Σαν ανοιχτή γαλάζια ημέρα
Μ’ ένα στόμα σαν κρίνο
Τα δάκρυα ανοίγουν στο πρόσωπο
Όπως ένα ποτάμι
Τ’ απέραντα μάτια
Τα χέρια σου ταξιδεύουν
Σα λευκά περιστέρια
Δώσ’ μου τη δύναμη να κοιτάζω τον ήλιο
Να βλέπω το πρόσωπό σου
Άστρα στολίζουν το μέτωπο
Βυθισμένο στο κύμα της εικόνας σου
Μακρινό καθρεφτισμένο πρωινό
Είναι ένα αίνιγμα
Ένα
Μυστικό
Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947)
Γιώργος Θέμελης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου