O ποιητής είναι αθάνατο πουλί

Ένα δευτερόλεπτο πριν, η καρδιά μου ανέβασε παλμούς

και σκέφτηκα «Πολύ κακή στιγμή

να πάθεις καρδιακή προσβολή και να πεθάνεις,

στη μέση ενός ποιήματος», μετά ανακουφίστηκα

στην ιδέα πως δεν έχω ποτέ ακούσει για κανέναν που να

πέθανε ενόσω έγραφε

ένα ποίημα, όπως τα πουλιά δε πεθαίνουν ποτέ ενόσω πετούν.

Νομίζω.

Ron Padgett

Το πάρτυ

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.

Κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα 'θελε να ζει,

γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή

κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.

Μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,

μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο

είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο.

Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,

δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,

ένας σκύλος που απορεί,

ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,

μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,

ένας κρυφός αναστεναγμός,

ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,

ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται.

Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων

είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή του ονείρου.

Είναι ένα ξέφτισμα ζωής,

ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.

Κοιτάχτε τούτο το κλουβί

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,

κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.

Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι

θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Μάνος Χατζιδάκις

Eναλλασσόμενο ρεύμα, είτε ταραχώδες είτε γαλήνιο

Στην παραλία, ρώτησες τον άντρα με το γκριζωπό αντιανεμικό:

«Πώς ορίζετε τη Βούληση»;

Έκανε ημιτονοειδές κύμα με το δάχτυλό του στην άμμο και έπειτα το έσβησε

με κύματα κατ’ εντολή του. Ένα καπάκι από ξίδι και ζεστές θερμίδες από λαχανικά

στο στομάχι σου, συστρέφονται και καίγονται, σου έδωσαν την ψευδαίσθηση

από φίδια που γλιστρούν κάπου πίσω σου. Χτες τη νύχτα στον δρόμο για το σπίτι σου,

υπήρξε μια επανάληψη της σκηνής, στην οποία αυτή αρνήθηκε να σου επιτρέψει

να αγγίξεις το μουσκεμένο της βιολί. «Κρατήστε απόσταση, είμαι ξεκάθαρη;

Μόνο μία από τις χορδές είναι το νεκρό σημείο, απλά δεν μπορείς να πεις ποια!»

Χαμογέλασε παράξενα και έτρεξε προς επάνω. Η χορδή που έσπασε κατά τη διάρκεια της παράστασης

Τραβήχτηκε πίσω της, ήταν τόσο παχιά όσο ένα σχοινί ρυμούλκησης. Αμήχανη, στέκεται ακόμα εκεί,

Έστριψες ένα νόμισμα στον αέρα και το άκουσες

να βομβίζει γρήγορα, με δυνατά και αδύναμα χτυπήματα, εναλλασσόμενα,

μια νεροποντή και μια πλημμύρα – ξεχειλίζει σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Δεκατέσσερις ημέρες χρειάζονται για να στεγνώσουν τα δίχτυα σου και να καθαριστούν

όλα τα δεδομένα στάθμης νερού. Γεωμορφία, θερμοκρασία, φωτισμός από πάνω

Και η αρρενωπότητά σου, θα γυρίσει από μέσα προς τα έξω σαν ένα παλτό

στην άλλη πλευρά της υδρογείου.

Yin Xiaoyuan

Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα

Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα

Κάθε φορά που έρχεσαι

εντάσσεσαι αρμονικά στη ψυχή μου

δημιουργείς ρεύμα ανησυχίας

έναν μικρό φόβο

και η φωτιά μέσα μου αναζοπυρώνει τις τρικυμίες

Κάθε φορά

μου θυμίζεις την ύπαρξή μου

άπυθμενη αγάπη

αιωνιότητα

σημεία των καιρών

Φεγγάρι

και ήλιος,φυσικά

διώχνεις από μόνη σου τα κρύα

κι ηρεμώ,κάπως

αν και είμαι πολύ ταραγμένος

Μα πως να χωρέσω σε λέξεις

την δημιουργία του κόσμου μου;

την δημιουργία του κόσμου σου;

την δημιουργία των κόσμων μας;

Είναι ελαφρύ αεράκι

και μανιασμένη θύελλα

ΜΑΓΕΙΑ

Δεν ξέρω αν ακόμα είμαι μαζί σου ερωτευμένος

Δεν ξέρω αν ακόμα σ'αγαπάω

Ξέρω όμως

πως μου ταρακουνάς το ποταμό της καρδιάς μου

δημιουργείς σεισμούς κι ηφαίστεια μέσα μου

κι ας περάσαν χρόνια

Μόνο με 'σενα θα 'θελα να μιλάω

Απ'όλο το κόσμο

Μόνο με 'σενα

Κι ας είχαμε άδοξη ιστορία

Εξακολοθούμε να γράφουμε

Δεν είναι η πίκρα μου μας χωρίζει

ούτε η βαθιά μας λύπη

Ξέρω καλά

πως όταν έρχεσαι,πολλά δαιμόνια φεύγουν

Κι ίσως

είμαστε γεννημένοι παρέα με δαιμόνια

κι είναι η φύση μας τέτοια

που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε

Γι'αυτό ίσως

να μην μπορούμε να 'μαστε μαζί

Παρ'όλα αυτά

δεν υπάρχει πλατωνικός έρωτας

ούτε ανεκπλήρωτος

αυτά είναι ηλιθιότητες

Υπάρχει ΜΟΝΟ έρωτας

Θυμάσαι; Εγώ,ναι.

Θα μπορούσα εύκολα

να πεθαίνω καθημερινά στο προσκεφάλι σου

να ανασαίνω τα ενδότερά σου

ή να χάσω την ακοή μου

Αλήθεια,

είναι το στενό εκείνο που δεν πρόκειται να ξεχαστεί

κι η κεκτημένη ταχύτητα

ω,βέβαια κι η εποχή στον άλλο κόσμο

όλη η ανθρωπότητα χορεύει

κι εμείς την αγνοούμε

Κι ας περάσαν πάνω από 7 χρόνια πια

κι ας είμαστε ακόμη νέοι

κι ας είμαστε καταραμμένοι

Σε 'χασα

Σε βρίσκω

Σκοτάδι,φως,όλα μαζί σου υπόκεινται σε μεταλλάξεις

και ξέρεις πως είμαι ταραγμένος κι ανήσυχος

και φέρεσαι φυσιολογικά

Και ξέρεις πως έχω προβλήματα,πολλά προβλήματα

Είσαι κυνική

φως!

ομορφιά!

μοναδική!μοναδική!μοναδική!

Φυσικά,ξέρεις πως χρόνια τώρα βασανίζομαι

και πως οι σκιές δεν έχουν φύγει από μέσα μου

ούτε μάλλον θα φύγουν

αφού μου ψυθιρίζουν κρυφά απ'τους ανθρώπους κάθε μέρα και νύχτα

κι αυτό το ξέρεις μόνο εσύ

και όχι όσοι διαβάσουν ετούτο εδώ

Δεν μπορώ άλλο να γράφω για 'σενα

γιατί είναι λίγο

θέλω να σε δω απεγνωσμένα

μετά,ας φύγω

Βασίλης Μάγγος

Άτιτλο

Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,

τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.

Περνούμε εμείς· έρχονται πίσω άλλοι

κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.

Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-

στη γη· κι αναρωτιόμαστε: «πού πάμε;»

Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-

τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.

Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι

-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να 'μαστε τρελοί-

μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: «τι απομένει;»

κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο «γιατί;».

Κι έτσι φεύγουμε εμείς· μας ακολουθάνε άλλοι·

με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.

Δεν είμαστε τρανοί· δεν είμαστε μεγάλοι.

Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.

Βασίλης Βασιλικός

Μέσα στα Κύματα

Κόκκαλα

Θάλασσα, βότσαλα

Έπεσα πάλι στα γόνατα

Έφυγε ξώφαλτσα, βούιζε

Σφύριζε κι έσκισε

Μες στα αυτιά μου τραγούδησε

Και με γρατζούνισε

Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει

Κι εκεί δε θα ζει

Μου 'λεγε

Έσκυψε και μ' ακούμπησε

Και η καρδιά μου φτερούγισε

Το μπιτ ξεκούρδισε

Σύρματα

Φόβιζαν τα στίγματα

Είδαμε τα νέα πρίσματα

Μέσα στα κύματα

Εδώ, κανείς δε θα πεθαίνει

Κι εκεί δε θα ζει

Τι να κάνω με όλο αυτό το άγχος;

Τι να κάνω με αυτές τις κρίσεις πανικού;

Που με τα χρόνια αλλάζουνε μορφή

Και κάθε φορά μου παίρνει κάποιο καιρό να καταλάβω

Πως ούτε τώρα πεθαίνω

Τι να κάνω;

Τον εαυτό μου χάνω

Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω

Μα που και που τον εαυτό μου βρίσκω

Όταν νιώθω τη δική σου γεύση στον ουρανίσκο

Pan Pan