγκάκι τα χαρτόνια,
πάνω τους μαξιλάρια μιας ξαπλώστρας,
δίπλα μια πλαστική καρέκλα
με δίχως πλάτη και με ποδαρικά μεταλλικά,
ένα καφάσι επίσης πλαστικό για κομοδίνο,
μια πράσινη πετσέτα πέναντι,
στο σκαλοπάτι του κτιρίου
με τα κατεβασμένα μόνιμα ρολά,
ένα ζευγάρι, τέλος, μπεζ σκαρπίνια.
Τα μεσημέρια φήνει τα σκαρπίνια
κάτω από τον ήλιο και
κάθεται στο απέναντι παγκάκι,
στη σκιά του σιωπηλού δεντρού.

Μια νύχτα ονειρεύτηκε πως πέθανε πιτέλους.

Ένας μικρός, γυαλάκιας, με σάκα σχολική,

ψηλό παιδί, άφησε στο καφάσι ένα λουλούδι.

Κατέβηκεν η φοβισμένη συμπονετική

γειτόνισσα, που και να τον κοιτάξει

σιχαινόταν, έκλαψεν ώρες πλάι του.

Όταν εξύπνησε από τις φωνές της

στο μπαλκόνι, ένιωθε ακόμα

νέλπιστο το χάδι της στης κεφαλής

τις λαδερές του τρίχες.

Είχανε λιώσει, λέει, τα σανδάλια της

για ώρες βουτηγμένα σε δακρύων λίμνη.

Ο ποιητής περπάτησε

αυτούς τους δρόμους τους παλιούς

ανάμεσα σε σωριασμένα πτώματα.

Τους μίσησε άλλοτε και

τους αγάπησε μαζί· ατέλειωτα.

Η ιστορία της μικρής πλατείας

Μανόλη Αναγνωστάκη είναι μικρή, 

ετών ολίγων· δεν θα γραφτεί από τον άστεγό της 

ούτε από τα συνθήματά της που γρυλλίζουν: 

ολική άρνηση στράτευσης - ολική άρνηση φύλου. 

Στην πλατεία Μανόλη Αναγνωστάκη 

δεν διδάσκεται για προκοπή στορία· 

μόνο, για τους βουλιμικούς ιδίως περαστικούς, 

σερβίρεται η αυτοεκπληρούμενη 

του ποιητή της ήττα

Tamistas Mhnymal