Πρόσφυγες στην άμμο

Νύχτωνε στην Ελ Μίνα και πυκνή σιωπή
ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο·
ολημερίς ξαπλώνονταν αμίλητο
και σκυθρωπό σα μουδιασμένο ζώο
 Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό
καθώς το φύλλο που τσαλακώνεται
μέσα σε χέρια ανάρμοστα
γρατσούνισμα
σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο
Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια
κι ήταν όλος χιλιάδες
που άφηναν τη γη τους
κι επιστρέφανε μέσα στην άμμο,
σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή του
και όλο ικέτευε για κάποια θέση στη ζωή
ή έστω αντίσταση στο θάνατο
που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε
Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου.
Άγρια μοναξιά τα χρόνια που έφευγαν με είχανε ποτίσει

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου