Εκείνα τα τσακισμένα χωριά από την μελαγχολία της Κυριακής,
που σε όλους τους ωχρούς δρόμους ένα σκυλί κοιμάται
εκείνα τα ηφαίστεια σαν χλωμά τριαντάφυλλα, ή σαν την αθεράπευτη πληγή
της φτώχιας, γύρω από της οποίας το ζαρωμένο στόμα αδύνατα αγόρια
πωλούν κίτρινη πέτρα θειαφιού
τα καμένα μπανανόφυλλα που χρησιμοποιούνται στο χορό
το ποτάμι του οποίου το κρεβάτι είναι φτιαγμένο από σπασμένα μπουκάλια
η φυτεία του κακάο όπου ένα πουλί του οποίου ο λυγμός ηχεί πρασινοκίτρινος
και στα φώτα κάτω από τα φύλλα με λοφίο
πορτοκαλί φλόγα έχει ξεχάσει το φλάουτό του
κανό ξεφλουδισμένα από το έγκαυμα του ήλιου παλεύοντας ακόμη για
να ξεφύγουν από τη θάλασσα
η νεκρή σαύρα παίρνοντας μπλε χρώμα σαν πέτρα
εκείνα τα ποτάμια, κλωστές από σάλιο, που ξέχασαν την παλιά μουσική
εκείνος ο στεγνός, ο σύντομος παραλιακός δρόμος κάτω από τα ξερά
θαλασσινά αμύγδαλα
όπου οι ρυτιδιασμένοι γέροι άνθρωποι κάθονταν
παρακολουθώντας μια λευκή γολέτα κολλημένη στα κλαδιά
και παίζοντας ντάμα με τα πουλιά που ακολουθούνε τις φρεγάτες....
Derek Walcott
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου