Άτιτλο

Να ζούμε μια ζωή που θα ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.

Να ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις. Κι επιτέλους να κάνεις μία δουλειά που να σ’ ευχαριστεί. Σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος, όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός. Τα λουλούδια που ανθίζουν. Ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη. Και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. 

Κι όταν μια μέρα πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις σαν γέρος, πεταμένος σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους.

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»

Dario Fo