Ο ξένος

(απόσπασμα)

Ήμουν όμως σίγουρος για τον εαυτό μου, σίγουρος για όλα, πιό σίγουρος από κείνον, σίγουρος για τη ζωή μου και για τον θάνατο που έμελλε να έρθει. Ναι, αυτό μόνο είχα. Αλλά τουλάχιστον κρατούσα τούτη την αλήθεια όσο με κρατούσε κι εκείνη. Είχα δίκιο, κι ακόμα έχω, πάντα είχα δίκιο. Είχα ζήσει μ' έναν τρόπο και θα μπορούσα να είχα ζήσει διαφορετικά. Είχα κάνει αυτό και δεν είχα κάνει εκείνο. Δεν είχα κάνει το ένα, ενώ είχα κάνει το άλλο. Και λοιπόν; Ήταν σα να περίμενα όλο τούτο τον καιρό αυτό ακριβώς το λεπτό κι αυτήν ακριβώς την αυγούλα που θα με δικαίωναν. Τίποτα, τίποτα δεν είχε σημασία και ήξερα πολύ καλά το γιατί.[...]Τι μ' ένοιαζε ο θάνατος των άλλων, η αγάπη μιας μάνας, τι μ' ένοιαζε ο Θεός του, η ζωή που διαλέγουμε και τα πεπρωμένα μας, αφού ένα και μοναδικό πεπρωμένο έμελλε να επιλέξει εμένα και μαζί μ' εμένα δισεκατομμύρια προνομιούχους, που όπως κι εκείνος, δήλωναν πως ήταν αδέλφια μου; Καταλάβαινε; Καταλάβαινε επιτέλους; Όλοι οι άνθρωποι ήταν προνομιούχοι. Υπήρχαν μόνο προνομιούχοι. Και τους άλλους θα τους καταδίκαζαν μια μέρα. Κι αυτόν θα τον καταδίκαζαν.

Albert Camus