Έξι βδομάδες κιόλας

Έξι βδομάδες κιόλας, κι άλλες δεκαπέντε ακόμα

Μέρες ατέλειωτες! Μες στους ανθρώπινους καημούς,

Βέβαια, καημός πικρός ωσάν το χωρισμό δεν είναι!

Γράφεις, σου γράφων, λες πως αγαπάς, πώς σ’ αγαπούνε,

Το βλέμμα, κάθε μέρα, τις κινήσεις, τη φωνή,

Ώρες μ’ εκείνον μοναχός μιλάς που είναι μακριά.

Μα ό, τι κι αν αισθανθείς κι ό, τι κι αν στοχαστείς και όλα όσα

Μ’ εκείνον πεις που βρίσκεται μακριά σου, είναι όλα αυτά

Άτονα κι άχρωμα και μελαγχολικά πιστά.

Ω! η απουσία! Η πιο σκληρή απ’ τις δυστυχίες όλες

Στις λέξεις και στις φράσεις να ζητάς παρηγοριά,

Στο άπειρο μέσα πλήθος των θλιμμένων στοχασμών σου

Και ό, τι θα βρεις, ανούσιο πάντα να ‘ναι και πικρό!

Κι ύστερα, να, αιχμηρή και κρύα σαν λεπίδι,

Γοργότερη από τα πουλιά, κι από τις σφαίρες πιο γιορτή,

Κι απ’ το νοτιά στη θάλασσα κι απ’ το αγριοφύσημά του,

Και μ’ ένα δηλητήριο στην αιχμή θανατερό,

Να, όμοια σα βέλος, που ‘ρχεται στο τέλος η Υποψία,

Ξαπολυμένη από την άθλια Αμφιβολία τη βδελυρή.

Μπορεί ποτέ; Ενώ στο τραπέζι ακουμπισμένος,

Το γράμμα της με δάκρυα να διαβάζω εγώ,

Το γράμμα της που όλο για την αγάπη της μου λέει,

Την ώρα εκείνη η σκέψη της να ‘ναι δοσμένη αλλού;

Ποιος ξέρει; Ενώ για μένα αργές εδώ και θλιβερές,

Κυλούν οι μέρες, σαν ποτάμι μ’ όχθες ξεραμένες,

Ίσως να χαμογέλασε το χείλι της τ’ αγνό;

Ίσως να ‘ναι χαρούμενη και να με λησμονάει;

Και μελαγχολικός το γράμμα της ξαναδιαβάζω.

(Ανθολογία Γαλλικής ποίησης, Καστανιώτης, 1988)

Paul Verlaine