Θ’
Τι γίνονται άραγε οι αέρινες γαζέλες σαν γερνάνε;
Τι γίνονται άραγε αυτές οι αφρικανές νεράιδες;
Μπορώ να φανταστώ τα λιοντάρια, βαριά και
τσιμπλιάρικα, να λιώνουν μέσα στις σπηλιές, με
νεφρά τσακισμένα απ’ το βάρος του χρόνου …
Μπορώ και τις τίγρεις ακόμα να δω, με δόντια σαθρά,
μάτια θολά, ξεχειλωμένα νεύρα, να σέρνονται ως το
τέλος τους σα μαδημένες γάτες … Οι γαζέλες όμως ..
Φθείρονται άραγε κι αυτές, αργά αργά, και σβήνουν
ως να χωρέσουν ολόκληρες και να χαθούν μες στα
τεράστια μάτια τους ή μήπως, μόλις νιώσουνε να τις
εγκαταλείπει το πνεύμα που τις κίναγε, τελειώνουν
μ’ ένα πήδημα, το πιο ανάερο πήδημα το πιο θεαματικό,
μες στα σαγόνια ουρανού και γης;
Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986
Αργύρης Χιόνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου