Είναι πως κάποια μέρα

Είναι πως κάποια μέρα
εκεί που βρισκόμουν
και τέτοιος που ήμουν
δεν ήμουν πια παρθένος
ούτε ακέραιος
ούτε ελεύθερος
ούτε μόνος
ούτε στην αρχή
ούτε η αρχή
και ήμουν πάντα εγώ
μα ο μιαρός των όντων με είχε ξεχάσει
και είχε γαντζωθεί στην αρχή
τότε είπα
ότι με την σκέψη δεν υπάρχει αρχή
κι ότι εγώ ήμουν η αρχή στο κορμί μου
όσο για τις ρυπαρότητες που με καλύπτουν
θα πλυθώ με μια βούρτσα αγριάδας
και μια που δεν υπάρχει πνεύμα που να βγαίνει από το σώμα μου
και να το χαρακτηρίζει
κι ούτε σκέψη σχετική με τις πράξεις του σώματός μου,
οι πράξεις του σώματός μου περιορισμένες μοναχές στον εαυτό τους
δίχως την ακτινοβολία τους
ή τη στόφα τους
ή το λουλούδισμα
της σκέψης
που είναι το σημείο, όπου η αμαρτία γαντζώθηκε
για να με χαντακώσει
δημιουργώντας μου μια τύψη
να κάνω ή να μην κάνω
να είμαι ή να μην είμαι
να θέσει μ’ όλους τους τρόπους το πρόβλημα της ζωής έξω απ’ το σώμα
σ’ ένα προβληματικό διάστημα, χιμαιρικό, φανταστικό, κ. τ. λ.
ό,τι είναι ωραίο
θα γίνει ωραίο σε δέντρα, λουλούδια, χόρτα,
μα ποτέ σε σκέψη
και να δούμε ακόμα, αν σε δέντρα, λουλούδια, χόρτα,
οτιδήποτε, είναι στα όρια του αδημιούργητου αντιληπτού.
Το αδημιούργητο, είναι το αγνό μηδέν.

Antonin Artaud