Οδός Αβύσσου αριθμός 0

(απόσπασμα)
... Η φρίκη της Μακρόνησος δε χωράει σε βιβλία. ∆ιαβάζεται µόνο µες
στα µάτια των τρελών της. Μόνο τ’ αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν στην
αρχή, ν’ αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ’ τις φωνές... Στην αρχή, γιατί
αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουαν πια τίποτα. Κι έτσι απόµειναν
µόνο οι σκύλοι -µε το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ’ τους
καρβουνοσωρούς τις οιµωγές τους, σα µαύρους χρησµούς που έβγαιναν
απ’ τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου.
Απ’ το Λαύριο οι δήµιοι φαίνουνταν µικροί ... Κι ήταν για να σαστίζεις πώς
τόσο µικροί δήµιοι κάνανε τόσο µεγάλα εγκλήµατα. Μα το έγκληµα ποτέ
δεν µετριέται µε τον πήχυ. Γιατί ποτέ το έγκληµα δεν έχει το ανάστηµα του
κακούργου. Πάντα είναι µεγαλύτερό του. Γιατί ένας πραγµατικός
κακούργος ποτέ δεν κάνει µόνο ένα έγκληµα. Πόσο µάλλον στη
Μακρόνησο όπου είχε καταργηθεί η τιµωρία. Γιατί κι αυτό έγινε στη
Μακρόνησο. Χωρίσανε το έγκληµα απ’ τον κολασµό και αντιστρέψανε
τους όρους. Ρίξανε τον κολασµό στα θύµατα και τον έπαινο στους
κακούργους. Έτσι τους βοήθησαν να κάνουν το έγκληµα ψυχαγωγία και
πρωινή γυµναστική. Όταν όµως ένας άνθρωπος συνηθίσει να διασκεδάζει
µε το αίµα που τρέχει, µε τίποτα πια στο εξής δεν µπορεί να διασκεδάσει.

Μενέλαος Λουντέμης