Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, έφτανα σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να γίνει μουσικός, και τώρα καθόταν μισόγυμνος μες στη βροχή – με το σακάκι του είχε σκεπάσει πάνω στα γόνατα του ένα παλιό, φανταστικό βιολί, «το ακούς;» μου λέει, «ναι, του λέω, πάντα το άκουγα»,
……ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι.
Τάσος Λειβαδίτης
Ευτυχώς που υπάρχει κι η ποίηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου..
Ευτυχώς που υπάρχει η ποίηση και η μουσική( να μην συνεχίσω, γιατί δεν θα χωράει το κενό κουτάκι)... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές καλησπέρες και σε σένα, Νάσια!