Σχεδόν ένα μαδριγάλιο

Λυγίζει προς τη δύση το ηλιοτρόπιο
κι η μέρα γκρεμίζεται κιόλας
στο χαλασμένο μάτι του κι ο αέρας του καλοκαιριού
πυκνώνει και λυγίζει τα φύλλα και τον καπνό
των ταρσανάδων. Φεύγει μακριά με το ξερό
κύλισμα των νεφών και τη στριγγλιά των κεραυνών
αυτό το τελευταίο παιχνίδι τ' ουρανού. Ακόμη και τώρα,
εδώ και χρόνια, αγάπη μου, μας σταματά η αλλαγή
των δέντρων, πυκνά μες στον περίβολο
των Καναλιών. Μα είναι πάντα η δική μας μέρα
κι είναι πάντα κείνος ο ήλιος που χάνεται
με το νήμα της στοργικής του αχτίνας.

Δεν έχω αναμνήσεις πια, δεν θέλω να θυμάμαι˙
η μνήμη έρχεται απ' το θάνατο,
η ζωή δεν έχει τέλος. Κάθε μέρα
είν' δικιά μας. Κάποιος θα σταματήσει για πάντα,
και συ μαζί μου, όταν θα μας φαίνεται αργά.
Εδώ στου καναλιού τ' ανάχωμα, κουνάμε
τα πόδια, σα μικρά παιδιά,
κοιτάμε το νερό, μέσα του τα πρώτα κλαδιά,
το πράσινό του χρώμα που σκουραίνει.
Κι ο άνθρωπος που σιωπηλά μάς πλησιάζει
δεν κρύβει μες στα χέρια ένα μαχαίρι,
μα ένα ανθισμένο γεράνι.

Salvatore Quasimodo