O ποιητής είναι αθάνατο πουλί

Ένα δευτερόλεπτο πριν, η καρδιά μου ανέβασε παλμούς

και σκέφτηκα «Πολύ κακή στιγμή

να πάθεις καρδιακή προσβολή και να πεθάνεις,

στη μέση ενός ποιήματος», μετά ανακουφίστηκα

στην ιδέα πως δεν έχω ποτέ ακούσει για κανέναν που να

πέθανε ενόσω έγραφε

ένα ποίημα, όπως τα πουλιά δε πεθαίνουν ποτέ ενόσω πετούν.

Νομίζω.

Ron Padgett

Το πάρτυ

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.

Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,

γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή

κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.

Μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,

μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο

είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο.

Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται.

Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων

είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή του ονείρου.

Είναι ένα ξέφτισμα ζωής,

ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.

Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Μάνος Χατζιδάκις

Eναλλασσόμενο ρεύμα, είτε ταραχώδες είτε γαλήνιο

Στην παραλία, ρώτησες τον άντρα με το γκριζωπό αντιανεμικό:

«Πώς ορίζετε τη Βούληση»;

Έκανε ημιτονοειδές κύμα με το δάχτυλό του στην άμμο και έπειτα το έσβησε

με κύματα κατ’ εντολή του. Ένα καπάκι από ξίδι και ζεστές θερμίδες από λαχανικά

στο στομάχι σου, συστρέφονται και καίγονται, σου έδωσαν την ψευδαίσθηση

από φίδια που γλιστρούν κάπου πίσω σου. Χτες τη νύχτα στον δρόμο για το σπίτι σου,

υπήρξε μια επανάληψη της σκηνής, στην οποία αυτή αρνήθηκε να σου επιτρέψει

να αγγίξεις το μουσκεμένο της βιολί. «Κρατήστε απόσταση, είμαι ξεκάθαρη;

Μόνο μία από τις χορδές είναι το νεκρό σημείο, απλά δεν μπορείς να πεις ποια!»

Χαμογέλασε παράξενα και έτρεξε προς επάνω. Η χορδή που έσπασε κατά τη διάρκεια της παράστασης

Τραβήχτηκε πίσω της, ήταν τόσο παχιά όσο ένα σχοινί ρυμούλκησης. Αμήχανη, στέκεται ακόμα εκεί,

Έστριψες ένα νόμισμα στον αέρα και το άκουσες

να βομβίζει γρήγορα, με δυνατά και αδύναμα χτυπήματα, εναλλασσόμενα,

μια νεροποντή και μια πλημμύρα – ξεχειλίζει σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Δεκατέσσερις ημέρες χρειάζονται για να στεγνώσουν τα δίχτυα σου και να καθαριστούν

όλα τα δεδομένα στάθμης νερού. Γεωμορφία, θερμοκρασία, φωτισμός από πάνω

Και η αρρενωπότητά σου, θα γυρίσει από μέσα προς τα έξω σαν ένα παλτό

στην άλλη πλευρά της υδρογείου.

Yin Xiaoyuan

Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα

Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα

Κάθε φορά που έρχεσαι

εντάσσεσαι αρμονικά στη ψυχή μου

δημιουργείς ρεύμα ανησυχίας

έναν μικρό φόβο

και η φωτιά μέσα μου αναζοπυρώνει τις τρικυμίες

Κάθε φορά

μου θυμίζεις την ύπαρξή μου

άπυθμενη αγάπη

αιωνιότητα

σημεία των καιρών

Φεγγάρι

και ήλιος,φυσικά

διώχνεις από μόνη σου τα κρύα

κι ηρεμώ,κάπως

αν και είμαι πολύ ταραγμένος

Μα πως να χωρέσω σε λέξεις

την δημιουργία του κόσμου μου;

την δημιουργία του κόσμου σου;

την δημιουργία των κόσμων μας;

Είναι ελαφρύ αεράκι

και μανιασμένη θύελλα

ΜΑΓΕΙΑ

Δεν ξέρω αν ακόμα είμαι μαζί σου ερωτευμένος

Δεν ξέρω αν ακόμα σ'αγαπάω

Ξέρω όμως

πως μου ταρακουνάς το ποταμό της καρδιάς μου

δημιουργείς σεισμούς κι ηφαίστεια μέσα μου

κι ας περάσαν χρόνια

Μόνο με 'σενα θα 'θελα να μιλάω

Απ'όλο το κόσμο

Μόνο με 'σενα

Κι ας είχαμε άδοξη ιστορία

Εξακολοθούμε να γράφουμε

Δεν είναι η πίκρα μου μας χωρίζει

ούτε η βαθιά μας λύπη

Ξέρω καλά

πως όταν έρχεσαι,πολλά δαιμόνια φεύγουν

Κι ίσως

είμαστε γεννημένοι παρέα με δαιμόνια

κι είναι η φύση μας τέτοια

που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε

Γι'αυτό ίσως

να μην μπορούμε να 'μαστε μαζί

Παρ'όλα αυτά

δεν υπάρχει πλατωνικός έρωτας

ούτε ανεκπλήρωτος

αυτά είναι ηλιθιότητες

Υπάρχει ΜΟΝΟ έρωτας

Θυμάσαι; Εγώ,ναι.

Θα μπορούσα εύκολα

να πεθαίνω καθημερινά στο προσκεφάλι σου

να ανασαίνω τα ενδότερά σου

ή να χάσω την ακοή μου

Αλήθεια,

είναι το στενό εκείνο που δεν πρόκειται να ξεχαστεί

κι η κεκτημένη ταχύτητα

ω,βέβαια κι η εποχή στον άλλο κόσμο

όλη η ανθρωπότητα χορεύει

κι εμείς την αγνοούμε

Κι ας περάσαν πάνω από 7 χρόνια πια

κι ας είμαστε ακόμη νέοι

κι ας είμαστε καταραμμένοι

Σε 'χασα

Σε βρίσκω

Σκοτάδι,φως,όλα μαζί σου υπόκεινται σε μεταλλάξεις

και ξέρεις πως είμαι ταραγμένος κι ανήσυχος

και φέρεσαι φυσιολογικά

Και ξέρεις πως έχω προβλήματα,πολλά προβλήματα

Είσαι κυνική

φως!

ομορφιά!

μοναδική!μοναδική!μοναδική!

Φυσικά,ξέρεις πως χρόνια τώρα βασανίζομαι

και πως οι σκιές δεν έχουν φύγει από μέσα μου

ούτε μάλλον θα φύγουν

αφού μου ψυθιρίζουν κρυφά απ'τους ανθρώπους κάθε μέρα και νύχτα

κι αυτό το ξέρεις μόνο εσύ

και όχι όσοι διαβάσουν ετούτο εδώ

Δεν μπορώ άλλο να γράφω για 'σενα

γιατί είναι λίγο

θέλω να σε δω απεγνωσμένα

μετά,ας φύγω

Βασίλης Μάγγος

Άτιτλο

Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,

τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.

Περνούμε εμείς· έρχονται πίσω άλλοι

κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.

Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-

στη γη· κι αναρωτιόμαστε: «πού πάμε;»

Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-

τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.

Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι

-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να 'μαστε τρελοί-

μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: «τι απομένει;»

κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο «γιατί;».

Κι έτσι φεύγουμε εμείς· μας ακολουθάνε άλλοι·

με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.

Δεν είμαστε τρανοί· δεν είμαστε μεγάλοι.

Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.

Βασίλης Βασιλικός

Μέσα στα Κύματα

Κόκκαλα

Θάλασσα, βότσαλα

Έπεσα πάλι στα γόνατα

Έφυγε ξώφαλτσα, βούιζε

Σφύριζε κι έσκισε

Μες στα αυτιά μου τραγούδησε

Και με γρατζούνισε

Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει

Κι εκεί δε θα ζει

Μου 'λεγε

Έσκυψε και μ' ακούμπησε

Και η καρδιά μου φτερούγισε

Το μπιτ ξεκούρδισε

Σύρματα

Φόβιζαν τα στίγματα

Είδαμε τα νέα πρίσματα

Μέσα στα κύματα

Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει

Κι εκεί δε θα ζει

Τι να κάνω με όλο αυτό το άγχος;

Τι να κάνω με αυτές τις κρίσεις πανικού;

Που με τα χρόνια αλλάζουνε μορφή

Και κάθε φορά μου παίρνει κάποιο καιρό να καταλάβω

Πως ούτε τώρα πεθαίνω

Τι να κάνω;

Τον εαυτό μου χάνω

Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω

Μα που και που τον εαυτό μου βρίσκω

Όταν νιώθω τη δική σου γεύση στον ουρανίσκο

Pan Pan

Έτσι ειν' η ζωή

 Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω

είπα να χαθώ να μη γυρίσω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Μια φορά κι εγώ είπα να φύγω

από τους καημούς για να ξεφύγω

Έτσι είν’ η ζωή και πώς να την αλλάξεις

άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή

έτσι είν’ η ζωή και πώς να την ξεγράψεις

πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Κράτα μου το χέρι κράτα το παράπονό μου

κράτα την καρδιά σου ώσπου να `ρθει το πρωί

και να θυμηθείς πριν φύγεις να σου δώσω

κόκκινο γαρίφαλο κι ένα γλυκό φιλί

Δημήτρης Ευαγγελίδης

 Ζεϊμπέκικο 

Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια

και με τους φίλους τους παλιούς

τριγυρνάμε στα σκοτάδια

κι όμως εσύ δε μας ακούς

Δε μας ακούς που τραγουδάμε

με φωνές ηλεκτρικές

μες στις υπόγειες στοές

ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε

τις βασικές σου τις αρχές

Ο πατέρας μου ο Μπάτης (Απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα και ουρανό)

ήρθε απ’ τη Σμύρνη το `22 ( θα χαθώ απ’ τα μάτια σου τα δυο)

κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)

σ’ ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ’ ένα κατώι μυστικό)

Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)

τρώνε βρώμικο ψωμί

(του λόγου σου οι πιστοί)

κι οι πόθοι τους ακολουθούνε

υπόγεια διαδρομή

Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο

σαν ξωτικό να τριγυρνά

πάνω στη μοτοσικλέτα

και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα

βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)

βάλε στα όργανα φωτιά ( βάλε στα όργανα φωτιά)

να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα)

η τρομερή μας η λαλιά

Διονύσης Σαββόπουλος (αυτός που το χάλασε, να λέμε και τις αλήθειες)

Περασμένες μου αγάπες

 Περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε

με το πέρασμα του χρόνου την ανάμνηση του πόνου

στην καρδιά μου αφήσατε

περασμένες μου αγάπες όνειρα που σβήσατε

Για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα

ένιωσα ανατριχίλα μέχρι της καρδιάς τα φύλλα

σαν τα πρωτοφίλησα

για δυο μάτια για δυο χείλια κάποτε ξενύχτησα

Περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα

όσο μακριά κι αν πάτε στη ζωή μου τριγυρνάτε

σαν χλωμά φαντάσματα

περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου 

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

Ποτέ δε θέλω πια να ξαναρθείς στ’ ομολογώ

ποτέ στο δρόμο μου να μη βρεθείς για να σε δω

θα μου θυμίσεις τα παλιά τα πρώτα βράδια μας

θα μου θυμίσεις και τα πρώτα χτυποκάρδια μας

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά

δε θέλω πια να σ’ αγαπώ

να σε ξεχάσω προσπαθώ

Αφού με άφησες γιατί ζητάς να ξαναρθείς

προτού να φύγεις έπρεπε καλά να το σκεφτείς

σε αγαπούσα κι ήσουν η αδυναμία μου

πολύ λυπάμαι που χωρίσαμε λατρεία μου

Δε θέλω πια να ξαναρθείς

δε θέλω πια μες την καρδιά φωτιά

δε θέλω πια να σ’ αγαπώ

να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μανώλης Χιώτης

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

που κρυφά τις καρδιές οδηγεί

κι όποιος το 'νιωσε το νοσταλγεί

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή

της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα

δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

που σε κάνει να λες το σκοπό

σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη

τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό

στο λεπτό που σου δίνει φτερά

κι είναι λύπη μαζί και χαρά

Δανάη Στρατηγοπούλου

Από μέσα πεθαμένος

Τον καιρό που μ’ αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί

στην κουβέντα μας επάνω τ’ είναι άραγε η ζωή

τότε γύρισα και σου ’πα γι’ άλλους είναι το κρασί

γι’ άλλους δόξα γι’ άλλους πλούτη μα για μένα είσαι εσύ

Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου κι έναν άλλο αγαπάς

απορείς μου λεν ακόμη η δική μου πως χτυπά

μήπως τάχα σαν κι εμένα δεν είν’ άνθρωποι πολλοί

από μέσα πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί

Αττίκ

Άτιτλο

 Να γράφεις ποιήματα που, αν τα πετάξεις στο παράθυρο, θα σπάσει το τζάμι.

Daniil Kharms

Ο νεκρός τις γιορτές

Εδώ και πολλά χρόνια

σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα

(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου

δε θέλει δώρα

δε θέλει χρήματα

πάγο και χρόνια

χιόνια και πάγο

σκισμένα ρούχα

αχνά παπούτσια

ο χρυσός νεκρός

θα βγει έξω

δεν τον γνωρίζει κανένας

τον αλήτη νεκρό

θα κάτσει στο πικρό καφενείο

να πιει τον καφέ του

κι ύστερα πάλι

σε λίγες μέρες

ήσυχα θα πεθάνει

(ο νεκρός)

όταν έρθει ο χρόνος

κι όλες οι ρόδες

κόκκινες όπως πρώτα

θα γυρίζουν πάλι.

Μίλτος Σαχτούρης

Το χέρι που παίρνει

Όταν γδέρνεις το λαγό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν τεντώνεις τα πλευρά πάνω στο δέρμα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν χώνεις το σύρμα στα βράγχια, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ψάχνεις με τα δάχτυλα τον βολβό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ψάχνεις στο λαρύγγι για μια πρόκα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν λύνεις τον κόμπο βαθιά μέσα στη γούρνα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν χαϊδεύεις τα αχυρένια μαλλιά, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν αποχαιρετάς την κόκκινη ομίχλη, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν ράβεις κουμπί στον αφαλό, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν βάζεις την τελευταία σφραγίδα, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν σκουπίζεις το αίμα από τα μάτια, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι. Όταν καθαρίζεις το γράσο από τα φτερά στην πλάτη, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι.

Όταν κρατάς τον λαγό για να μασάς, όταν χαϊδεύεις τα πλευρά που εξέχουν απ’ το δέρμα, όταν φοράς τα βράγχια, όταν ρουφάς το βολβό, όταν πλέκεις ξανά τον κόμπο, όταν ξεριζώνεις τα αχυρένια μαλλιά, όταν υποδέχεσαι πάλι την κόκκινη ομίχλη, όταν ξηλώνεις το κουμπί από τον αφαλό, όταν ελέγχεις την τελευταία σφραγίδα, όταν βουτάς στη μαύρη γούρνα, όταν δένεις με γάζες τα φτερά, εγώ είμαι αυτός που κάνει το χέρι σου έτσι.

Millions of dead tourists 

Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί

Το ελεύθερο πουλί πηδά

Πάνω στου ανέμου τη ράχη

Κι απ’ την ορμή του παρασύρεται

Ώσπου το ρεύμα του να σβήσει

Και βυθίζει τα φτερά του

στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες

Και έχει την τόλμη να ζητάει

όλον τον ουρανό

Δικό του.

Μα ένα πουλί που νευρικά βαδίζει

Μες στο στενό του το κλουβί

Σπάνια μπορεί να δει πιο πέρα

Απ’ της οργής τα κάγκελα

Τα φτερά του είναι κομμένα και

Τα πόδια του δεμένα

Κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη

Να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει

Μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο

Για κείνα, τ’ άγνωστα

Που ακόμα τόσο λαχταρά.

Κι η μελωδία του αντηχεί

Στο μακρινό το λόφο

Γιατί το πουλί στο κλουβί

τραγουδάει για ελευθερία.

Το ελεύθερο πουλί σκέφτεται

Το επόμενο αεράκι που θα ‘ρθεί

Και τους αληγείς ανέμους να γλυκαίνουν

Μέσα από τους ανασασμούς των δέντρων

Και τα παχιά σκουλήκια να καρτερούν

Πάνω στο φωτεινό της αυγής γρασίδi

Και αποκαλεί πια

όλον τον ουρανό

Δικό του.

Μα στο κλουβί, ένα πουλί στέκει

πάνω στον τάφο των ονείρων

Κι η σκιά του φωνάζει

Μ’ ένα ουρλιαχτό εφιαλτικό

Τα φτερά του είναι κομμένα

και τα πόδια του δεμένα

Κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη

Να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει

Μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο

Για κείνα, τ’ άγνωστα

Που ακόμα τόσο λαχταρά.

Κι η μελωδία του αντηχεί

Στο μακρινό το λόφο

Γιατί το πουλί στο κλουβί

τραγουδάει για ελευθερία.

Maya Angelou

Ποιο είναι το σπουδαιότερο μάθημα που πρέπει να μάθει μια γυναίκα;

 Ότι από την πρώτη μέρα, έχει ήδη τα πάντα

που χρειάζεται μέσα της. Είναι ο κόσμος που

την έπεισε ότι δεν τα έχει.

Rupi Kaur

Ποιος είπε ότι ήταν απλό

Υπάρχουν τόσες πολλές ρίζες στο δέντρο του θυμού   

που μερικές φορές τα κλαδιά θρυμματίζονται   

πριν καρποφορήσουν.

Καθισμένες στο Nedick's

οι γυναίκες συσπειρώνονται πριν διαδηλώσουν   

συζητώντας για τα προβληματικά κορίτσια   

που προσλαμβάνουν για να τις ελευθερώσουν.

Ένας σχεδόν λευκός αντιπρόσωπος τις προσπερνάει

για να σερβιριστεί πρώτος

και οι κυρίες ούτε παρατηρούν ούτε απορρίπτουν   

τις μικρότερες απολαύσεις της δουλείας τους.   

Αλλά εγώ που είμαι δέσμια του καθρέφτη μου   

όπως και του κρεβατιού μου

βλέπω τους λόγους στο χρώμα

όπως και στο φύλο

και κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι   

ποια από τις δύο μέσα μου θα επιβιώσει

από όλες αυτές τις απελευθερώσεις.

Audre Lorde

Φεμινισμός τσέπης

Το μόνο άλλο κορίτσι στο πάρτι

μιλάει για τον φεμινισμό. 

Το κοινό: μια θάλασσα από αστεία βιασμού και καγκουροκαπέλα

και ποτήρια από φελιζόλ και εμένα. Κοιτάζουν

το στόμα της σαν να είναι αποχέτευση

φραγμένη με πάρα πολλές απόψεις. 

Της ρίχνω ένα συμπονετικό βλέμμα

και δεν λέω τίποτα. Αυτό το σπίτι είναι για

γυναίκες της ταπετσαρίας. Τι καλό

έχει η ταπετσαρία που μιλάει;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

σε ποιο σιωπηλό τραπεζάκι του καφέ

θα ακουμπήσουν τα πόδια τους αυτά τα αγόρια;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

τι θα γίνει αν κάποιος πάρει τη θέση μου;

Θέλω να σηκωθώ, αλλά αν το κάνω,

τι θα γίνει αν όλοι καταλάβουν ότι καθόμουν όλη αυτή την ώρα; Είμαι ένοχη

που κρατάω τον φεμινισμό μου στην τσέπη μου

μέχρι να είναι βολικό να μην το κάνω, όπως στα poetry slams ή στο μάθημα γυναικείων σπουδών.

Blythe Baird 

Νυμφευόμενη τον δήμιο της

Έχει καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού. 

Ένας άντρας μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον θάνατο με το να γίνει δήμιος, μία γυναίκα με το να παντρευτεί τον δήμιο. Αλλά στην παρούσα στιγμή δεν υπάρχει δήμιος, άρα δεν υπάρχει διαφυγή.

Υπάρχει μόνο ένας θάνατος, που αναβάλλεται επ' αόριστον. Αυτό 

δεν είναι φαντασία, είναι ιστορία.

Margaret Atwood

Άτιτλο

 Για τις γυναίκες, λοιπόν, η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μια ζωτική ανάγκη της ύπαρξής μας. Διαμορφώνει την ποιότητα του φωτός μέσα στο οποίο προδιαθέτουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας προς την επιβίωση και την αλλαγή, πρώτα γίνονται γλώσσα, μετά ιδέα και μετά πιο απτή πράξη. 

Audre Lorde

Πλανητάριο

Μια γυναίκα σε σχήμα τέρατος   

ένα τέρας σε σχήμα γυναίκας   

ο ουρανός είναι γεμάτος από αυτά

μια γυναίκα στο χιόνι

ανάμεσα στα ρολόγια και τα όργανα   

ή μετράει το έδαφος με πασσάλους.

στα 98 της χρόνια για να ανακαλύψει   

8 κομήτες

Αυτή που κυβερνούσε το φεγγάρι.   

...όπως εμείς.

αιωρούμενη στον νυχτερινό ουρανό   

ιππεύοντας τους γυαλισμένους φακούς

Γαλαξίες γυναικών, εκεί

κάνοντας μετάνοια για την ορμητικότητα   

τα πλευρά παγωμένα   

σε αυτούς τους χώρους του μυαλού

Adrienne Rich 

Παθαίνουμε χρόνο

Παθαίνουμε χρόνο μη κλαις

δεν προλαβαίνουμε

μουλιάζουμε στις μικρές τις στιγμές

πολιτείες από ατσάλι και σίδερο

θα βρεθούμε ξανά μη μου λες

μη σε χάσω με χάσεις

ειπωθεί το ανείπωτο

κλείνω τα μάτια κρατάω

φοράω ασπίδες 

υπόγεια κυκλώματα

twin peaks σημύδες

στο βάθος χωρίς 

μοιράζω εσένα μοιράζω το αίμα μου

μία ιστορία φτιαγμένη με κέρμα

πάνω απ’το έρμα εσύ είσαι το κέντρο μου

θες να με δέσεις και να με φιμώσεις

δεν κάνω νάζια

είμαι παράσιτο κοιμάμαι μόνη μου

τρέφομαι με ενοχές και χαλάζια

Αντιγόνη Ηλιάδη

Τη μέρα που θα πεθάνω

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω

ο ουρανός θα συνεχίσει να είναι

ξεδιάντροπα γαλάζιος;

Κι η θάλασσα να μουρμουρίζει

τις αλμυρές και σκοτεινές της λέξεις;

Τη μέρα που θα πεθάνω

οι σκύλοι θα κουνάνε την ουρά τους;

Θα σαλιγκαρίζουν τα σαλιγκάρια, και οι γάτοι,

οι γάτοι θα γατίζουν;

Μαμά, τη μέρα που θα πεθάνω οι θυρωροί

θα τριγυρνούν ακόμα με τις παντόφλες; Και οι καμπάνες,

θα 'χουν να λένε και να ξαναλένε οι καμπάνες;

Και ο φούρναρης; Θα πλημμυρίσει τους δρόμους

η ευωδιά του ψωμιού;

Τη μέρα που θα πεθάνεις όλα αυτά θα γίνουν,

και τα κορίτσια θα γυρνούν ακόμα ερωτευμένα

και τα τραμ θα σταματάνε στα φανάρια.

Τη μέρα που θα πεθάνεις οι οικοδόμοι θα 'χουν τα χέρια τους

λερωμένα μ’ ασβέστη και ο κόσμος

θα είναι όπως πάντα, με δάκρυα στα μάτια

ή με το χαμόγελο, κουβέντα

στις σκάλες και παιδιά

που τρέχουν, τη μέρα που θα πεθάνεις θα έχει λιακάδα

ή μπορεί και να βρέχει.

Τότε, μαμά, η μέρα που θα πεθάνω

θα είναι γιορτή. Σε παρακαλώ,

άφησε ανοιχτό το παράθυρο.

Paolo Polvani

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές 

αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη

να τους βλέπουμε πού και πού 

γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι 

βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -ξεχασμένοι έστω- 

εκεί έρχεται το μαντάτο τους. 

Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα 

όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή από καρκίνο 

αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους λουλούδια τρομερά. 

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή 

πάνε μετά στον οφθαλμίατρο 

ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά 

λόγια φοβισμένα κι αόριστα 

οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται. 

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται 

αποτραβιούνται σπίτι τους 

ακούγοντας δίσκους παλιούς 

γράφοντας λίγο όλο και πιο λίγο πράγματα μέτρια. 

Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα 

τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται 

και να κρεμάνε 

κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια 

μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο. 

Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι 

ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά 

που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα 

κι αυτή γαντζώνεται στα ξεραμένα φύλλα πρώτα 

ύστερα στα ξερά κλαριά 

σ' όλο το σώμα 

και τότε λάμπει το σπίτι 

λάμπει ο τόπος 

για μια μόνο στιγμή 

κι αποτεφρώνονται. 

Αργύρης Χιόνης

Σήμερα

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, 

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, 

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους, τον εύκολο πλουτισμό, 

ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια, είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου. […] 

Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές, αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο 

και, κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα. 

Αργύρης Χιόνης

Η αυτοβιογραφία του φωτός

(απόσπασμα)

Δεν αξίζει η επιμονή σε τεχνικές λεπτομέρειες. Γεγονός είναι ότι η εξάπλωση των ποικίλων τρόπων ηλεκτρικού φωτισμού άλλαξε την ανθρώπινη καθημερινότητα – αλλά και τις προοπτικές της. Η ζωή μας συναντά σε κάθε βήμα της το τεχνητό φως: με μεγάλη ποικιλία ως προς την ένταση, το χρώμα του ή την ευκολία που υπηρετεί τις ανάγκες μας. Οι χώροι δουλειάς και τα καταστήματα έχουν τους δικούς τους φωτισμούς, οι δρόμοι είναι και τη νύχτα προσπελάσιμοι, στους υπόγειους σιδηροδρόμους οι επιβάτες μπορούν ακόμα και να διαβάσουν, η νυχτερινή ψυχαγωγία -αν είναι ψυχαγωγία!- χρησιμοποιεί προβολείς και δέσμες φωτός.

Η αφθονία του τεχνητού φωτός διώχνει τη νύχτα από παντού, έχει όμως παράλληλα και τα σοβαρά της παρεπόμενα: αυξάνει ακόμα περισσότερο την απόσταση του ανθρώπου από την φύση και τους ψιθυρισμούς της. Στις σημερινές κατοικίες, το άπλετο φυσικό φως θεωρείται ακριβό πλεονέκτημα, ενώ ακόμα και η θέαση του νυχτερινού ουρανού είναι πια αδύνατη στις μεγάλες πόλεις.

Η βασανιστική νοσταλγία του φυσικού φωτός και της μοναδικής ποιότητάς του -είτε πρόκειται για το ήπιο φως του δειλινού είτε για το λαμπρό φως μιας καλοκαιρινής ημέρας- χαρακτηρίζει την σύγχρονη ζωή. Παράλληλα όμως με την νοσταλγία του φωτός, τον συγγραφέα βασάνιζε και η νοσταλγία εκείνης, οι προσδοκίες που γεννά η μνήμη. Κάποιες στιγμές ωστόσο δεν ήταν βέβαιος αν την συνάντησε ποτέ, φοβόταν ότι μπορεί να ήταν απλώς μια οπτασία του φωτός, ότι το πρόσωπο και οι κινήσεις της οφείλονταν στο φως και στους αντικατοπτρισμούς του.

Γιώργος Γραμματικάκης

Άτιτλο

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.

Οταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.

Οταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.

Οταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.

Οταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.

Οταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.

Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους,

στον εαυτό σου γύρισε και πες:

«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».

Mahmoud Darwish

Αυτό εδώ είναι νερό

(απόσπασμα)

Αν λατρέψετε το χρήμα και τα υλικά αγαθά – αν μ’ αυτά δίνετε πραγματικό νόημα στη ζωή σας – τότε δεν θα σας είναι ποτέ αρκετά.

Δεν θα αισθανθείτε ποτέ πως αποκτήσατε αρκετά.

Είναι αλήθεια.

Αν λατρέψετε το ίδιο σας το σώμα και την ομορφιά και τη γοητεία του, θα νιώθετε μονίμως άσχημοι, κι όταν ο χρόνος και η ηλικία αρχίσουν ν’ αφήνουν τα σημάδια τους, θα πεθάνετε εκατομμύρια μικρούς θανάτους μέχρι τελικά να σας φυτέψουν στο χώμα.

Σ’ ένα βαθμό όλοι μας τα γνωρίζουμε ήδη όλα αυτά. Έχουν κωδικοποιηθεί ως μύθοι, παροιμίες, στερεότυπα, εύηχες κοινοτοπίες, επιγράμματα, παραβολές – ως η ραχοκοκαλιά κάθε σημαντικής ιστορίας.

Το κόλπο είναι να βρούμε τρόπο να αποκτήσουμε επίγνωση αυτής της αλήθειας σε καθημερινή βάση.

Αν λατρέψετε την εξουσία, θα αισθάνεστε αδύναμοι και τρομαγμένοι, και θα χρειάζεται να ασκείτε όλο και μεγαλύτερη εξουσία στους άλλους για να μην σας κατακλύσει ο φόβος.

Αν λατρέψετε την ευφυΐα σας, το να σας θεωρούν έξυπνους, θα καταλήξετε να αισθάνεστε ηλίθιοι και απατεώνες, θα φοβάστε μια ζωή μήπως σας πάρουν χαμπάρι.

Και ούτω καθεξής.

Κοιτάξτε, αυτές οι μορφές λατρείας θα σας προδώσουν όχι επειδή είναι κακές ή αμαρτωλές αλλά επειδή είναι ασυναίσθητες.

Είναι εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Είναι μια λατρεία στην οποία βυθίζεσαι σταδιακά, μέρα με τη μέρα, καθώς γίνεσαι όλο και πιο επιλεκτικός στο τι αφήνεις τον εαυτό σου να δει και στο πως μετράς την αξία των πραγμάτων, χωρίς να έχεις πλήρη επίγνωση του ότι το κάνεις.

Και ο αποκαλούμενος “πραγματικός κόσμος” δεν θα σας αποθαρρύνει από το να λειτουργείτε με βάση τις εργοστασιακές σας ρυθμίσεις.

Διότι ο αποκαλούμενος “πραγματικός κόσμος” των ανθρώπων του χρήματος και της εξουσίας συνεχίζει να λειτουργεί μια χαρά με καύσιμα το φόβο και την περιφρόνηση, την απογοήτευση και την επιθυμία και τη λατρεία του εαυτού….

David Foster Wallas

Η λύση

Για να έρθει το ρυάκι

στο ποτάμι

ορμάει ανάμεσα σε βρεγμένα

ξύλα, υπερπηδώντας βράχους που

πριν από τη βροχή

ήταν νησιά.

Η διαύγειά του

έχει χαθεί- και το

τραγούδι.

Είναι ένα πλούσιο καφετί, ένας σωρός

από ανακατωμένο χώμα

που το συνοδεύει.

Ο ήχος τώρα

είναι ένας ευθύς,

έντονος ήχος κατεύθυνσης.

 Denise Levertov

Αφήγηση

 

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας

κανείς δεν ξέρει να πει γιατί

κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες

σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο

στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα.

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους

ατελείωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες

που γερνούνε δύσκολα

αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες

σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες

και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών.

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει

δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης

μηχανή μιας απέραντης οδύνης

που κατάντησε να μην έχει σημασία.

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά

μοναχό καθώς περνούσε

για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια

για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες

που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.

Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο

εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου

πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή.

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος και ήσυχος

μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα

σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ’ το τρένο

ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε

σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει

και σας μιλώ γι’ αυτόν γιατί δε βρίσκω

τίποτε που να μην το συνηθίσατε∙

προσκυνώ.

Γιώργος Σεφέρης

Άτιτλο

 Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα

από την κορυφή της λύπης μου

δεν είναι από συνήθεια

είναι γιατί

η αλήθεια, κύριοι,

προϋποθέτει ύψος. 

Γιάννης Στίγκας

Υποθήκαι

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,

μπορούνε με χίλιους τρόπους.

Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,

όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά

λύκων, ο Θεός μαζί σου!

Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά

και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,

στον πλατύ κόσμο μια θέση.

Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,

του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν

με την πειθώ, με το ψέμα,

όταν [οι] άνθρωποι διαφιλονικούν

τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό

Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.

Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,

κράτησε σκήπτρο και λύρα.

Κ. Καρυωτάκης

Μαρτυρία

 

Ο μεγάλος όγκος νερού ήρθε τόσο ξαφνικά… Μέχρι τις 3 τα ξημερώματα της Πέμπτης είχαμε τα ζώα σε στεγνό σημείο του στάβλου. Ο Θάνος μπάζωνε τις πόρτες με το τρακτέρ. 3:20 το νερό ξεπέρασε το ένα μέτρο. Στις 5 μετέφερε εμένα και την Κατερίνα μέχρι την άσφαλτο, για να έρθω στο σπίτι να ταΐσω το μωρό μας. Και γύρισε πίσω… Σήκωσε το τρακτέρ ψηλά με τον κουβά, γιατί το νερό έμπαινε πλέον στη μηχανή. Έβαλε όσα ζώα χωρούσαν πάνω στην αρμεκτική. Προσπαθήσαμε να τα πάρουμε τα ζώα. Δεν έφτανε κανένα μηχάνημα. Η στάθμη συνέχισε να ανεβαίνει. Έφτασε σχεδόν στα δύο μέτρα.. 

Όσο κι αν πονούσαμε για όλες αυτές τις ψυχές…δεν…δεν τα καταφέραμε. Έψαχνα τρόπο να πάρουμε το Θάνο και τον πεθερό μου από κει. Να βγούνε ασφαλείς. Ήταν πάνω σ’ένα τραπέζι. Πήρα το 112, δεν απάντησε κανείς. Πήρα το 100, δεν απάντησε κανείς. Πήρα την ΠΥ Τρικάλων, κράτησαν τον αριθμό μου και είπαν ότι θα με ξαναπάρουν. Δε με πήραν ποτέ. Πήρα τον Αντιπεριφερειάρχη, δεν το σήκωσε ποτέ. Πήρα τον Αντιδήμαρχο, κλείσε και σε παίρνω. Τίποτα. Χωριανοί από τη Ζηλευτή ήρθαν με τρακτέρ και καρότσες. Φίλος μας προσπαθούσε να προσεγγίσει με φορτωτή. Ο γαμπρός μου με το JCB. Είμασταν όλοι εκεί, ανήμποροι. Πριν το μεσημέρι έφεραν μία βάρκα ο Βασίλης Μπαρούτας κι ο Δημήτρης Μάντζιος. Οι σωτήρες μας. Έφεραν τον άντρα μου και τον πεθερό μου. Δε μας πονάνε τα μηχανήματα…οι εγκαταστάσεις…θα τα ξαναφτιάξουμε. Είναι πάρα πολλά τα χρήματα που χάθηκαν, αλλά είμαστε ζωντανοί και γεροί και θα τα καταφέρουμε. Μας πονάνε οι ψυχές που δεν καταφέραμε να σώσουμε. Κι αυτό δεν ξέρω αν μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε.. 750 ψυχές θα κυνηγάνε εμάς κι αυτόν που με την αναλγησία του δεν φρόντισε να υπάρχει ροή των υδάτων. Και η στάθμη δεν έπεσε ακόμα. Που μας στέρησε την ελπίδα να βρούμε έστω και ένα ζωντανό. Δεν καταφέραμε ακόμα να φτάσουμε. Το βιός μας όλο είναι εκεί, μέσα στο νερό. Κι εμείς κοιτάμε. Αυτά. 

Ιωάννα Καρρά

Μου 'πες θα φύγω

Μου ‘πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά

Απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλ’ αυτά

Θεέ μου δε θέλει, το βλέπω καθαρά

Κι όλα, γίνανε Θεέ μου τόσο, μα τόσο ξαφνικά

Σηκώθηκα μονάχος το πρωί

Χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή

Θεέ μου το ξέρω, τώρα είμαι μοναχός

Κι όμως, θα γυρίσει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ

Στο λέω μπορούσα να περιμένω, και μπορώ

Βλέπεις οι δυο μας μόνοι δε νιώσαμε ποτέ

Τώρα πες μου ποιον, πες μου ποιον θα ‘χεις να τα λες

Παύλος Σιδηρόπουλος

Κανιβαλικό Μανιφέστο μέσα στο Σκοτάδι

 Είστε όλοι κατηγορούμενοι, σηκωθείτε

Ο ομιλητής δε μπορεί να σας μιλήσει παρά μόνο αν είστε όρθιοι

Όρθιοι όπως όταν ακούτε τον εθνικό ύμνο

Όρθιοι όπως όταν ακούτε τη Διεθνή

Όρθιοι όπως όταν ακούτε το God save the king

Όρθιοι όπως μπροστά στη σημαία.

Τέλος όρθιοι μπροστά στο ΝΤΑΝΤΑ που αντιπροσωπεύει τη ζωή

Και που σας κατηγορεί ότι αγαπάτε τα πάντα από σνομπισμό,

Αρκεί να είναι ακριβά.

 

Μπα, τώρα ξανακαθίσατε;

Καλύτερα, έτσι θα με ακούτε με μεγαλύτερη προσοχή.

Μα τι κάνετε εδώ, στοιβαγμένοι σαν σοβαρά στρείδια

-γιατί είστε σοβαροί, έτσι δεν είναι;

Σοβαροί, σοβαροί, σοβαροί μέχρι θανάτου.

Ο θάνατος όμως, είναι κάτι σοβαρό, ε;

 

Πεθαίνουμε σαν ήρωες, ή σαν ηλίθιοι, το ίδιο είναι.

Η Μόνη λέξη που δεν είναι εφήμερη, είναι η λέξη θάνατος.

Αγαπάτε τον θάνατο όταν αφορά τους άλλους.

Εις θάνατον, εις θάνατον.

To μόνο αθάνατο, είναι το χρήμα. Το χρήμα ταξιδεύει.  

Είναι Θεός, το σεβόμαστε –αξιοσέβαστο, αγαπητό στις οικογένειες.

Τιμή, τιμή στο χρήμα: ο άνθρωπος που έχει χρήμα, είναι άνθρωπος με κύρος.

 

Η Τιμή πουλιέται και αγοράζεται σαν τον κώλο. Ο κώλος,

Ο κώλος αντιπροσωπεύει τη ζωή σαν τις τηγανιτές πατάτες,

Και όλοι εσείς που είστε σοβαροί, θα βρωμάτε χειρότερα

Από σκατά αγελάδας.

 

ΤΟ ΝΤΑΝΤΑ όμως δεν αισθάνεται τίποτα, δεν είναι τίποτα.

Είναι .τις ελπίδες σας: τίποτα,

Σαν τον παράδεισό σας: τίποτα,

Σαν τα είδωλα σας: τίποτα,

Σαν τους πολιτικούς σας: τίποτα

Σαν τους ήρωες σας; Τίποτα

Σαν τους καλλιτέχνες σας: τίποτα

Σαν τις θρησκείες σας: τίποτα

 

Μπορείτε να  γιουχάρετε, να ουρλιάξετε, να μου σπάσετε τα μούτρα: και μετά; ΚΑΙ ΜΕΤΑ; 

Θα σας φωνάζω, ξανά και πάλι, ότι είστε όλοι σας κορόιδα.

 

Σε τρεις μήνες, εγώ και τα φιλαράκιά μου, θα σας πουλάμε τους πίνακες μας για μερικά φράγκα

Francis Picabia

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται

δίχως εμφανείς λόγους.

Ό,τι εκσφενδονίζεται στο μηδέν

δίχως ουρές και ίχνη.

Ό,τι υπάρχει από σύμπτωση

δίχως να καυχιέται γι' αυτό

δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί

για πάντα να μη καυχιέται γι' αυτό.

Γιάννης Αγγελάκας

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από 'δω, πήγα κι από ‘κει.
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από 'δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.


Κική Δημουλά

Σε περιμένω παντού

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,

μη χάσεις το θάρρος σου.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.

Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται

να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα

σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα

καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,

θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,

σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.

Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι

απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί

και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται

ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει

ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.

Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,

εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι

για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης

Το σπίτι

 

i

 Η μητέρα λέει ότι υπάρχουν κλειδωμένα δωμάτια μέσα σε όλες τις γυναίκες, η κουζίνα της λαγνείας,

το υπνοδωμάτιο της θλίψης, το μπάνιο της απάθειας.

Μερικές φορές οι άντρες - έρχονται με κλειδιά,

και μερικές φορές, οι άντρες - έρχονται με σφυριά.

 ii

 Nin soo joog laga waayo, soo jiifso aa laga helaa,

Είπα "Σταμάτα", είπα "Όχι" και δεν με άκουσε.

 iii

 Ίσως έχει ένα σχέδιο, ίσως τον πάει πίσω στο δικό της...

μόνο για να ξυπνήσει αυτός, μετά από ώρες σε μια μπανιέρα γεμάτη πάγο,

με στεγνό στόμα, κοιτάζοντας τη νέα, καθαρή του επέμβαση.

 iv

 Δείχνω το σώμα μου και λέω: "Ω, αυτό το παλιό πράγμα; Όχι, μόλις το φόρεσα.

v

Θα το φας αυτό; λέω στη μητέρα μου, δείχνοντας τον πατέρα μου που είναι ξαπλωμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας, με το στόμα του μπουκωμένο με ένα κόκκινο μήλο.

vi

Όσο μεγαλύτερο είναι το σώμα μου, τόσο περισσότερα κλειδωμένα δωμάτια υπάρχουν, τόσο περισσότεροι άντρες έρχονται με κλειδιά. Ο Ανουάρ δεν το έσπρωξε μέχρι τέρμα, σκέφτομαι ακόμα τι θα μπορούσε να έχει ανοίξει μέσα μου. Ο Βασίλης ήρθε και δίστασε στην πόρτα για τρία χρόνια. Ο Τζόνι με τα γαλάζια μάτια ήρθε με μια τσάντα με εργαλεία που είχε χρησιμοποιήσει σε άλλες γυναίκες: μια φουρκέτα, ένα μπουκάλι χλωρίνη, ένα σουγιά και ένα βάζο βαζελίνη. Ο Γιουσούφ φώναξε το όνομα του Θεού μέσα από την κλειδαρότρυπα και κανείς δεν απάντησε. Κάποιοι παρακαλούσαν, κάποιοι σκαρφάλωναν στο πλάι του σώματός μου ψάχνοντας για ένα παράθυρο, κάποιοι είπαν ότι ήταν στον δρόμο και δεν ήρθαν.

vii

Δείξε μας στην κούκλα πού σε άγγιξαν, είπαν.

Είπα ότι δεν μοιάζω με κούκλα, μοιάζω με σπίτι.

Είπαν δείξε μας στο σπίτι.

Κάπως έτσι: δύο δάχτυλα στο βάζο μαρμελάδας.

Έτσι: ένας αγκώνας στο νερό της μπανιέρας

Έτσι: ένα χέρι στο συρτάρι.

viii

Θα πρέπει να σας πω για τον πρώτο μου έρωτα που βρήκε μια καταπακτή κάτω από το αριστερό μου στήθος πριν από εννέα χρόνια, έπεσε μέσα και έκτοτε δεν τον έχει δει κανείς. Πού και πού νιώθω κάτι να σέρνεται στο μηρό μου. Θα έπρεπε να με ενημερώσει, μάλλον θα τον άφηνα να βγει. Ελπίζω να μην έχει πέσει πάνω στους άλλους, τα αγνοούμενα αγόρια από μικρές πόλεις, με ευχάριστες μητέρες, που έκαναν κακά πράγματα και χάθηκαν στον λαβύρινθο των μαλλιών μου. Τους φέρομαι αρκετά καλά, μια φέτα ψωμί, αν είναι τυχεροί, ένα κομμάτι φρούτο. Εκτός από τον Τζόνι με τα γαλάζια μάτια, που πείραξε τις κλειδαριές μου και σύρθηκε μέσα. Ανόητο αγόρι, αλυσοδεμένο στο υπόγειο των φόβων μου, παίζω μουσική για να τον πνίξω.

 ix

 Τακ τακ τακ.

Ποιος είναι εκεί;

Κανείς.

x

Στα πάρτι δείχνω το σώμα μου και λέω: "Εδώ πεθαίνει η αγάπη". Καλώς ήρθατε, περάστε, σαν στο σπίτι σας. Όλοι γελούν, νομίζουν ότι κάνω πλάκα.

 

Warsan Shire

 

Μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο

Ξύπνησα σε μια καλή μέρα

Και ο κόσμος ήταν υπέροχος

Ένα μεταμεσονύχτιο καλοκαιρινό όνειρο με είχε μαγέψει

Ονειρεύτηκα έναν γέρο

Καθόμουν και παρακολουθούσα τη βροχή όλη τη νύχτα

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ούτε λεπτό καθώς όλες οι σταγόνες έπεφταν

Μου είπε για την ομορφιά

κρυμμένη στα μέτωπά μας

Μου είπε για την ασχήμια

Που εμείς δείχνουμε αντ' αυτού

Και όταν κάνουμε λάθος, μαθαίνουμε...

Από όλο τον πόνο

Ένα καλοκαιρινό όνειρο τα μεσάνυχτα καθώς έβλεπε τη βροχή

Μετά τα μεσάνυχτα έβαλε άλλο ένα ποτό

Και έσκυψε στο αυτί μου

Μετά τα μεσάνυχτα καθίσαμε ξύπνιοι τη μισή νύχτα

Ή ίσως περισσότερο

Και άρχισε να μου λέει γιατί συνέβαιναν όλα αυτά...

Ξύπνησα σε μια πολυθρόνα

Είχε φύγει δεν ξέρω που

Με άφησε εκεί να κάθομαι και να κοιτάζω τη βροχή

Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα

Αλλά τα λόγια του αντηχούσαν

Σε ένα μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο και μετά ξύπνησα ξανά

Ίσως να μην τον βρω ποτέ

Ίσως έχει φύγει για πάντα

Ίσως πρέπει να κάτσω εδώ

Να βλέπω τον καιρό

Ένα πράγμα είναι αρκετά σίγουρο, το ότι με βοήθησε

Να τα καταφέρω μέσα στη νύχτα

Μου έδειξε κάτι ανάμεσα στο λάθος και το σωστό

Και τα μεσάνυχτα αν δεν μπορείς να κοιμηθείς

Τότε μπορώ να στριμώξω το αυτί σου

Μετά τα μεσάνυχτα θα καθόμαστε ξύπνιοι τη μισή νύχτα

Ή ίσως περισσότερο

Και θα αρχίσω να σου λέω γιατί είναι όλα αυτά

Ξύπνησα σε μια καλή μέρα

Και ο κόσμος είναι υπέροχος

Το μεταμεσονύκτιο καλοκαιρινό όνειρο με έχει μαγέψει 

Brian John Duffy David Greenfield

Αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα

Αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα

Όταν υπάρχουν πράγματα να κάνεις, όχι επειδή πρέπει να

Όταν τρέχεις για την αγάπη, όχι γιατί πρέπει

Όταν εμπιστεύεσαι τους φίλους σου, χωρίς λόγο να μην το κάνεις

Η χαρά που ονόμασα δεν θα εξημερωθεί

Και αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Όταν η δροσιά της λίμνης σε κάνει να πέφτεις πάνω της

Όταν η μυρωδιά του γκαζόν σε κάνει να πέφτεις πάνω του

Όταν το αυτοκίνητο με τους έφηβους κάνει τον μπάτσο να πέσει πάνω του

Αυτός ο χρόνος είναι εδώ για έναν ακόμα χρόνο

Και αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Εάν ξέχασες αυτό που λέω 

Θα λαχταράς να το διεκδικήσεις μια μέρα

Γιατί αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Και αν περιμένεις μέχρι να μεγαλώσεις

Μια θλιβερή δυσαρέσκεια θα σιγοκαίει μια μέρα

Και τότε αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε στοιχειώσει

Και αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε κοροϊδέψει

Και τότε αυτό το καλοκαιρινό συναίσθημα θα σε πληγώσει μια μέρα στη ζωή σου

Μπορεί επίσης να σου αρέσει

Όταν ακόμα και η τετάρτη δημοτικού αρχίζει να φαίνεται καλή, την οποία μισούσες

Και η πρώτη τάξη φαίνεται καλή επίσης, υπερεκτιμημένη

Και εσείς τα αγόρια νοσταλγείτε κάποιο κοριτσάκι που βγαίνατε ραντεβού

Νοσταλγείτε εκείνη ή τον τρόπο που ήσασταν;

Αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σας στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σας

Όταν το Oldsmobile έχει κατεβασμένη την οροφή

Όταν το καταμαράν έχει την οροφή κάτω

Όταν το επίπεδο της γης έχει τη σοδειά κάτω σε αυτό

Κάποια πράγματα ήταν καλά πριν και κάποια πράγματα δεν ήταν ποτέ.

Αλλά αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Λοιπόν, όταν οι φίλοι σου είναι στην πόλη, και έχουν χρόνο για σένα

Όταν εσύ και αυτοί κάνετε παρέα και δεν σε αγνοούν

Όταν λες ό,τι θέλεις, και σε λατρεύουν ακόμα

Αυτό δεν είναι ελκυστικό; Είναι αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση

Αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση, θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου.

Θα σε στοιχειώσει

Θα σε καταβάλει 

Θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Για μία ακόμα φορά θα σε στοιχειώσει, θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Και κάτι ακόμα

Όταν τριγυρνάς στο πάρκο με το σιντριβάνι να τρέχει νερό 

Και εκεί είναι το νεαρό κορίτσι με τους βρώμικους αστραγάλους

Γιατί είναι στις κούνιες, ξέρεις, και η σκόνη σηκώνεται...

Και θυμάσαι το μενταγιόν στον αστράγαλο

Και τον τρόπο που σε φλέρταρε

Για όλο αυτό το διάστημα, πώς γίνεται;

Λοιπόν, αυτή η καλοκαιρινή αίσθηση θα σε στοιχειώσει μια μέρα στη ζωή σου

Θα πετάξεις τα πάντα γι' αυτό

Θα πετάξεις τα πάντα γι' αυτό

Θα σε στοιχειώσει

Θα θέλεις αυτό το συναίσθημα μέσα σου

Jonathan Richman

Πολιτική

 

 Σε μέρες βουερές που το ένστικτο στροβιλιζόταν καθώς

τις παραμονές της γένεσης το σκοτάδι,

στης ταραχής τον αιώνα όταν γυρίζανε

εμποδισμένα τα κοπάδια από παντού κι αλλάζοντας

μάταια προσανατολισμούς βελάζανε χαμένα

το ένα από το άλλο ανάμεσα στην καθισμένη θύελλα,

είδα πως άλλο δε μου μένει: εκτός ν’ ανασυντάξω

την ομορφιά και την ψυχή του κόσμου – να συνάξω

τα σκορπισμένα άλογα του ήλιου σ’ ένα βιβλίο μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο φασισμός δεν είναι λέξη

Ο φασισμός δεν είναι λέξη,

δεν είναι επιθετικός προσδιορισμός

δεν περιέχει ουσιαστικό στη σύνταξη του

ο φασισμός είναι η στάση σου

η απουσία σου

και κυρίως

η σιωπή σου στην αληθινή ζωή

Τέλλος Φίλης

Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγής

Η αλλοτρίωση της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που την κάνει να βιώνει την ίδια της την καταστροφή σαν πρώτης τάξεως αισθητική απόλαυση.

Walter Benjamin

Να πάω σπίτι

Ο κόσμος αλλάζει

Δεν μπορείς να το αντιστρέψεις

Η αλήθεια είναι μαζί σου

Δεν μπορείς να την προβάρεις

Να προσποιείσαι ότι την ξέρεις

Ήρθε η ώρα να τη ζήσεις

Έτσι θα τη δείξεις

Μωρό μου, είμαστε μέσα σε αυτό 

Θέλω να πάω σπίτι

Πίσω στα μικρά πράγματα

Δεν ανήκω εδώ

Κανείς δεν με ξέρει

Πώς μπορώ να συνεχίσω;

Με όλα αυτά τα παλιά όνειρα

Είμαι το φάντασμα τώρα

Ζω αυτές τις παλιές σκηνές

Τα βλέπαμε όλα να καίγονται και δεν κάναμε τίποτα, τίποτα

Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο να σημαίνει κάτι;

Να σημαίνει κάτι

Τα είδαμε όλα να καίγονται και δεν κάναμε τίποτα, τίποτα

Γιατί να σημαίνει κάτι αυτό;

Για να σημαίνει κάτι

Νιώθω σαν κάποια άλλη

Αλλά ακόμα προσπαθώ

Προσπαθώ, προσπαθώ

Χορεύω, μωρό μου

Αλλά νιώθω σαν να πεθαίνω

Πεθαίνω να ανακαλύψω

Εάν δεν τα καταφέρουμε

Ελπίζω να εμφανιστείς

Είναι ώρα να το αντιμετωπίσεις

Θέλω να πάω σπίτι

Πίσω στα μικρά πράγματα

Δεν ανήκω εδώ

Κανείς δεν με ξέρει

Είμαι το φάντασμα τώρα

Περπατάω σε αυτές τις παλιές σκηνές

Πώς μπορώ να συνεχίσω;

Ξέχνα το παλιό όνειρο

Έχω ένα καινούργιο πράγμα

Angel Olsen

Ακροβάτης

Πρέπει να προλάβεις ένα πρωινό αεροπλάνο

Και δεν είναι έκπληξη που στέκομαι ακίνητος

Άλλο ένα λεπτό ακόμα είναι το μόνο που χρειάζομαι

Και ποτέ δεν θα έχω αρκετά

Αυτό το δωμάτιο κρυώνει τόσο πολύ το χειμώνα

Τι θα χρειαστεί για να ζεσταθεί αυτό το σπίτι;

Θέλω μόνο να νιώθω άνετα

Όταν είμαστε μόνο οι δυο μας στο κρεβάτι μου

Το πόδι μου σχεδόν αγγίζει το πόδι σου

Δεν μπορώ να το τραβήξω μακριά, δεν μπορώ να το σπρώξω μπροστά

Δεν μπορώ να το σπρώξω προς τα εμπρός, δεν μπορώ να το σπρώξω. Ανήκει σε κάποιον άλλο

Ξέραμε ο ένας τον άλλον κάποτε

Δεν μπορεί να είναι αυτό που θέλεις

Αλλά δεν χρειαζόταν να με γκρεμίσεις

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει τα μάτια μου από τις ανάγκες σου

Δεν θυμάμαι να έχασα τις ανάγκες σου

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω όλη μου την ισορροπία

Να πέσω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Ο ουρανός χρησιμοποιείται συχνά ως μεταφορά

Και υποθέτω ότι είναι επειδή είναι τόσο μεγάλος και εκτεταμένος

Όταν ένα μακρύ κομμάτι σύννεφο βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ορίζοντα

Αφήνοντας μια λωρίδα καθαρού γαλάζιου από κάτω

Γίνεται το πανόραμα

Θα γυρίσει το κεφάλι σου τριακόσιες εξήντα μοίρες,

και η ίδια γραμμή σε ακολουθεί γύρω-γύρω, αν η γη είναι αρκετά επίπεδη

Πραγματικά, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει από τα μάτια μου τις ανάγκες σου

Δεν θυμάμαι να έχω χάσει τις ανάγκες σου

Τις ανάγκες σου

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω την ισορροπία μου

Να πέφτω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Δεν είμαι ακροβάτης

Δεν μπορώ να κάνω αυτά τα κόλπα για σένα

Χάνω όλη μου την ισορροπία

Πέφτω από ένα καλώδιο που προορίζεται για σένα

Maximo Park

Το μανιφέστο του Bauhaus

 «Ο τελικός σκοπός κάθε καλλιτεχνικής δραστηριότητας είναι το κτίριο. Nα το διακοσμούν, ήταν κάποτε το 

ευγενέστερο καθήκον των εικαστικών τεχνών, οι οποίες ήταν αναπόσπαστα συστατικά της μεγάλης 

αρχιτεκτονικής. Σήμερα βρίσκονται σε στάση μοναχικής αυτάρκειας, από την οποία μπορούν πάλι να 

ξεφύγουν με την συνειδητή συνεργασία και αλληλεπίδραση όλων των εργατών της τέχνης. Αρχιτέκτονες, 

ζωγράφοι και γλύπτες πρέπει να γνωρίσουν και να κατανοήσουν εκ νέου την πολύπτυχη μορφή του 

κτίσματος στην ολότητα και τα μέρη του και τότε θα ξαναγεμίσουν από μόνα τα έργα τους με το 

αρχιτεκτονικό πνεύμα, το οποίο έχασαν με τη τέχνη του Salon. Οι παλιές Σχολές Καλών Τεχνών δεν ήταν 

σε θέση να επιτύχουν αυτήν την ενότητα, και πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού η τέχνη δεν διδάσκεται. 

Οι Σχολές Τέχνης πρέπει να ξαναγίνουν εργαστήρια. Αρχιτέκτονες, ζωγράφοι, γλύπτες, όλοι μας πρέπει να 

ξαναγίνουμε τεχνίτες. Διότι δεν υπάρχει κανένα «επάγγελμα τέχνη». Δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά 

ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης είναι μια εξιδανίκευση του τεχνίτη. Η ευλογία του 

ουρανού εμφανίζεται σε σπάνιες εμπνευσμένες στιγμές, οι οποίες βρίσκονται πέραν της βουλήσεώς του 

καλλιτέχνη, η τέχνη ανθίζει ασυνείδητα από τη δουλειά των χεριών του, η τεχνική βάση είναι όμως 

απαραίτητη για κάθε καλλιτέχνη. Εκεί βρίσκεται η πρωταρχική πηγή του δημιουργικού πνεύματος. Ας 

δημιουργήσουμε λοιπόν μια νέα συντεχνία από τεχνίτες χωρίς την ταξική διάκριση που προκαλεί η 

αλαζονεία, η οποία θέλει να υψώνει έναν υπεροπτικό τοίχο ανάμεσα σε τεχνίτες και καλλιτέχνες! Ας 

θελήσουμε, ας σκεφτούμε, ας δημιουργήσουμε από κοινού το νέο κτίριο του μέλλοντος, το οποίο θα τα 

περιέχει όλα, και την αρχιτεκτονική και την γλυπτική και την ζωγραφική, με μια ενιαία μορφή που θα υψωθεί 

κάποτε από εκατομμύρια χέρια τεχνιτών στον ουρανό σαν το κρυστάλλινο σύμβολο ενός νέου μέλλοντος.»

1919

Walter Gropis

Το θέλεις πιο σκοτεινό

Αν είσαι ο ντίλερ, είμαι εκτός παιχνιδιού.

Αν είσαι ο θεραπευτής, σημαίνει ότι είμαι χαλασμένος και κουτσός.

Αν η δική σου είναι η δόξα, τότε η δική μου πρέπει να είναι η ντροπή.

Το θέλεις πιο σκοτεινό.

Σβήνουμε τη φλόγα.

Μεγεθυμένη, αγιασμένη

Γίνε το ιερό όνομα.

Συκοφαντημένο, σταυρωμένο

Στο ανθρώπινο σώμα

Ένα εκατομμύριο κεριά που καίνε

Για τη βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ

Το θέλεις πιο σκοτεινό

Hineni, hineni

Είμαι έτοιμος, Κύριέ μου.

Υπάρχει ένας εραστής στην ιστορία

Αλλά η ιστορία είναι ακόμα η ίδια

Υπάρχει ένα νανούρισμα για τον πόνο

Και ένα παράδοξο για να κατηγορείς

Αλλά είναι γραμμένο στις γραφές

Και δεν είναι κάποια απαίτηση ειδώλου

Το θέλεις πιο σκοτεινό

Σβήνουμε τη φλόγα

Στήνονται στην ουρά για τους φυλακισμένους

Και οι φρουροί σημαδεύουν

Παλεύω με κάποιους δαίμονες

Ήταν μεσοαστοί και ήμεροι

Δεν ήξερα ότι είχα την άδεια

Να δολοφονώ και να ακρωτηριάζω

Το θέλεις πιο σκοτεινό

Hineni, hineni

Είμαι έτοιμος, Κύριέ μου.

Μεγαλωμένος, αγιασμένος

Να είναι το άγιο όνομα

Κακοποιημένο, σταυρωμένο

Στο ανθρώπινο σώμα

Ένα εκατομμύριο κεριά που καίνε

Για την αγάπη που δεν ήρθε ποτέ

Τη θέλεις πιο σκοτεινή

Σβήνουμε τη φλόγα

Αν είσαι ο ντίλερ, άσε με να βγω από το παιχνίδι

Αν είσαι ο θεραπευτής, είμαι σπασμένος και κουτσός

Αν η δική σου είναι η δόξα, η δική μου πρέπει να είναι η ντροπή

Το θέλεις πιο σκοτεινό

Hineni, hineni

Hineni, hineni

Είμαι έτοιμος, Κύριε μου

Leonard Cohen

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Ένα κορίτσι με κοιτάει

Χορεύει κι ύστερα πετάει

Πάνω απ' τα μπαρ και τα ηχεία

Δεν έχει τίποτα να κρύψει

Καμιά φορά αντί να κλαίει

Χορεύει κι είναι σαν να λέει

Σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Μαζεύει πίσω τα μαλλιά της

Θυμίζει μια μικρή κυρία

Που όλο ξεχνάω τ' όνομα της

Ποιος θα τα βάλει με τη θλίψη

Όσο αντιστέκεσαι νικάει

Σ' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο

Εσένα λέει θέλω μόνο

Όταν τελειώνει η συναυλία

Κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου

Στα σκονισμένα της αρχεία

Λένε πως είδαν τ' όνομά μου

Κι εγώ αρχίζω να γελάω

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Ρωτάνε αν την αγαπάω

Έστω για λίγο θα μου λείψει

Παύλος Παυλίδης

Λόγια Λόγια (μια στατιστική)

 Κομμάτια

σηκώθηκες πάλι αργά,

πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια

και τέρμα ο καπνός και τα χαρτάκια

ζεσταίνεις χτεσινό καφέ

κουμπώνεις δυο χάπια

και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαΐ.

Με τα πόδια,

πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια

και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια

λόγια που σε καίνε σαν χολή

και δεν τα θυμάσαι το πρωί

και δεν τα θυμάσαι.

Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα

ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου

Είσαι μόνος σου και στα αρχ... σου και ελεύθερος και πολιορκημένος

Περπατημένος

Στα πεζοδρόμια από τα 14,

ρομαντικά ξεγεννημένος.

Χαμένος

Αυθεντικό της απώλειας παιδί

σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί

μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,

για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω κάτω εντάξει παιδί.

Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,

ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.

Γύρω στα 20

Σε λίγο κλείνω τα 22

γήπεδο και ΚΝΕ και αναρχία και σχολείο

από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς

Γιατί μπορούσα και χωρίς

Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο

και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.

Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ' αγγελούδι

κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελειώσει το τραγούδι.

Μια ζωή τσαλακωμένη

Λόγια, λόγια

Μια σελίδα πεταμένη

Σε μια γωνιά

Όνειρα κακογραμμένα

Λόγια, λόγια

Λόγια με αίμα χαραγμένα

Στο δέρμα

Ένας ήρωας προδότης

Λόγια, λόγια

Ένας άμαχος στρατιώτης

Ψέμα, ψέμα

Παιχνίδια απαγορευμένα

Λόγια, λόγια

Λόγια καταχωνιασμένα

Σε μια γωνιά

Λόγια απαγορευμένα

Λόγια, λόγια

Λόγια καταχωνιασμένα

Λόγια, λόγια

Λόγια απαγορευμένα

Λόγια, λόγια

Λόγια καταχωνιασμένα

Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική

και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολιγουντιανή

εγώ είμαι εδώ, κι εσύ είσαι 'κει

μια ρίμα μισή και παρακατιανή.

Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο

μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω

αγαπημένος μου στίχος:

"όλα είναι δρόμος"

για κοίτα φίλε μου όμως που πάντα ξεμένω

κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει

κι ό, τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει

χωρίς ταυτότητα νιώθω κι ας την έχω στην τσέπη μου πάντα

γι' αυτό κάνω ό, τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει

τζάμπα είναι στην τελική

και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική

μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στη τελευταία στιγμή

κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή

Νικήτας Κλιντ

Φώναξέ με

 Φώναξέ με, αγάπη, φώναξέ με…

στο νυχτωμένο σπίτι ν’ ακουστεί η φωνή σου

προτού μέσα στη νύχτα να χαθώ

στους λυπημένους κήπους ανατέλλεις.

Φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με…

Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με…

μη μ’ αφήνεις τόσες νύχτες μόνη

στα γέρικα πλατάνια και στις δάφνες

το βράδυ πια δεν αγρυπνά

Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με…

Άκος Δασκαλόπουλος

Η σιωπηλή επανάσταση

(απόσπασμα)

Οι άνθρωποι είναι παράλογοι, αδικαιολόγητοι και εγωκεντρικοί.

Αγαπήστε τους έτσι κι αλλιώς.

Αν κάνετε το καλό, οι άνθρωποι θα σας κατηγορήσουν για εγωιστικές υστεροβουλίες.

Κάντε το καλό ούτως ή άλλως.

Αν είστε επιτυχημένοι, θα κερδίσετε ψεύτικους φίλους και αληθινούς εχθρούς.

Πετύχετε ούτως ή άλλως.

Το καλό που κάνετε σήμερα θα ξεχαστεί αύριο.

Κάντε το καλό ούτως ή άλλως.

Η ειλικρίνεια και η ευθύτητα σας κάνουν ευάλωτους.

Να είστε ειλικρινείς και τίμιοι ούτως ή άλλως.

Οι μεγαλύτεροι άνδρες και γυναίκες με τις μεγαλύτερες ιδέες μπορούν να καταρριφθούν από τους μικρότερους άνδρες και γυναίκες με το ελάχιστο μυαλό.

Σκεφτείτε μεγαλεπήβολα ούτως ή άλλως.

Οι άνθρωποι προτιμούν τους μειονεκτούντες, αλλά ακολουθούν μόνο τους κορυφαίους.

Αγωνιστείτε για μερικούς αδικημένους όπως και να έχει. 

Αυτό που χτίζετε χρόνια μπορεί να καταστραφεί μέσα σε μια νύχτα.

Χτίστε έτσι κι αλλιώς.

Οι άνθρωποι χρειάζονται πραγματικά βοήθεια αλλά μπορεί να σας επιτεθούν αν τους βοηθήσετε.

Βοηθήστε τους ανθρώπους ούτως ή άλλως.

Δώστε στον κόσμο ό,τι καλύτερο έχετε και θα φάτε κλωτσιές στα δόντια.

Δώστε στον κόσμο το καλύτερο που έχετε έτσι κι αλλιώς. 

Kent M. Keith

Άτιτλο

Κάποτε είχα ένα παιδί, δεν είχε σάρκα

ήταν του πρόσφυγα το δάκρυ στη βροχή 

ήταν το χάδι που δεν έδωσε η μάνα

και μιας βασίλισσας η ξέπνοη φυγή.

Κάποτε είχα ένα παιδί, δεν είχε φύλο

είχε οράματα, ελπίδες, προσμονή

είχε ασίγαστη φωνή, τρεχάτη πένα

δυο γερά πόδια και μια λεύτερη ψυχή.

Κάποτε είχα ένα παιδί, τώρα έναν πόνο 

που φεύγει κι έρχεται, σωπαίνει και λύσσα κοφτή ανάσα, θολά ματιά κι ένα τέρας 

που τραγανίζει της ζωής την ομορφιά.

Στις καρδιές μας θα ζεις πάντα και σήμερα γίνεσαι 38.

Η μαμά της Zackie

Άτιτλο

Κάποτε κάποιοι θα χορεύουν έναν τελευταίο χορό στη μέση μιας ατελείωτης ερήμου. Αν είναι τυχεροί δεν θα θυμούνται πόσο παραδεισένιος ήταν αυτός ο πλανήτης.

Μίνως Ευσταθιάδης

Ρωμαϊκή Νύχτα

 

 

Για που το έβαλες νυχτιάτικα στη Ρώμη,

σε δρόμους, όπου με τρόλεϊ και τραμ ο κόσμος

επιστρέφει; Βιαστικός, ανυπόμονος

λες και σε περιμένει εξοντωτική εργασία,

απ’ την οποία οι άλλοι τυχαίνει και γυρίζουν;

Είναι ακριβώς το απόδειπνο, όταν ο αέρας

μυρίζει ζεστή οικογενειακή απελπισία,

που ξεχειλίζει σε χίλιες κατσαρόλες, σε μεγάλους

ηλεκτροδοτημένους δρόμους, και σε άλλους

όπου πιο ευδιάκριτα λάμπουν τα αστέρια.

Στο μικροαστικό προάστιο, βασιλεύει η γαλήνη

που ικανοποιεί ενδόμυχα τον καθένα,

και τον παραδίδει στην ελεεινή ευτυχία

που εύχεται να τον καλύπτει όλες τις νύχτες

της ύπαρξής του. Αχ! αν είσαι διαφορετικός

-μέσα σε έναν επίσης ένοχο κόσμο-σημαίνει

πως δεν είσαι αθώος…Τράβα, κατέβα, γλίστρησε

στο σκοτεινό στρόβιλο που βγάζει Τραστέβερε:

Ιδού, ακίνητη και αναστατωμένη, λες και βγήκε

από τη λάσπη άλλων αιώνων-έτοιμη να παραδοθεί

σε όποιον μπορεί να απολαύσει άλλη μια μέρα,

που την ξέκλεψε από τον θάνατο και την οδύνη-

έχεις στα πόδια σου μπροστά όλη τη Ρώμη…

Κατεβαίνω από το Πόντε Γκαριμπάλντι,

χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλα την κουπαστή

τη φθαρμένη επιφάνεια της πέτρας, σκληρή

μες τη ζεστή αποφορά που τρυφερά η νύχτα

αντανακλάει προς τα ψηλά πλατάνια. Διαφάνειες

μιας μισοσβησμένης σεκάνς, στην απέναντι όχθη,

γεμίζουν τον ξασπρουλιάρη ουρανό, μελανά

και τετράγωνα τα ρετιρέ των πολυκατοικιών.

Κοιτάζω, βαδίζοντας πάνω στο γυαλιστερό

σαν κόκαλο πλακόστρωτο, θα έλεγα οσφραίνομαι

πεζός και μεθυσμένος-διάτρητος από γερασμένα

αστέρια και μουσικά παράθυρα-

τη μεγάλη, οικεία συνοικία:

Το μαύρο, υγρό Καλοκαίρι την επιχρυσώνει,

με τις αναθυμιάσεις που φέρνει ο αέρας

από τους λόφους του Λάτσιο, καλύπτοντας

με χρυσόσκονη σιδηροτροχιές και προσόψεις.

Και πως ευωδιάζει, μέσα στην αποπνικτική

ζέστη που γίνεται χώρος κι αυτή, διάστημα,

αυτό το διάζωμα: από το Πόντε Σουμπλίσιο

ως το Τζανίκολο, η βρώμα ανακατεύεται με την έκσταση

της ζωής που δεν είναι ζωή. Μιαρά σημάδια

που άφησαν μεθύστακες των γεφυριών,

αρχαίες πουτάνες, ορδές ανυπότακτων νεολαίων:

Μιάσματα ανθρωπιάς, ανθρωπινώς μεταδιδόμενα,

παραμένουν εκεί να μαρτυρούν, βιαίως και σιωπηλώς,

αυτούς τους ανθρώπους τα χαμηλά τους κι αθώα

ένστικτα, τους μίζερους απώτερους σκοπούς τους.

Pier Paolo Pasolini

Η Frida Kahlo στη Marty McConnell

δεν αρκεί να φύγεις- πρέπει να

να μείνεις μακριά. εκπαίδευσε την καρδιά σου

σαν σκύλος. Άλλαξε τις κλειδαριές.

ακόμα και στο σπίτι που δεν έχει ποτέ

Είσαι τυχερό, τυχερό κορίτσι.

Έχεις ένα διαμέρισμα...

ακριβώς στο μέγεθός σου. Μια μπανιέρα.

γεμάτη τσάι. Μια καρδιά στο μέγεθος της

της Αριζόνα, αλλά όχι τόσο άνυδρη. 

Μην εύχεσαι να φύγεις...

το ραγισμένο παρελθόν σου, 

τα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου,

τα προβλήματά σου

είναι μαριονέτες από χαρτί.

που έφτιαξες ή αγόρασε επειδή ο πωλητής

στην αγορά ήταν τόσο συναρπαστικός που απλά...

που έπρεπε να τις έχεις. Έπρεπε να τον έχεις.

Και το έκανες. Και τώρα κατεβάζεις

τη γέφυρα ανάμεσα στα σπίτια σας,

τον κάνεις να τηλεφωνήσει πριν...

να τον επισκεφτείς, παίρνεις έναν εραστή

για δεδομένο, παίρνεις

έναν εραστή που σε κοιτάζει

σαν να είσαι μαγική.

το πρώτο μπουκάλι που θα καταναλώσεις

σε αυτό το μέρος ένα κειμήλιο. Τοποθέτησέ το

σε όποιον βωμό κι αν φτιάξεις.

με ένα μαχαίρι και πέντε βατόμουρα.

Μην χάσεις πολύ βάρος.

τα ηλίθια κορίτσια πάντα προσπαθούν

...να εξαφανιστούν για εκδίκηση. Και εσύ...

δεν είσαι ηλίθια. Αγαπούσες έναν άντρα...

με περισσότερα χέρια από μια παρέλαση

από ζητιάνους, και τώρα στέκεσαι εδώ.

και η καρδιά σου σαν κρεβάτι με ουρανό. 

Η καρδιά σου σαν καμβάς.

Η καρδιά σου διαρρέει κάτι τόσο δυνατό...

που το μυρίζουν στο δρόμο.

Marty McConnell

Διάλεξη για τους εφιάλτες σε επτά νύχτες

Μπορούμε να βγάλουμε δύο συμπεράσματα, τουλάχιστον απόψε- αργότερα μπορούμε να αλλάξουμε γνώμη. Το πρώτο είναι ότι τα όνειρα είναι ένα αισθητικό έργο, ίσως η αρχαιότερη αισθητική έκφραση. Παίρνουν μια παράξενα δραματική μορφή. Εμείς είμαστε το θέατρο, οι θεατές, οι ηθοποιοί, η ιστορία. Το δεύτερο αναφέρεται στη φρίκη των εφιαλτών. Η ξύπνια ζωή μας βρίθει από τρομερές στιγμές: όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η πραγματικότητα μας κατακλύζει. Ο εφιάλτης έχει μια ιδιαίτερη φρίκη, και αυτή η φρίκη μπορεί να εκφραστεί σε οποιαδήποτε ιστορία.

Λοιπόν, τι θα γινόταν αν οι εφιάλτες ήταν αυστηρά υπερφυσικοί; Αν οι εφιάλτες ήταν κραυγές από την κόλαση; Τι θα γινόταν αν οι εφιάλτες λάμβαναν κυριολεκτικά χώρα στην κόλαση; Γιατί όχι; Τα πάντα είναι τόσο παράξενα που ακόμη και αυτό είναι δυνατό.

Jorge Luis Borges

Η βαριά αρκούδα που προχωράει μαζί μου

Η βα­ριά αρ­κού­δα που προ­χω­ρά­ει μα­ζί μου,

Λε­κια­σμέ­νη στο πρό­σω­πο από μέ­λι,

Πα­τά­ει άχα­ρα κι αδέ­ξια εδώ και ΄κει,

Κι εί­ναι πα­ντού το κε­ντρι­κό μο­τί­βο,

Αυ­τή η πει­να­σμέ­νη, ητ­τη­μέ­νη, αγροί­κα αρ­κού­δα

Που ει­ν’ ερω­τευ­μέ­νη με ζα­χα­ρω­τά, με τον θυ­μό, τον ύπνο,

Ένα τρε­λό παι­δί για όλες τις δου­λειές που τα μπερ­δεύ­ει όλα

Σκαρ­φα­λώ­νει στο κτί­ριο, κλω­τσά­ει στο πο­δό­σφαι­ρο,

Τον αδελ­φό του εγκλω­βί­ζει στην φορ­τω­μέ­νη με το μί­σος πό­λη

Ανα­πνέ­ο­ντας δί­πλα μου, αυ­τό το ζώο το βα­ρύ,

Αυ­τή η βα­ριά αρ­κού­δα που στο πλάι μου κοι­μά­ται,

Ουρ­λιά­ζει στον ύπνο της για ένα κό­σμο ζά­χα­ρης,

Για μια γλυ­κύ­τη­τα εσω­τε­ρι­κή όμοια μ’ αγκα­λιά νε­ρού,

Ουρ­λιά­ζει στον ύπνο της για το σφι­χτό σκοι­νί

Που χα­λα­ρώ­νει και τα σκο­τά­δια από κά­τω χά­σκου­νε

– Πα­νι­κό­βλη­τος ο υπε­ρό­πτης που κορ­δώ­νε­ται,

Ντυ­μέ­νος το κου­στού­μι του με φου­σκω­μέ­νο τον κα­βά­λο,

Αγω­νιά να σκέ­φτε­ται πως το τρε­μου­λια­στό του κρέ­ας

Στο τέ­λος θα πρέ­πει να σκιρ­τή­σει σ’ ένα τί­πο­τα.

Αυ­τό το ζώο το ανα­πό­φευ­κτο μα­ζί μου προ­χω­ρά,

Ήδη μ’ ακο­λου­θεί από το έρε­βος της μή­τρας,

Κι­νεί­ται όπου κι­νού­μαι, δια­στρε­βλώ­νο­ντας τα νεύ­μα­τά μου,

Μια γε­λοιο­γρα­φία, μια πρη­σμέ­νη σκιά,

Του πνεύ­μα­τος ένας βλα­κώ­δης κλό­ουν,

Μπερ­δεύ­ει και προ­σβάλ­λει με την σκο­τει­νιά του,

Κρυ­φή ζωή κοι­λιάς κι οστού,

Θο­λά, πο­λύ κο­ντά, μες στα προ­σω­πι­κά μου, άγνω­στο,

Πα­λεύ­ει ν’ αγκα­λιά­σει την αγα­πη­μέ­νη μου

Που μα­ζί της θα περ­πά­τα­γα χω­ρίς αυ­τό από δί­πλα,

Χυ­δαία την αγ­γί­ζει, αν και μια μό­νο λέ­ξη

Θα γύ­μνω­νε την καρ­διά μου και θα με έκα­νε σα­φή,

Σκου­ντου­φλά­ει, σπαρ­τα­ρά και αγω­νί­ζε­ται να ταϊ­στεί

Με σέρ­νει μα­ζί του κα­θώς το στό­μα του ανοι­γο­κλεί­νει,

Εν μέ­σω εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων όμοιων μ’ αυ­τό,

Η οχλα­γω­γία της πεί­νας πα­ντού.

Delmore Schwartz

Delmore Schwartz

Delmore Schwartz

Δεν επιστρέφεις

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.

Martha Rivera Garrido

Τραγουδάω το σώμα ηλεκτρικά

Τραγουδάω το σώμα ηλεκτρικά,

Οι στρατιές αυτών που αγαπώ με περιβάλλουν και τους περιβάλλω,

Δεν θα με αφήσουν να φύγω μέχρι να πάω μαζί τους, να ανταποκριθώ σ' αυτούς,

Και να τους αποδιοργανώσω, και να τους αφήσω γεμάτους με το φορτίο της ψυχής. 

 Walt Whitman

Άτιτλο

 Τα δάχτυλά σου φτιάχνουν μπουμπούκια

από το καθετί.

τα μαλλιά σου πάνω απ’ όλα οι ώρες αγαπάνε:

απαλότητα που

τραγουδά, λέγοντας

(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας)

μη φοβάσαι, θα πιάσουμε τον Μάη.

τα λευκότατα πόδια σου κοφτά ξεστρατίζουν.

Διαρκώς

τα υγρά σου μάτια με τα φιλιά παίζουν,

που η μυστικοπάθειά τους πολλά

λέει∙ τραγουδώντας

(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας)

για ποια κοπέλα λουλούδια φέρνεις;

Να είμαι τα χείλη σου είναι πράγμα γλυκό

και μικρό.

Θάνατε, Εσένα θ’ αποκαλέσω πλούσιο πέρα από κάθε προσδοκία

αυτό αν αρπάξεις

αλλιώς απόντα.

(μια μέρα κι αν διαρκεί ο έρωτας

και τίποτα αν η ζωή δεν σημαίνει, δεν θα πάψει να μοιράζει τα φιλιά του). 

[1922]

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ * ΔΟΚΙΜΙΑ* ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ», Εκδόσεις Νεφέλη 2004)

E.E. Cummings

Ροζ Φώτα

Mέσα στο σκάφανδρο φτιάχνω κόσμους

Γιατί δε θέλω να θυμηθώ

Μες στον κρατήρα κράτα μου το χέρι

Όταν φοβάμαι να κοιμηθώ

Και λίγο οξυγόνο

Αρκεί για να ακουστεί

Πως παίζει η μουσική

Σε άλλους πλανήτες

Κανένας δε θα υπάρχει

Τριγύρω για να δει

Που πέφτουνε βροχή

Οι μετεωρίτες

Και λίγο οξυγόνο

Αρκεί για να ακουστεί

Πως παίζει η μουσική

Τόσες σκιές μας αγκαλιάζουν

Όπως το κρύο που πέφτει εδώ

Μπορώ να δω το beat απ' την καρδιά σου

Κάτω απ'τα ρούχα δίνει παλμό

Και λίγο οξυγόνο

Αρκεί για να ακουστεί

Πως παίζει η μουσική

Ροζ φώτα μου δείχνουν την πόρτα

Ο ουρανός είναι γεμάτος μπισκότα

Το οξυγόνο τελειώνει τσάμπα ψυχοτρόπα

Σύνδεσε με στα μπάσα να πάρω ανάσα

Οι μέρες περνάνε οι λύκοι που να 'ναι;

Στις θάλασσες του Άρη τα σαλάχια πετάνε

Είναι φίλοι ή είναι απειλή;

Κόλλα το σκάφανδρο στο σκάφανδρο και δωσ' μου ένα φιλί

Και λίγο οξυγόνο

Αρκεί για να ακουστεί

Πως παίζει η μουσική

Σε άλλους πλανήτες

Κανένας δε θα υπάρχει

Τριγύρω για να δει

Που πέφτουνε βροχή

Οι μετεωρίτες

Και λίγο οξυγόνο

Αρκεί για να ακουστεί

Πως παίζει η μουσική

Pan Pan

Κεδρόδασος

Όταν ξαναρθεί ο Χειμώνας θα πέσουν τα φύλλα στη γλάστρα από ό,τι φυτέψαμε

Θα 'ρθω για να ρίξω νέους σπόρους, να ανθίσουν λουλούδια, να λέν' πως αντέξαμε

Αυτές οι βροχές δυναμώνουνε, αυτές οι εποχές μας διαλέξανε

Μα πες μου μονάχα πως θα ρίχνεις φως να θυμάμαι για πόσα παλέψαμε

Πόσα αντέξανε οι πλάτες μας, εμείς, οι στιγμές και οι ανάγκες μας

Μαζεύω αναμνήσεις και φεύγω ξανά να ξαπλώσω στα μήκη και πλάτη απ' τους χάρτες μας

Σε 'μας δεν μετράνε τα λόγια, ευτυχώς που μετρήσαν τα μάτια μας

Και είπα θα γίνω φωτιά που θα καίει στο τζάκι να μπούνε στο σπίτι σου οι στάχτες μας

Κλεισ' το παράθυρο, μπάζει ησυχία, αμφιθυμία και αδιαφορία

Και αν θυμηθείς όπως έρχεσαι φέρε μου λίγη απ' όση κρατάς ψυχραιμία

Σου 'πα θα φύγουμε σύντομα κάπου μα μέχρι να γίνει απλά πότισέ τα 

Ο χρόνος θα τρέχει και εγώ θα γυρίζω σαν να 'χω αυτό το στυλό σε κασέτα

Εδώ πλέον φοβάμαι λιγότερα πράγματα από όσα θυμάμαι και αυτό θα πει νίκη

Σήμερα γέλασες κι ήταν σαν να 'καψες με ένα σου γέλιο όλη τη Σαλονίκη

Αυτό είναι γραμμένο για αυτούς και για αυτές που παίξαν μπουνιές με το τέρας της λύπης

Που είδανε στα αλήθεια τι παίζει σε αυτό το κεφάλι, κάτω απ' τα layers της φρίκης

Απόψε το βράδυ μην έρθεις να πεις ότι όλα τελειώνουν και χάνονται 

Σου έχω αφήσει στην άκρη της γης τα λουλούδια που κάπως σου μοιάζουνε

Απόψε μην έρθεις να πεις πως όλα στον κόσμο χαλάν και σαπίζουνε 

Σου έχω αφήσει στην άκρη της γης τα τραγούδια που θα μας θυμίζουνε

Και εγώ παραμένω εξόριστος, στο πάρτι του χρόνου απρόσκλητος

Θα ΄ρθω μια μέρα για να σε ξυπνήσω σαν ανατολή στο κεδρόδασος

Θα φέρω μαζί μου αστέρια και αγέρες απ' την εποχή του λυκόφωτος

Θα φέρω ελπίδα και τον πρώτο στίχο απ' τη σονάτα του σεληνόφωτος

Γυρίζω στο σύμπαν απόψε και ψάχνω λουλούδια που μείνανε μόνα

Ρωτώ πώς αντέξανε μέσα στο κρύο και τις παγωνιές του Χειμώνα

Και αυτά μου απαντάνε πως όλα γίνονται με αγώνα, μόνο με αγώνα

Πως έρχονται αλκυονίδες ημέρες και πως στέκονται όρθιοι ακόμα

Γυρίζω στο κέντρο απόψε το βράδυ και ψάχνω παιδιά που τους κόψαν τα πόδια

Και λέω τα πόδια γιατί για φτερά δεν μιλάμε σε τούτα τα χρόνια

Και αυτά μου απαντάνε πως για να ανασάνουν κάναν τις καρδιές καπνογόνα

Πως όσο υπάρχουμε αλώβητοι ακόμα εκείνα θα βάζουν στο μίσος αγκώνα (και φτάνει)

Απόψε το βράδυ μην έρθεις να πεις ότι όλα τελειώνουν και χάνονται 

Σου έχω αφήσει στην άκρη της γης τα λουλούδια που κάπως σου μοιάζουνε

Απόψε μην έρθεις να πεις πως όλα στον κόσμο χαλάν και σαπίζουνε 

Σου έχω αφήσει στην άκρη της γης τα τραγούδια που θα μας θυμίζουνε

Απόψε το βράδυ μην έρθεις να πεις ότι όλα τελειώνουν και χάνονται 

Σου έχω αφήσει στην άκρη της γης τα λουλούδια που κάπως σου μοιάζουνε

Sponty

Παλιά Καλοκαίρια

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θροΐζουν αγγίγματα

Τίποτα, τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια

όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ

Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης

πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης

Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας

Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει.

Λένα Παππά

Καταλύομαι

 

Ξυπνάω και προσπαθώ να καταλάβω

η πλάτη μου πονάει, στον ύπνο πάλι πιάστηκα

δεν υπάρχει πλέον κάτι να προλάβω

κι όμως εξακολουθώ να περπατάω βιαστικά

εδώ δεν κινείται τίποτα

μα ευτυχώς έχει κρύο δε θα λιώσουν τα λάστιχα

κι όσο δεν κινείται τίποτα

μην περιμένεις να μας σώσουν τα τετράστιχα

μας την είχε στημένη

αλλά θα γείρει και θα τον πλακώσει η πλάστιγγα

την έχουνε κρυμμένη αλλά αμα ξέρεις να κοιτάς

τη βλέπεις ευδιάκριτα τη σβάστικα

είπα να γράψω κάτι να χαρούνε οι φίλοι μου

αλλά μου βγήκανε αυτά αντανακλαστικά

είχες υποσχεθεί πως θα φανείς ε

συγγνώμη, ξεχάστηκα

έχει τρεις μήνες που δε ξέρω καν τι μέρα είναι

και το 'χω ρίξει αλλά δε λέει να πέσει το κέρμα

ένα παιδί που μου φωνάζει λίγο ακόμα μείνε

έχεις καρδιά πάνω σου;

βγάλε και κέρνα

είπαμε τέρμα η κρίση αυτοπεποίθησης

μα θα την κερδίσω πάλι λίγο λίγο

ως τότε προσπαθώ να καταλάβω το τέλος της συζήτησης

και να μην τρακάρω στον τοίχο

και τα μάτια μου ιδρώσανε

τα παιδιά μετανιώνουν που νιώσανε

προσπαθώ να τους πείσω να μην πάνε εκεί

αλλά λένε ό,τι δώσανε δώσανε

μετά από τόσα “ναι”

πονάει παραπάνω το “όχι”

ματώσαμε για να υπάρχουνε λόγοι

κάπου χάθηκε το νόημα

πάρε τηλέφωνο και πες να το φέρει όποιος το 'χει

έχω ξεχάσει πως είναι να σ'αγκαλιάζουνε

κι είναι παράδοξο γιατί είναι η πρώτη φορά που δε λείπω

έχω κολλήσει όλα γύρω να μην ταιριάζουνε

και τρώω με το κουτάλι τη ζωή μα είναι πάλι πλασίμπο

σκέφτομαι πιο πολύ από όσο μου κάνει καλό

υπεραναλύω και υπεραναλύομαι

σκέφτομαι να μη σκεφτόμουν για ένα λεπτό

παίρνω φόρα πέφτω πάνω στον τοίχο μου και διαλύομαι

πέφτω πάνω στον τοίχο μου και διαλύομαι

προσπαθώ όλο να φύγω μα κωλύομαι

υπεραναλύω και υπεραναλύομαι

σε ένα φτηνό μηχανισμό καταλύομαι

σε ένα φτηνό μηχανισμό καταλύομαι

Cortés & Χάσμα

Άτιτλο

Κι όταν μου πεις πως μ'αγαπάς, 

θύμισέ μου να συστηθώ ξανά

σ' αυτόν τον κόσμο

που μ' έχει μάθει αλλιώς. 

Γιάννης Κουμαριανός

Μην μιλάς

Εσύ κι εγώ

Συνηθίζαμε να είμαστε μαζί, κάθε μέρα μαζί

Πάντα, πραγματικά νιώθω ότι χάνω τον καλύτερό μου φίλο

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος

Φαίνεται ότι αφήνεις να φύγει

Και αν είναι αλήθεια, δεν θέλω να ξέρω

Μην μιλάς

Ξέρω ακριβώς τι λες

Γι' αυτό σε παρακαλώ σταμάτα να εξηγείς

Μην μου πεις γιατί πονάει

Μην μιλάς

Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεσαι

Δεν χρειάζομαι τους λόγους σου

Μην μου πεις γιατί πονάει

Οι αναμνήσεις μας

Λοιπόν, μπορεί κάποιες να είναι ευχάριστες

Αλλά κάποιες άλλες είναι ήδη τρομακτικές

Καθώς πεθαίνουμε και εσύ και εγώ

Με το κεφάλι μου στα χέρια μου, κάθομαι και κλαίω

Μη μιλάς

Ξέρω ακριβώς τι λες

Γι' αυτό σε παρακαλώ σταμάτα να εξηγείς

Μην μου πεις γιατί πονάει

Μην μιλάς

Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεσαι

Δεν χρειάζομαι τους λόγους σου

Μην μου πεις γιατί πονάει

Μην μιλάς

Gwen Stefani

Σαν Παλιά Φωτιά

Σαν παλιά φωτιά που σβύνει,

το φιλί του εσύ 'δωσες·

πώς άξαφνα, πώς παρηφανείς

τα μάτια μου εσβύσες;

Στην θέση του τι τούτο το κενό;

Άχ, τι με λυπάσαι;

Άφησέ με, πάω ν' απαρνηθώ

ποτέ να σ' αγαπάω.

Διονύσιος Σολωμός 

Απρόσμενος Έρωτας

Μες στην αμίαντη αμέριμνη νύχτα

στον ήχο των τυφλών μας κινήσεων,

ποία στιγμή αναποτελεσμάτων

ο πειρασμός μιας απροσμένης αγκαλιάς,

μιας αχρηστημοσύνης πικρής ή γλυκειάς,

ενός πράγματος που περνά και σβήνει,

ο πειρασμός αυτός είναι το κυρίως

κι αναμνήσεις αυτού γεμίζουν την καρδιά

με χαρές που είναι χειρότερες από την λύπη,

με πικρίες που περνάνε γρήγορα

και τρέμουλα που μας πιάνουν και παύουν

μες στην ζωή, μες στον ονειρικό τον κόσμο.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ένας ξένος στο μπαρ

 Ο άνθρωπος αυτός δε μου ανήκει.

Κάθεται στη γωνιά του μπαρ και κοιτάει τον τραγουδιστή.

Τα μάτια του έχουν δει τις πόλεις που ονειρεύτηκα,

τα χέρια του μοιάζουν τα χέρια εκείνων που αγάπησα κάποτε,

τα χέρια του μοιάζουν τα χέρια εκείνων που έχω πια χάσει.

Κάποτε γράψαμε ποιήματα, διαβάσαμε τα ίδια βιβλία,

με την ίδια μυστική σημαία πολεμήσαμε τους φασίστες.

Τώρα μες στη σιωπή κοιτάμε κατά τη θάλασσα.

Παντού η θάλασσα είναι ίδια, θλιβερή κι αφιλόξενη,

με τα μεγάλα φύκια της και τα ήσυχα νερά.

Ο άνθρωπος αυτός δε μου ανήκει.

Τα χέρια του, το στόμα, τα μαλλιά του είναι ξένα.

Κάθεται στη γωνιά του μπαρ και κοιτάει τον τραγουδιστή:

Ποτέ δε θα γυρίσει σε μένα ν’ ατενίσει τον εαυτό του.

Λούλα Αναγνωστάκη 

Καλοκαιρινή ζέστη

Η ζέστη ανεβαίνει από τη γη,
από τις σειρές των φασολιών,
τον βασιλικό, τα πολυετή φυτά,
και κατά μήκος των ποδιών μου,
κάτω από το λεπτό βαμβάκι του παντελονιού μου,
μέχρι τον αυχένα του λαιμού σαν χέρι,
ένα καυτό και επίμονο χέρι.
Τυλίγει γύρω από το σώμα μου
σαν ένα στερεό πράγμα,
σαν ένα σώμα, και με κρατάει πάνω του
για πολύ καιρό. Με κρατάει σαν σώμα
με κρατάει σαν ένα σώμα στον ύπνο,
όπως μια μητέρα κρατάει τα παιδιά της
όταν έχουν πυρετό, όπως ένα χωράφι κρατάει
τον ήχο των γρύλων
ή η ζέστη κρατάει τη μυρωδιά της γης.

Sharon Olds

Θερμότητα

Θερμότητα,

λευκή θερμότητα,

λευκό φως.

Οι νεκροί επιστρέφουν.

Βλέπω τον παππού μου

να κουνάει το κεφάλι του έκπληκτος

πάνω από τη λεκάνη

όπου πλένει τα χέρια

της όμορφης βαφτιστήρα του.

Βλέπω τη γιαγιά μου

να ράβει ένα φόρεμα για το γάμο μου

από το μακρινό ρούχο της μητέρας της

αγνό λευκό λινό

...που κέντησε...

με λεπτούς κύκλους από τριαντάφυλλα.

Οι νεκροί έχουν μυστικά.

Βλέπω τη μητέρα μου

να ράβει το νυφικό μου.

Η μητέρα της, ζωντανή τότε,

στέκεται πίσω της,

κοιτάζοντας στον καθρέφτη

και ρυθμίζει το πέπλο.

Έβαλαν έναν μικρό καθρέφτη

στην παλάμη του χεριού μου.

Οι νεκροί έχουν μυστικά.

Βλέπω τον νονό

που μου έμαθε να παίζω πιάνο,

τη γυναίκα

που μου έμαθε να χρησιμοποιώ τη φωνή μου.

Υπάρχουν υπόγεια σπίτια.

Είναι σαν τάφοι,

αλλά μόνο για ζωντανούς ανθρώπους.

Είναι σαν σπίτια.

Οι νεκροί έχουν μυστικά.

Η μητέρα μου παρακολουθεί τη φωτιά

όπου τα κόκαλα καίγονται

σε μαύρο και καπνό,

στάχτη σε στάχτη,

και στο φως.

Τη βλέπω να παρακολουθεί τη φωτιά,

τα όμορφα μαλλιά της τραβηγμένα πίσω,

το πρόσωπό της ένας φλεγόμενος θάμνος.

Οι νεκροί επιστρέφουν.

Έχουν μυστικά.

Elizabeth Alexander 

Κύμα καύσωνα

Η μητέρα μου λέει μια ιστορία για ένα κύμα καύσωνα

που κάλυψε την πόλη σαν καυτή κουβέρτα.

και οδήγησε τους πάντες να κοιμηθούν στις ταράτσες.

ή σε σκάλες κινδύνου. Έτσι φαντάστηκα κι εγώ

στο μυαλό μου. Άνθρωποι που κοιμόντουσαν στο δρόμο

και πάνω σε αυτοκίνητα που έλαμπαν

με κύματα θερμότητας σαν ασημένιο νερό

στη μέση ενός δρόμου που εκτεινόταν

στο πουθενά. Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό,

αλλά για κάποιο λόγο, όλοι ήθελαν

να είναι έξω. Ήταν ένα παράξενο πράγμα, είπε.

'νθρωποι που ποτέ δεν έλεγαν ούτε ένα γεια...

στους γείτονές τους, κοιμόντουσαν στα

στις στέγες, με τα μακριά τους άκρα να κρέμονται

σαν δαντέλα από την άκρη της στέγης.

Το σκέφτομαι αυτό τώρα, όταν δεν μπορώ να ηρεμήσω,

και όταν ακούω για το σχέδιο της ξηρασίας

να αποστραγγίσει τα ποτάμια μας, τις ζωές μας

από οτιδήποτε υγρό και αναζωογονητικό,

και σκέφτομαι τους ανθρώπους που κοιμούνται στις στέγες...

...λες και το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να ξεκουραστούν στις δάφνες τους...

και να προσεύχονται να έρθει η νύχτα για να

να μπορέσουν να αναπνεύσουν λίγο. Και τότε το φεγγάρι

θα ήταν αυτό το δροσερό ασημένιο πράγμα, αυτό το πράγμα

που θα κοιτάζαμε και μετά θα αποκαλούσαμε φίλο μας.

 Ada Limón

Η σκηνή

            Ἀπάνω στό τραπέζι εἴχανε στήσει

            ἕνα κεφάλι ἀπό πηλό

            τούς τοίχους τούς εἶχαν στολίσει

            μέ λουλούδια

            ἀπάνω στό κρεβάτι εἴχανε κόψει ἀπό χαρτί

            δυό σώματα ἐρωτικά

            στό πάτωμα τριγύριζαν φίδια

            καί πεταλοῦδες

            ἕνας μεγάλος σκύλος φύλαγε

            στή γωνιά

            Σπάγγοι διασχίζαν τό δωμάτιο ἀπ’ ὅλες

            τίς πλευρές

            δέ θά ᾿ταν φρόνιμο κανείς

            νά τούς τραβήξει

            ἕνας σπάγγος ἔσπρωχνε τά σώματα

            στόν ἔρωτα

            Ἡ δυστυχία ἀπ᾿ ἔξω

            ἔγδερνε τίς πόρτες.

Μίλτος Σαχτούρης

Το ωραίο καλοκαίρι

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι

Ωραίο αλλά κι επικίνδυνο 

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα

Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο

Όταν τον θυμηθήκαν ύστερ’ από μέρες

Σηκώσαν το καπέλο του

Δεν ήταν από κάτω       

Μια πάλλευκη τουρίστρια απʼ το βορρά

Τα ‘φτιαξε με τον ήλιο

Κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες

Σκούρυνε αφομοιώθηκε απʼ το τοπίο

Οι δικοί της τώρα την αναζητούν

Μέσω του ερυθρού σταυρού

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός

Αν τους βαστάει τώρα

Ας με ξαναδείρουν, είπε

Πήρανε ο μπαμπάς και η μαμά

Μαχαίρι και πιρούνι

Και χωρίς να τρυπηθούν

Του φάγαν την καρδιά

Ένα σκυλί κυνηγημένο

Δάγκωσε την ουρά του και την έφαγε

Ύστερα έφαγε όλο το κορμί του

Έμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλα

Νʼ ασπρίζει από τα κύματα γλειμμένο

Βαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητο

Ακίνητο ένα καλοκαίρι

Φυσούσαν άνεμοι φουσκώναν τα πανιά

Δεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;

Κανείς δεν ξέρει.

[από τη συλλογή “Λεκτικά Τοπία”]

Αργύρης Χιόνης

Ο πολιτικός

 Στους διαδρόμους της εξουσίας, βαδίζουν με χάρη,

Τα λόγια τους σαν μέλι, που στάζει αγκαλιά.

Υποσχέσεις προεκλογικής εκστρατείας, λαμπερές και δελεαστικές,

Αλλά κάτω από την επιφάνεια, κρύβεται η αλήθεια. 

Χαμογελούν στις κάμερες, με γοητεία στα μάτια τους,

Ενώ πίσω από κλειστές πόρτες, η απάτη τους διαψεύδει.

Παίζουν με τις ζωές, σαν πιόνια σε μια σανίδα,

Η δίψα τους για εξουσία, ποτέ δεν αγνοείται.

Οι εκλογές έρχονται και φεύγουν, ένα γαϊτανάκι από πρόσωπα,

Αλλά το παιχνίδι παραμένει, με γνώριμες αγκαλιές.

Σφίγγουν τα χέρια, φιλούν μωρά, μιλούν με πεποίθηση,

Όμως οι πράξεις τους φωνάζουν με αντιφάσεις.

Εν μέσω κρίσης, οι προτεραιότητές τους αλλάζουν,

Πολιτικοί υπολογισμοί, μια ανελέητη παρέκκλιση.

Χορεύουν γύρω από τα θέματα, αποφεύγοντας τον πυρήνα,

Αφήνοντας τους ανθρώπους να νοσταλγούν περισσότερα.

Ω, πολιτικέ, με την ασημένια σου γλώσσα,

Οι υποσχέσεις σου ξεθωριάζουν όταν το τραγούδι τραγουδιέται.

Νοσταλγούμε ηγέτες που στέκονται με πεποίθηση,

με γνώμονα την αλήθεια, όχι την πολιτική φαντασία.

Αλλά καθώς το τσίρκο συνεχίζεται, κρατάμε την ελπίδα,

ότι μια μέρα, η ακεραιότητα θα μας βοηθήσει να τα βγάλουμε πέρα.

Ότι μέσα στο χάος, μια αληθινή φωνή θα υψωθεί,

Ένας ηγέτης που θα δει μέσα από τις κραυγές του έθνους.

Μέχρι τότε, περιηγούμαστε στην πολιτική ομίχλη,

έχοντας επίγνωση των παιχνιδιών και των κενών οθονών.

Με την ελπίδα για αλλαγή, για μια φωτεινότερη μέρα,

Όταν τα λόγια των πολιτικών δεν θα μας παραπλανούν.

Rupi Kaur

Το τέλος και η αρχή

Μετά από κάθε πόλεμο

κάποιος πρέπει να συμμαζέψει.

Τα πράγματα δεν θα μαζευτούν

από μόνα τους, τελικά.

Κάποιος πρέπει να σπρώξει

τα μπάζα στις άκρες των δρόμων

έτσι ώστε τα καροτσάκια φορτωμένα με πτώματα

να μπορούν να περάσουν.

Κάποιος πρέπει να διακρίνει

μέσα από λάσπη και στάχτες,

μέσα από τα ελατήρια του καναπέ,

τα θραύσματα γυαλιού,

και τα ματωμένα κουρέλια.

Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει το ταχυδρομείο

να φτιάξει τον τοίχο,

κάποιος πρέπει να γυαλίσει το παράθυρο,

να βάλει την πόρτα στη θέση της.

Δεν υπάρχουν ηχητικά αποσπάσματα, 

ούτε ευκαιρίες για φωτογραφίες,

και παίρνει χρόνια.

Όλες οι κάμερες έχουν φύγει

σε άλλους πολέμους.

Οι γέφυρες πρέπει να ξαναχτιστούν,

και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί.

Τα μανίκια των πουκαμίσων θα τυλιχτούν

σε κομματάκια.

Κάποιος, με μια σκούπα στο χέρι,

θυμάται ακόμα τον τρόπο που ήταν.

Κάποιος άλλος ακούει

και κουνάει το κεφάλι του.

Αλλά ήδη υπάρχουν εκείνοι που βρίσκονται κοντά...

που αρχίζουν να τριγυρνάνε

που θα το βρουν βαρετό.

Από τους θάμνους

μερικές φορές κάποιος ακόμα ξεθάβει

σκουριασμένα επιχειρήματα

και τα μεταφέρει στον σωρό των σκουπιδιών.

Αυτοί που ήξεραν

τι συνέβαινε εδώ

πρέπει να κάνουν χώρο για

αυτούς που γνωρίζουν ελάχιστα.

Και λιγότερο από λίγα.

Και τελικά τόσο λίγο όσο τίποτα.

Στο χορτάρι που έχει μεγαλώσει

αιτίες και αποτελέσματα,

κάποιος πρέπει να απλωθεί

με ένα χορταράκι στο στόμα του...

ατενίζοντας τα σύννεφα.

Wislawa Szymborska

Οι ακτές της ελπίδας

Στα βάθη της γαλάζιας απόχρωσης του Αιγαίου,

βρίσκεται το πέρασμα σε έναν καινούργιο κόσμο,

όπου οι κουρασμένες ψυχές τολμούν το άγνωστο,

αναζητώντας καταφύγιο, ένα μέρος για να το ονομάσουν δικό τους.

Τα βήματά τους ανιχνεύουν την μεταβαλλόμενη άμμο,

καθώς ταξιδεύουν από μακρινές χώρες,

Αφήνοντας πίσω τους τα σημάδια της διαμάχης,

Αναζητώντας μια ασφαλέστερη, φωτεινότερη ζωή.

Τα κύματα, σαν ψίθυροι στο αεράκι,

μεταφέρουν ιστορίες στις ανοιχτές θάλασσες,

για το θάρρος, την ανθεκτικότητα και τα όνειρα που ξεδιπλώνονται,

στις καρδιές εκείνων που άφησαν τον κόσμο τους.

Με κάθε κύμα που χτυπάει στην ακτή,

λαχταρούν για παρηγοριά, για ειρήνη και πάλι,

Οι ελπίδες τους δεμένες σφιχτά, σαν ιεροί όρκοι,

καθώς πατούν σε αβέβαια εδάφη.

Ω, ακτές της ελπίδας, δεχτείτε τους με προσοχή,

Αγκαλιάστε τα βάρη τους, τη φθορά τους,

Αφήστε την ενσυναίσθηση να είναι η πυξίδα που καθοδηγεί,

Ένα καταφύγιο όπου η συμπόνια παραμένει.

Γιατί στο μωσαϊκό της ανθρώπινης δυστυχίας..,

βρίσκουμε τη δύναμη να φωτίσουμε το φως,

Να γεφυρώσουμε το χάσμα, να απλώσουμε το χέρι μας,

και να χτίσουμε έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να σταθούν.

Ας θυμηθούμε αυτούς που χάθηκαν στη θάλασσα,

Η θυσία τους, ένα πανηγυρικό διάταγμα,

Και στη μνήμη τους, να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε,

έναν κόσμο που καλωσορίζει, χωρίς μίσος.

 Safia Elhillo

Θάλασσα της εξορίας

Στην απέραντη έκταση του Αιγαίου Πελάγους,

βρίσκομαι ακυβέρνητος, πρόσφυγας,

αναζητώντας παρηγοριά σε άγνωστες ακτές,

όπου η ελπίδα και η αβεβαιότητα διαπλέκονται για άλλη μια φορά.

Τα κύματα, αδυσώπητα στο βρυχηθμό τους,

είναι μάρτυρες των αγώνων που υπομένω,

καθώς πλέω σε ύπουλα νερά,

Αφήνοντας πίσω τη γη όπου κατοικώ.

Από την πατρίδα μου, που σπαράσσεται από διαμάχες και πολέμους,

Έβαλα πλώρη, αναζητώντας ένα καταφύγιο μακριά,

Κουβαλώντας αναμνήσεις και όνειρα, συνυφασμένα,

Αγωνιώ για ένα μέρος όπου θα βρω γαλήνη.

Ω, θάλασσα της εξορίας, δοκίμασέ με αν πρέπει,

Προκάλεσε το πνεύμα μου, αλλά σε σένα, εμπιστεύομαι,

Γιατί μέσα στα βάθη σου, το κουράγιο παίρνει δύναμη,

Μια ανθεκτικότητα γεννημένη από παλιές ιστορίες.

Δεν είμαι παρά ένα δοχείο, ταλαιπωρημένο και φθαρμένο,

Ωστόσο, στην καρδιά μου, γεννιέται μια φλόγα ελπίδας,

Για κάθε ταξίδι στην απέραντη έκτασή σου,

είναι μια απόδειξη της θέλησης για πρόοδο.

Μέσα από θύελλες και δοκιμασίες, επιμένω,

με τα όνειρά μου σφιχτά σφιγμένα στη γροθιά μου,

Γιατί μπροστά στις αντιξοότητες, βρίσκω,

Δύναμη μέσα μου, ακλόνητη και ευγενική.

Και όταν φτάσω στις ακτές που αναζητώ,

Είθε η συμπόνια να με υποδεχτεί, τρυφερή και πράα,

Γιατί στην ενότητα βρίσκεται το μονοπάτι της θεραπείας,

για τις πληγές της εξορίας, τον πόνο που νιώθουμε.

Javier Zamora

Το πέρασμα

Ονειρεύτηκα ένα νησί, όπου η θάλασσα

άγγιζε τον ουρανό σε μια αιώνια αγκαλιά,

όπου τα κύματα ψιθύριζαν ιστορίες

για εκείνους που αναζητούσαν ένα καλύτερο μέρος.

Σε αυτό το νησί, τα όνειρα πετούσαν,

μεταφερόμενα από τον απαλό αναστεναγμό του ανέμου,

όπου η ελπίδα χόρευε στην ακτή,

καθώς οι κουρασμένες ψυχές ψιθύριζαν τους αποχαιρετισμούς τους.

Από μακρινές χώρες, ήρθαν για αναζήτηση,

ξεφεύγοντας από τις σκιές του φόβου και της διαμάχης,

αψηφώντας το ύπουλο Αιγαίο Πέλαγος,

αναζητώντας μια ευκαιρία για μια διαφορετική ζωή.

Τα εύθραυστα σκάφη τους, σαν εύθραυστες ελπίδες,

πλοηγήθηκαν στα ρεύματα του πεπρωμένου,

το βάρος των ιστοριών τους χαραγμένο

στα βάθη της γαλάζιας θάλασσας.

Ω, το θάρρος αυτών των γενναίων καρδιών,

τα πνεύματά τους που αναπτερώνονται από την αποφασιστικότητα,

κάθε βήμα μια απόδειξη της ανθεκτικότητας,

καθώς ξεκίνησαν αυτή την επίπονη μετανάστευση.

Αλλά η θάλασσα, ανυποχώρητη στη δύναμή της,

απαιτούσε ένα τίμημα στο αδυσώπητο κύμα της,

καταπίνοντας όνειρα και ζωές,

σε ένα χορό θλίψης που δεν είχε καμία παρόρμηση.

Ακόμα, η μνήμη τους παραμένει στα κύματα,

στους ψιθύρους της παλίρροιας,

η κληρονομιά τους, μια ακλόνητη έκκληση,

να αγκαλιάσουμε τους εκτοπισμένους στην άλλη πλευρά.

Ας τιμήσουμε το θάρρος και την απώλειά τους,

στα βάθη της συλλογικής μας ψυχής,

και να οικοδομήσουμε έναν κόσμο όπου οι ακτές θα παρέχουν

ένα καταφύγιο, όπου η συμπόνια μας κάνει ολόκληρους.

Li-Young Lee 

Και Ζήσαμε Εμείς Καλά Όσο Κρατούσε ο Πόλεμος

 

Κι όταν βομβάρδιζαν τα σπίτια άλλων ανθρώπων,

διαμαρτυρηθήκαμε

μα όχι αρκετά, αντιταχθήκαμε μα όχι

αρκετά. Βρισκόμουν

στο κρεβάτι μου, γύρω από το κρεβάτι μου η Αμερική

γκρεμίζονταν: το ένα αόρατο σπίτι μετά το άλλο μετά το άλλο.

Έβγαλα μια καρέκλα έξω και κοίταξα τον ήλιο.

Στον έκτο μήνα

της καταστροφικής κυριαρχίας στο σπίτι των χρημάτων

στο δρόμο των χρημάτων στην πόλη των χρημάτων στη χώρα των χρημάτων,

η σπουδαία μας χώρα των χρημάτων, ζήσαμε (σχωρέστε μας)

εμείς καλά όσο κρατούσε ο πόλεμος

Ilya Kaminsky 

Κούκλα Μπάρμπι

Αυτή η παιδούλα γεννήθηκε όπως συνήθως

και της δωρίσθηκαν κούκλες που έκαναν πιί-πιί

και μικροσκοπικές ηλεκτρικές κουζίνες και σίδερα

και τοσοδούλικα κραγιόν στο χρώμα καραμέλα

-κεράσι.

ύστερα στην μαγική εφηβεία, μια συμμαθήτρια

είπε :

Έχεις μια τεράστια μεγάλη μύτη και χοντρά πόδια .

Ήταν υγιής, ελεγμένα έξυπνη,

είχε δυνατά μπράτσα και πλάτες,

άφθονη λίμπιντο και κινητική

δεξιότητα.

Πήγε πέρα-δώθε ζητώντας συγνώμη.

Ό καθένας είδε μια χοντρή μύτη πάνω σε παχιά πόδια.

Της συστήθηκε να παίζει μαζεμένα ,

την προέτρεψαν να γίνει πιο θερμή

άσκηση, δίαιτα, χαμόγελα και κολακεία.

Η καλή της φύση ξεθώριασε

σαν αγιοβασιλιάτικη κορδέλα.

Έτσι έκοψε την μύτη και τα πόδια της και

τους τα πρόσφερε.

Στο σατινένιο φέρετρο ξάπλωσε

με τα καλλυντικά του νεκροθάφτη

μπογιατισμένη,

μια γυριστή στοκαρισμένη μύτη,

ντυμένη μʼ ένα ρόζ κι άσπρο νυχτικό.

Δεν δείχνει χαριτωμένη; είπαν όλοι.

Δικαίωση επιτέλους .

Για κάθε γυναίκα μια ευτυχής κατάληξη.

Marge Piercy