Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια καστανά
– πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί –
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…
Ποιήματα και πεζά, εκδ. Γράμματα
Κ. Γ. Καρυωτάκης
μαγευτικός όπως πάντα...έχω μια συλλογή με ποιήματά του και διαβάζω κάθε βράδυ...υπέροχος απλά! με ταξιδεύει και εν τέλει με αφήνει με μια υπέροχη αίσθηση κάθε βράδυ! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις χθες πήρα το πρώτο βιβλίο, με τα άπαντα. Θα το διαβάσω(ΒΡΑΔΥ, με έπεισες) και θα κρίνω μετέπειτα, γιατί δεν έχω επαρκή γνώση του έργου, ώστε να μιλήσω... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή