Οι άνθρωποι οπωσδήποτε κάνουν την ιστορία,
οργανωμένοι σε ομάδες με κοινή
καταγωγή και γλώσσα και θρησκεία.
Εξαιρούνται φυσικά οι αναρχικοί,
οι γλωσσολόγοι, οι εθνολόγοι, οι πολύ
σοφοί, οι πολύ βλάκες και βεβαίως τα παιδιά τους.
Απομένουν τα πρεζόνια, οι μπεκρήδες κι οι τρελοί.
Οι μέσοι άνθρωποι ευτυχώς πηγαίνουν στη δουλειά τους
Με τέτοια δεδομένα προφανώς η ανοησία
αποτελεί την πιο σπουδαία σταθερά
προόδου. Η φαντασία στην εξουσία
μπορεί να κάνει θαύματα σωστά.
Μια ιστορία μαστουρωμένη ξενυχτά,
ακόμη κι όταν οι θεοί ξεχνάνε τη δουλειά τους.
Μπορεί οι επιστήμονες να ενίστανται, αλλά
οι μέσοι άνθρωποι ευτυχώς πηγαίνουν στη δουλειά τους.
Όσο για εκείνη την παλιά θεωρία περί βίας
που ξεγεννάει την πρόοδο αιματηρά...
Μια τόση δα ταμπλέτα ευωχίας
παρέχει τα —λευκότερα λευκά,
καθώς απλώνουνε στα σκοτεινά
οι βλάκες τα υποσυνείδητά τους.
Μπορεί οι σοφοί να ενίστανται, αλλά
οι μέσοι άνθρωποι, ευτυχώς, πηγαίνουν στη δουλειά τους.
Φίλοι μου, μέσα στον τεκέ της ιστορίας, τ’ αφεντικά
δεν είναι αυτοί που πίνουν το λουλά τους
τραυλίζοντας θεωρίες περί Ιστορίας, αλλά
οι μέσοι άνθρωποι, ευτυχώς, που πάνε στη δουλειά τους.
Τώρα σκεφτείτε πόσες λέξεις
με δυνατό, ελαφρώς αψύ
και πλούσιο άρωμα, σαν το θυμάρι,
θα χάσετε, αν πάψω
να ονειρεύομαι αδέσποτες πλαγιές,
αδήλωτες δροσιές κι αδούλωτα χωριά·
αν -λέω- αρχίσω να μετράω
τις λέξεις μου – κι αυτές
που μένουν να τις βάζω
σε εισαγωγικά (— —)*
*ΣΗΜ. Στην μεταμοντέρνα
γλώσσα οι λέξεις απαιτούν
πάντα εισαγωγικά,
τα οποία υπαινίσσονται πως ο ομιλητής
δεν είναι διόλου αφελής
ώστε να εμπιστευτεί
τις λέξεις.
Μεταξύ αυτών:
Εγκάτοικος, φιδόπουλο, μνέσκω, πονιδιασμένος,
τετρομασμένος, ακαρτέρει, φιλιατρό,
κεραυνοκράχτες, μνέσκανε,
ζουρλάδι, συρτοπάπουτσα,
μυγόχεσμα, αλληθώρικος,
τσίπλα, ανεμοστρούφουλας ,
άθλιβος, αιματοπότης,
γλυκοσύντυχος, γνόφος,
καλοκέρι, δολοευλαβής, θυμώδης,
κρυώδης και αφτούμενος,
μανή, θεκέλ, φάρες.
Συνέλθετε, ασύστατοι! Όταν πέσει
ο άνθρωπος στα τέσσερα
θα ’ναι για να χιμήξει
στον άνθρωπο –
κυριολεκτικά.
Γιώργος Μπλάνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου