Ψιθυριστά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που φτύνουν στη σούπα

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που άλλο δεν κάνουν απ’ το να μιλάν

Ή να χαμογελάν

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που γλείφουν τις σελίδες των βιβλίων

Με το πρόσχημα πως τις γυρνάν

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που συνέχεια με ρωτάν 

Που έχω σκοπό να περάσω το βράδυ μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που κλάνουν

Ιδίως όσους κλάνουν διανοητικά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που ζέχνουνε το σκόρδο

Τους βυρσοδέψες και τους μοναχούς

Τα φράγκα τα σκατά την προθυμία

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που παραπατούν κοιτώντας τις γυναίκες

Κάπως υπερβολικά επιδεικτικά

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Που υποκρίνονται πως νομοθετούν και κανονίζουν τη ζωή μου 

Το χρόνο μου τα γούστα μου τα εκφραστικά μου λάθη

Που ενώ δεν τολμούν να κοροϊδέψουν την ακατάσχετη φλυαρία

Ενός κυρίου του κόσμου με ευγένεια 

Βρίσκουν κακή ακόμα και την πιο ταπεινή 

Από τις σκέψεις μου

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους σας λέω 

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους

Γιατί είν’ ανυπόφορα περιορισμένοι και χαζοί

Γιατί γευματίζουν και δειπνούν σε προκαθορισμένες ώρες 

Από τους γονείς τους γιατί πηγαίνουν στο θέατρο στο σχολείο

Στην επιθεώρηση της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου

Γιατί παντρεύονται ταξιδεύουν για το μήνα του μέλιτος

Σπέρνουν νόμιμα παιδιά

Που θα καταχωρηθούν στο ληξιαρχείο την ορισμένη μέρα 

Θα γίνουν στρατιώτες πουτάνες κατά παραγγελία 

Δημόσιοι υπάλληλοι

Συνοδοί της ανάγκης στα πιο διαφορετικά σαλέ

Γιατί μόλις τελειώσουν όλα αυτά τα ξαναρχίζουν 

Γιατί απ’ όλα τ’ ανεγκέφαλα αισθήματα

Το αίσθημα της οικογένειας δεν είναι μονάχα 

Το πιο διαδεδομένο μα και το πιο

Αηδιαστικό και μπορώ να σε γαμώ μπορώ να σε χτυπώ 

Και παρόλ’ αυτά να είναι τόσο ευγενικό εμπρός παιδιά 

Δεν πα να λένε έπειτα 

Σκαρώνουν πνευματώδη λόγια και φάρσες 

Μαθαίνουν πότε χρειάζεται το παραμύθι πότε το κομπλιμέντο

Διότι όλοι αυτοί οι κουραμπιέδες 

Όταν μου τη βιδώνει να μην κάνω τίποτα με τον τρόπο τους

Επιχειρηματολογούν κι εκπλήσσονται 

Επειδή τους ξερνάω κατάμουτρα

Επειδή σηκώνω τους ώμους αδιάφορα 

Μπροστά στους βόες των γυναικών τους 

Στα στεφάνια των κανακάρηδων τους

Στα διαμερίσματα της μπάκας τους

Επειδή εγώ δεν τα ‘χω καλά με το δήμαρχο ούτε με την πατρίδα 

Επειδή εγώ δεν κρύβω τον τρόμο που μου προκαλούν 

Επειδή 

Δεν αγαπώ τους ανθρώπους  

Louis Aragon