Εκεί

τα δικτυωτά ανύπαρκτα ριπίδια
της λησμονιάς
ήταν η μόνη
παρηγοριά
μέσα στα αίματα μιας
 παρθένου
που δεν είπε ποτέ τ’ όνομά της
μεσ’ στα τραγούδια
της τεφρής ουσίας
μέσα στους κόκκινους λεπτομερείς ανέμους

κι όμως ήτανε γραφτό
ανάμεσ’ απ’ τους κρίκους
τις ρόδες
τις σούστες
και τα κλάματα
της φαλαινίδος
να φυτρώση έτσι
ένας
φύκος
που ήταν το μόνο στολίδι
της πτωχής αιθούσης.

φωνές
και τα ξέστρωτα τραγικά κρεβάτια
σπασμών.

Νίκος Εγγονόπουλος