Νύχτα μεγάρων κεφαλιών

ποίηση αποπροσανατολισμού
κουλογραμμένη
σε έναν άκυρο που δεν θυμάμαι ποιος
αγκάλιαζε τον πιανίστα

I.
τι είναι αυτό
κάπου το έχω ξαναδεί
 δεν ρωτάω για το μουσικό όργανο
που το έχω ξαναδεί
είναι μία διαφήμιση
όπου ένας τύπος τραγουδάει
στο αεροδρόμιο
δεν ξέρω αν
η κυρία μαρίτσα θα πεθάνει
του είπε κάποιος
να βγάλει βόλτα τον γέρο
στα ενενηντατέσσερα
έξω από το δημοτικό
για να κολλήσει τη νόσο
των πτηνών και να πεθάνει



ΙΙ.
έλα να πλήξουμε
μια ώρα αρχύτερα
στα φώτα του μεγάρου
με τα χρώματα των οσίων δρόμων
βλέπουμε ώμους
κλείνουμε τις μύτες μας
πέφτουν χασκόγελα
από το ταβάνι
στη μέση του πουθενά
κι όταν είναι
να πληρώσουμε το εισιτήριο
κανείς δεν λαλάει
κι όλες περιμένουν στα πεζούλια
δεν ξέρουν τι
δεν αναρωτιούνται
γιατί


ΙΙΙ.
πάντα
να λέτε ευχαριστώ
να είστε ευγενικοί
μην παρεξηγηθούμε
στη μύγα κολλάει
το σίδερο
κι ο τύπος που σε παίρνει από πίσω
και σε τρομάζει πριν πας σπίτι
θα γίνουμε φίλοι ποτέ

πάντα να λέτε ευχαριστώ
να προωθούμε την οικογένεια
δεν είμαι όμορφη
παρακαλώ
να μην το ξαναπείτε
ευχαριστώ
προτιμώ να ανήκω
στην συνομοταξία των άσχημων
των πολύ άσχημων



 
IV.
έσυρες την πινακίδα
στο στέκι των ψαράδων
με τις πλαστικές άσπρες
δίπλα στο μέγαρο
οι πλαστικές άσπρες καρέκλες
αδερφή του πεντζίκη
το πακέτο των τσιγάρων
σβήσε τα φώτα της μεγάλης σκάλας
στην πόλη των τρελών
κανείς δεν κοιμάται
όλοι έχουν ραντεβού
παιδιά σας ευχαριστώ από καρδιάς
τα σέβη μου πολύ παιδιά
μη με πατέ ποτέ στο κέντρο
ποτέ
σε ένα λεπτό


 
V.
δεν πλήττω
δεν πλήττω
δεν πλήττω
το σαξόφωνο
το σαξόφωνο
το σαξόφωνο
με επηρεάζει
με διστάζει
με κράζει
τι είναι αυτό μέσα μου
που με ατιμάζει

VI.
τι κανς μιχαλιό
συ δν σαι
πουρθες απτοχουριο
μαριπρουχθές τημάνα σου
ίδα κιαποειδα
τηνκαμεν
μπρους σενατοίχου
όχιτουλη ναπροσκυνά



VIII.
η ζωή μου
βούτυρο σοφττ
νέο βιτάμ σοφτ
η γεύση στο ψωμί
η ώρα γυρίζει
και η ζωή συνεχίζει
νιώθω όμως μια σιγουριά
μια σιγουριά
όχι δύο
μια
μια
μια σου λέω είναι